Halaman

Translate

Selasa, 11 Maret 2014

Jodhoku Status FBku



Jodhoku Status FBku
Olehku mlayu kesusu-susu. Lha piye, wayahe ulangan akhir semester,  tekaku telat. Dhak sawang kahanane sepi mamring ing ngarepe kampus. “Wadhuh, cilaka!”, batinku.
            “Assalamualaikum…!”, ulukku sinambi clingukan golek bangku kosong. Kojur, sing kosong kabeh bangku ngarep dhewe.  Iin, Yuliani, Mahari, Saiful, kabeh wis lungguh manis ing bangku radha mburi. Kanca-kanca padha nguwasake aku sakcleraman, ning terus dha ibut nggarap soale dhewe-dhewe.   
“Sing telat, lungguh bangku ngarep, lan ora ana tambahan wektu!”, gemontang swarane Pak Anggoro, dosen mata kuliah Filsafat Pendidikan.
Pak Anggoro, dosenku siji iki beda karo dosen liyane. Dosen anyaran, nek dibiji saka penampilane jane bijine wolung puluh. Nek nerangne puenak, gampang dingerteni masiyo materine abstrak,ning yen wayahe ulangan semengite pol, dadine dina iki olehku mbiji mudhun rong puluh, dadi suwidak. Ambekna yo sapa sing ngongkon mbiji?.Hi..hi..
            Mata kuliyah dina iki jane favoritku.Temenan, ora ngecap!. Dudu mata kuliyahe thok, ning dosene, pokoke beliaunya dadi idola cewek sakkampus. Stt, …termasuk aku. Mulai sikep kemrakete yen pas ngajar, kepeduliane marang masalahe mahasiswane, lan liyane. Seneng, kaya diwulang mas dhewe. Dadine piye…ya?Malah aku sakjege diajar dening Pak Anggoro aku yen gawe status ing facebook mesthi nyangking Pak Anggoro kang dhak inisiali Mr. Smart iki .
Mbuh ya, aku aku sing biyasane terkenal alergi yen dikon mbiji makhluk lain jenis, saiki malik 180 derajat. Utawa aku wis kena virus sing diarani “jatuh cinta” ?.  Meh kabeh kancaku ngerti yen aku naksir berat Mr. Smart. Nanging, sing ngerti sapa kuwi Mr. Smart mung Mbak Fira, kanca-kancaku dha ngira-ngira thok. Ya isinlah wong seneng sepihak kok diwara-wara.
            “Huh, koyok ora tau telat kuliah ae..!”, batinku ngedumel. Pokoke yen nganti lungguh ngarep, alamat mati sajroning ngaurip. Wis soale sak ruwang digawe ora ana sing padha, terus ya iku ora iso ngrepek. Ampun!!.
Yen dina kuliyah biasa, aku paling seneng manggon ngarep dhewe, karo nyawang mobah mosike Pak Anggoro. Lha yen ujian, yo…nanti dulu…
            Aku marani meja dosen kanthi praupan galau. “Nyuwun soal, Pak”, aku matur lirih. “Piye rasane budhal kuliah disambi lunga teka omah?, seneng?”. Pak Anggoro ngendhika karo maringake soal. Aku ndhangak kaget. Kok, dosenku ngerti nek aku ora budhal saka omah?.
            “Ngapunten, pak. Kok, pirsa?”. Saka kacamatane, aku ngerti wonge nglirik aku.
            “Yo, ngerti wae. Wis enggal digarap!. Ora ono tambahan wektu!”.
            Dhak sawang jam wis nduduhake angka setengah sanga, artine aku wis kelangan wektu setengah jam. Soal jumlahe sepuluh dhak sawang, aku bingung endi sing sing arep dhak garap dhisik. Uangeel kabeh. Tur ora sinau pisan!!. Iki jenenge wis tiba ketiban andha. Wis telat, nggarap soal angel. Piye bijine, waduh aku ora iso mbayangna!.
Dina sakdurunge, jam loro awan.
            Alon-alon aku mlaku metu saka ngomah. Aku menehi tandha jempol nang adhikku sing nguwasake saka tingkat loro. Aman. Ibuk jik ibut masak karo mbakku, amarga arep ono tamu. Bapak jik durung kondhur saka kantor. Lha gara-gara arep ono tamu iki, aku sing mesthi kudhu nglungani omahku.
            Sakdurunge Dhuhur, pas neng kamar, enak-enak sinau, ibuk mlebu njejeri lungguhku. Ibuk njawil aku dikon nyopot headset saka kupingku.
            “Ndhuk, engko awan Bapak kondure dibarengi keluwargane kanca nunggal kantor. Perlune silaturahmi. Farah rak wis ngerti, Mbakmu arep enggal nikah wulan Agustus, hla iki dulure calone Mbakmu pengin kenalan karo Farah, piye?”
            Mripatku langsung mlorok sakkedhok.
            “Ibuk niki kajenge pripun?, kula badhe dijodhokna kados Mbak Fira?, oh…tidak bisa”, sautku sengol. Pancen mbakku kuwi olehe jodho merga dijodhokna. Saktemene wonge ya kanca nunggal kampuse Mbakku,ora sak angkatan, ning awal kenale yo dikenalna Bapak pas ora sengaja ketemu wayah riyaya rong tahun kepungkur ing Jember. Isih eling aku, nalika nglencer nang dhaleme Pakdhe, mak thuk,…Bapak ketemu rombongane keluwargane Mas Satrio, yo bakalane Mbakku mau. Sakwise crita ngalor ngidul, terus mbuh piye critane, riyaya wingi mbak Fira kelakon tunangan karo Mas Satrio sing wis lulus kuliyahe.
            “Moh Buk. Engko awale dikon kenalan, dikon kekancan, ning ujung-ujunge rak dikon bakalan. Wow, saiki gak usum dijodhokna. Iyo, nek Mbak Fira. Anak mama. Manuuut wae, nek dikongkon ngono-ngene”.
            Pancen aku iki cithakane nek ngomong nrocos, apamaneh nek gak cocok. Wis ta lah, teka gaya Sembadra malih dadi gaya Srikandhi. Basa alusku ilang blas keplas.
            Lan sakbanjure aku wis ngerti, kupingku dipuntir ibu. Mesthi, mesthi ngono. Masiyo ora pati lara, ning koyok dadi lagu wajib mben putrane mbantah tah mbanggel, kuping dadi sasaran.
            “Wong mung dikongkon nemoni tamu, kok malah lambene didawakna rong meter. Wis saiki tutugna olehe sinau. Mengko bar Dhuhur wae ngrewangi ibuk nata dhaharan”, ngendhikane ibuk karo metu saka kamar.
            Headset tak pasang maneh. Nanging materi ulangan sesuk kaya ngawang saka pikiranku. Aku mikir liya. Yen aku nganti sido methuki dhayohe Bapak, terus aku dikenalna embuh ambek sapa mengko, terus …, terus…, wah aku kudu nglungani acara iki. Pikiranku mikir cepet. Aku kudu iso metu saka omah, terus menyang dhaleme Simbah. Aman.
            Dhaleme simbahku jane ora patiyo adoh, wong isih sakkabupaten. Ning, ndesone kuwi lho mencit…cit…neng watese Kabupaten Lumajang karo Kabupaten jember. Persise ing Desa Keting.
            Sakwise nglobi adhikku, Faris, adhiku lanang sing nggantheng dhewe( …lha piye, wong bocah telu wedok loro lanang siji). Aku cepet-cepet metu teka iringan omah. Nek wis neng embong, gampang, mengko sms ibuk. Resiko tanggung mburi.
            Pancen lagi mujur, pas tas ngadheg pinggir embong, bis kencongan liwat. Langsung numpak. Sawise oleh lungguhan, cepet-cepet aku ngetokna hp, dhak goleki nomere ibuk, banjur kirim sms,…”Buk, kula badhe padhos bahan makalah teng dhaleme embah, mbenjing dikempalaken”…. Wis beres.
            Bis sing dhak tumpaki ora patiyo kebak. Aku dhewe lungguh ono kursi sing isi telu, ning mung isi loro. Aku karo sawijining mbak-mbak.Kanggo sopan santun, aku takon marang mbak sing lungguh sandingku.
“Tindhak pundi, Mbak?”
Mbak kuwi sing sakawit mau mung njingglengi hp-ne, banjur noleh karo semaur,”O, teng Yoso, Dhik!”. Aku ngerti Yoso kuwi berarti Yosowilangun, kecamatan terakhir Kabupaten Lumajang, sakwise Kecamatan Jombang, yo panggonanku mudhun mengko.
Pak kondektur mara, dhak lungi dhuwit sepuluh ewu, njur diparingi karcis lan susuk.Mbuh susuk pira, langsung wae dhak lebokne dompet.
Ibuk saiki piye, yo? batinku. Aku ngranggeh hp wis jam loro awan, dakdelok ono sms mlebu saka ibuk…”Ndhuk, ati-ati neng ndalan, weruh arep nang daleme embah mau rak dhak gawani apa-apa…”. Ah, ibu mesthi sedih ndelok polahku kaya ngene. Bener kandhane mbakyuku mben aku nginggati omah, “Wis gedhe, wis kuliyah ning gayane koyok arek cilik”.
Aku pancen kulina mlayu menyang dhaleme simbah yen ono apa-apa sing ora cocok, soale simbahku iki sayange pol marang putu-putune. Lan yen ono masalah apa wae mesthi iso maringi solusi kang penak ngono.Wow,…hidup ,simbah!.
Aku ora iso jenjem neng dhaleme simbah. Apamaneh, nalika aku ngebel adhikku, adhikku crita nek neng omah jian seneng banget. “Akeh panganan, aku ora onok saingane saiki, kabeh tak maem dhewe”. We lha kojur,…
“Terus sing arep dikenalna karo aku piye modhele wonge?”.
“Aku ora ngerti sing endhi wonge. Tamune uuaakeeh, Mbak. Wis ta lah, rugi Mbak gak onok kene”.
“Wow, sing ndukung aku wingi ya ndekne ngono,kok!”, batinku anyel.
Dalune, simbah mejang aku werna-werna , yo crita, karo nuturi. Alasanku mara mrene sajake simbah wis ngerti. Lha pira suwene se, wong kari menceti nomer. Palinga ibuk wis laporan nyang simbah.
“Putuku sing paling ayu,…(hik..hik..sapa sing nduwe dhuwit sepuluh ewu?), ibarate barang, putra kuwi mung barang titipan saka Gusti Alloh, mulane wong tuwamu ya kudhu ngopeni kanthi apik. Ora ono critane wong tuwa njlomprongna putrane”.
Aku mung mecucu.
“ Nanging, ngger, urip, pati, jodho, lan rezeki kuwi wis ono takerane dhewe-dhewe. Ora usah bingung ora usah gupuh. Ora ono sing arep njodokna sampeyan. Malah bapak ibumu kaget kok bareng ngerti yen kowe wis nduweni rasa seneng marang mbuh sapa, aku sik durung diwenehi weruh”.
Aku tambah mecucu, seneng karo sapa?.
Esuke aku jan sial temenan. Aku kepancal bis pertama sing liwat jam lima esuk, bis keloro liwat jam setengah enem.Lagi sampek Balung, bise mogok. Wah, jan…
Akhire ya koyok ngene iki mau, aku teka kampus telat. Nggarap soal sak iso- isane. Sinauku jan ora tutug temenanan, materi saksemester kok olehe tliti nggawene soal. Dadine yen kliwatan sinau sak bab, mesthi ora iso njawab sak soal.
Siji mbaka siji kanca-kancaku sing wis rampung nggarap metu saka ruwangan. Aku wis ora nggape.
“Piye, sik durung mari?, wektune wis entek lho?”, keprungu cluluke Pak Anggoro . Aku noleh memburi,lho, hla kok kari aku ijen?. “Enggih, Pak sekedhap malih…!”. Aturku karo ngethiwet nutugne nulis jawaban.
Alhamdulillah, aku rampung. Muga-muga wae bijiku ora sepiro elek, sido dijewer ibuk maneh mengko wayahe KHS-an.
Nalika aku nglumpukake jawaban, Pak Anggoro maringi aku cathetan ing kertas sing dilempit. “Diwaca neng njaba, wae”, wonge ngomong karo tetep ibut nata lembar jawaban sajak ora maelu aku.
Aku cepet-cepet metu. Kanca-kancaku wis sumebar kabeh. Paling dha nang kantin utawa sinau ing perpus kanggo ngenteni ulangan jam kapindho.
Aku eling kertas cilik mau. Karo mlaku ngener perpus tulisan kuwi dhak waca,…”siji kang dhak anti, apa ya wonge iso mangerteni?”. Lho, iki rak ukara- ukaraku kang sering dhak gawe status?. Kok, Pak Anggoro pirsa?”.
Ora srantan aku mbalik klepat menyang ruwanganku mau. Ning Pak Anggoro wis ora ono. Aku malih penasaran. Dhak telpun mbakyuku.
“Mbak, njenengan crita-crita masalah aku ngesir dhosenku marang bapak ibu?”
“Yo, ora lah. Kanggo apa?”. 
“Aja guyon, Mbak!”.
“Trus, statusku ing fb kok onok sing ngerti sakliyane awake dhewe?”
Mara-mara ana panggilan masuk. Iki nomer anyar. Dhak angkat.
“Farah, mengko bengi aja lunga maneh, yo…aku arep mara nang omahmu”. Durung sempat aku njawab, telpon wis ditutup. Dhak tilingi, swarane sapa, ya?. Kaya kenal, tapi sapa? Wah, aku pasrah gak iso ngira-ira.
             Wis ,pokoke saiki, dina iki, dina terakhir UAS, aku kudhu sukses nggarap soal ujian. Kabeh urusan liya dhak tunda dhisik. Masalah status fbku, telpon saka wong kang ora dhak kenal,…
            Bali mulih, aku wis siap diceramahi ibuk, ning ora ana kedadeyan apa-apa. Ibuk mung ngabarake keadaane simbah, liya ora. Bapak durung kondur, Faris yo durung ketok blegere. Aman.
            Bar maghrib, aku krasa payah temenanan, aku pilih mlebu kamar glethakan tinimbang jagongan utawa liyane.
            “Farah?”, keprungu ibuk nimbali. Agahan aku metu.”Kae lho ana Mas Satrio karo kancane, nggoleki sampeyan”.
            Wis biasa Mas satrio mara nggoleki aku saperlu ngenalake kancane. Koyoke Mas Satrio  kepingin nduduhake menawa bakal dadi mas ipe sing apik.
            Mbak Fira, Mas Satrio, Bapak, Ibuk, malah faris wis ngumpul neng ruwang tamu.
            “Farah, metuwa nang teras, kae lho ono sing ngenteni”.
            Aku nguncluk metu, biyasane sing mara an bengi iki Saiful kancaku, nyilih buku tah nggarap tugas.
            Lampu ngarep ora sepira padhang, aku ngematake pawongan sing lungguhe ngungkuri aku. Tak geblek saka mburi,”Hei,..”
Hla dalah, bareng aku nyawang praenane, dadak rupane dudu Saiful tapi…Pak Anggoro. Wadhuh, piye iki?
            Wonge nggguyu muuaniis. Beda yen pas ngajar neng kelas. Tapi tetep kharismatik.
            “Lho, Pak…wonten napa?”, sanalika aku ndhredeg wedi gek ana apa-apa.
            “Lho, kok jik takon, awan mau rak wis dhak telpon ta?”. Dadi, sing nelpon mau awan iku….?
            “Terus terang wae, aku iki sedulur sepupune Satrio. Mulane bareng Fira ngerti Mr. Smart iku aku, dheweke ngundang aku dolan mrene. Trus wingi aku melu mrene, eh…malah sing diparani nglungani!”.
            Aku mung ndlongop. Kaya sapi ompong krungu pak dosen idolaku, ngendika kaya ngono. Atiku mekar , menga mingkup. Aku ora iso ngomong.
            Dadine saiki, piye?

Tidak ada komentar:

Posting Komentar