Halaman

Translate

Selasa, 11 Maret 2014

Tangis Desember



Tangis  Desember
Desember,
Wulan kang mbukak borok lawas sing pengin daklaleake…
Desember,
Wulan kang ngilingake aku karo slirane…
Desember, Desember…ah, atiku nggresah. Saben nyawang tanggalan arep ganti wulan Desember atiku mesthi kumesar. Aku jik durung iso nglaleake kedadeyan ing wulan iku. Durung iso,…durung iso, padahal wis rong taun. Ah,…
………
            Aku ngenal Mas Widhi nalika wayah orientasi kampus. Kakak tingkatku, bocah Semarang sing  gaul, supel, lan kharismatik. Piye larah-larahe kok aku nganti wani ngarani kaya ngono mau?.Ngene mula bukane…
 Nalika kuwi ,aku, sing pancen nduwe lara jantung lemah ambruk lara ing dina katelu MOS. Aku ora kuwat nalika diseneni senior amarga teka telat. Wis dhasar aku jirihan, kena sentak sethithik, aku nggreweli, trus semaput. Eling-eling wis ono ruwang kesehatan.
            “Lho, wis sadar, ya?”, aloke bocah nggantheng kang ngadheg pener sirahku karo ngusapi kringetku nganggo tisu. Jranthalan aku tangi, tapi isih klepyur-klepyur . ambune lenga kayu putih nyegrak irungku. Ono bocah loro maneh kang melu ibut ngopeni aku, ning ora nyuwara. “Wis tinggalen kancane iki neng kene, mengko wae dakterna nang barisan”, ujare bocah kang nganggo sragam putih-putih marang bocah loro mau. “Oh, ya iku rak  kancaku telat mau”, batinku.
            “Ora usah kesusu mrono maneh, wis ngaso wae ing kene. Mengko sesi kapindho ae melu kegiyatan maneh, kenalan yo jenengku Widhiyarto”, bacute omonge. “Iki, ngombe teh anget,”. Daktampani teh kang dilungake, dakombe glegek-glegek langsung entek. Bar turu, ngombe anget, …jian pas!. He he he…
            “Piye, Wid,..pasiene wis oke?”, salah sawijining Mbak-mbak takon. Tanpa njawab Mas Widhi ngacungake jempole kiwa karo ibut nulis ing buku gedhe.
            “Dina iki mau bejaku, pas piketku isih isuk wis oleh tamu. Ayu sisan!”, Mas Widhi ngajak ngomong. “Jenengmu sapa?”. “Oh ya, Saraswati,…wong ono jenenge kok aku takon barang”. Lucu, aku seneng nyawang dheweke.
            “Wayah orientasi ngene iki ojo nganti teka telat, budhale diesuki. Yen wis telat, terus gupuh, panik, akhire kaya ngene dadine. MOS-e kurang patang dina lho,…kudhu dijaga dhewe kesehatane”, dakrungokna khutbahe Mas Widhi mau tanpa semaur. Pancen aku sing salah, umpama aku mau gelem diboncengna ayah mesthine aku ora telat. Nanging aku ngeboti budhal bareng Dian sing sakklompok karo aku, amarga wis janjian budhal bareng. Lha kok nalika Ayah wis tindhak, Dian nelpon yen sepedhahe bocor, lan dheweke malahan yo numpak angkot. Aduh, aku sing kerepotan dhewe. Lan akhire aku uga numpak angkot D2 sing liwat ngarep omah,…akhire maneh….telat!!.
            Pancene aku iki wonge gampang terpesona. Gampang kagum. Diapiki sapa wae sethithik, ngono aku wis iso ngelem nganti sundhul wuwung. Ning suwalike yo ngono, yen aku dieleki sapa wae sethithik, aku yen ngundamana entek amek kurang golek. Watek,gawan bayi mbokmenawa. Ibu sering ngendhika, “Yen apik aja kenemenen, ning yen elek uga aja kenemenen. Biyasa wae, wong ora ana manungsa kang sampurna”. Nanging pambijiku marang Mas Widhi kang gaul, supel lan kharismatik kuwi ana alasane, kok. Apa maneh bareng luwih kenal, pambijiku mau ora mung sekedar isapan jempol, lho?.
            Dakarani gaul, amarga nyandhang penganggone ora ketinggalan model. Supel, wong Mas Widhi pinter olehe ngajak jagongan, penak ngono. Lha kharismatike, mbuh piye rumangsaku “ada sesuatu” daya tarik saka kapribadene Mas Widhi. nate nulung iku be’e sing nggarahi aku rumangsa kaya ngono mau.
Mulane, saben dina nganti buyare kegiyatan MOS aku mesthi nggolek cara supaya iso ndeleng, sukur maneh iso sapejagong karo Mas Widhi. Carane macem-macem. Mulai sing njaluk obat neng pos kesehatan, melu ngeterna kanca sing lara utawa semaput, sering-sering nang jedhing, amarga jedhinge ngliwati pos kesehatan. Akalku akeh, ya?
            Mulane aku  mantep milih ekstra pilihan PMR sawise kuliyah mulai aktif,  ora noleh ngiwa noleh nengen maneh,sakliyane amarga alasan ing ndhuwur mau, aku yo nate melu PMR ing SMU mbiyen. Tur aku rak yo gopok lara, dadine cocok. Maksudku, nek lara rak cedhek karo obat, ta? Hehehe. Lho, kojur lan mujur ing ekstra iki aku iso sapatemon maneh karo Mas Widhi. Seniorku iki tibake ketuane. Pathengku ora karuwan. Mben sesi latihan aku ora nate telat. Kaya ono sing nggeret aku supaya mlebu terus.
Aku koyoke  jatuh cintrong temenanan iki!. Nyawang eseme, wae aku wis seneng. Nyawang guyune wae aku wis marem. Aku  rak penggemar Sherlock Holmes. Aku mulai ngimpun data-datane Mas Widhi. Oh, dheweke lair ing wulan Desember koyok aku. Alamate asline Semarang, semester 8, alamat kose …lho, cedhak daleme Budheku. Enak pancen dadi mahasiswi lokal koyo aku ngene. Saben wilayah aku mesthi luwih paham tinimbang mahasiswa pendatang.
Apa maneh Mas Widhi wonge kumraket, aku sing asline isinan dadi malih wani nyuwara  saben kegiyatan PMR. Malah nalika pilihan pengurus anyar aku wis katut dadi kader sekretaris.
“Saras, aku wingi weruh sampeyan nang Jalan Pramuka nomer 17?”, takone Mas Widhi nalika bubar latihan sore iku. Kos-kosane Mas Widhi Jalan Pramuka nomer 15.Dheg,…wah Mas Widhi ono perhatian nang aku sajake.Atiku tambah seneng.
“Oh, niku dhaleme Budhe…!”, semaurku. Dheweke manthuk-manthuk karo nyuwara,”Ohhh”.
Kawit kedadeyan sore iku Mas Widhi sajake seneng banget nakokake keluwarga besarku. Kayata, Budhe sedulure pira, asline keluwargaku iki saka wilayah ngendi, sapa wae misananku. Malah sering takon-takon karemane sedulur-sedulur misanku. Pikirku,”Mas Widhi pedekate be’e”. batinku mumbul dhuwur, sajak kaya wis dadi pacare. Utawa wis meh …? Ah, aku ngrengga pikiran kang endah.
Esuk iku Mbak Hana, putrane budhe mara nang omahku, ngabari ibu yen mengko sore diutus Budhe ndherek nampa tamu. Aku  sempat takon, “Mbak , sajake ana tamu penting, ya? biyasane Budhe rak mung nelpon ..?”. Mbak Hana mung ngguyu nambahi ayune. “Alah, iyo Dhik saras, ono tamu saka adoh”. “Wah, paling lamaran, yo?”, wingenane ibu kok gremeng-gremeng karo Ayah yen Budhe arep ana acara lamaran”, tutugku. “Insya Alloh, Dhik. Dongakna wae lancar”, ujare Mbak Hana. ”Oh ya, happy birthday,…adhikku sing uuaayuuu?”, sambunge Mbak hana karo ngesun aku. “Hadiyahe nyusul,yo?”.
Mbak Hana iku sekolah ing  AKBID, lan meh lulus. Kari wisuda, ngono critane. Beda karo aku, jik kawit ngrambah pawiyatan luhur.
Dina iki tanggal siji Desember, aku mulih saka kampus kanthi ati kang berbunga-bunga. Arume kembang ing sadawane lurung kampus ora iso ngalahake arume kembang-kembang ing telenging atiku. Lha piye, wayahe esuk gathuk aku wis dipapag Mas Widhi ing sanjabane kelasku karo aba ,”Sugeng tanggap warsa, adhiku sing ayu…?”, karo maringi buntelan cilik, sing bareng dakbukak isine cokelat Toblerone. Wuuiih,…Malah bacute “Mengko awake dhewe mesthi ketemu maneh”. Kapan? Alah oraa mengko, sesuk rak yo ketemu maneh, batinku.
Sedulur-sedulurku sakliyane Mbak Hana, kanca-kancaku, kabeh uga akeh kang kirim sms utawa nelpon ngucapne HBD, malah ibu sing wis repot nggawe jajan kanggo digawa menyang dhaleme Budhe mengko sore isih nyempatake nggaweake ingkung karemanku. Ibu ngendhika, “Alhamdulillah, sakjege mlebu kuliyah wis ora nate mlebu metu rumah sakit amerga lara jantung lemah. Wis tumbal tulak sawan bali ndalan,…ilang larane kari ayune kari pintere…”. Pancen bener ngendhikane Pak Dokter Puji,dokter langganan keluwargaku, tambaku jane gampang, atine kudu seneng, mesthi waras. Leres , Pak!.
Aku melu ndherekna Ibu lan Ayah menyang dhaleme Budhe. Wah, katone acarane ora baen-baen, jajan maneka warna, masakan werna-werna ana. Aku langsung ibut ngrewangi Bulik-bulik liyane ing ruwang njero.
Ngadepake Isya’ rombongane tamu teka. Aku ora pati maelu, biyasane ngono kuwi seremoniale rak acarane kaum pinisepuh, aku nutugake ngirisi semangka.
“Lho, bakalane Mbak Hana wis kenal karo Saras barang”, slenthing keprungu swarane Ibu. “Ah, mosok?”, batinku. Aku terus wae ngirisi semangka.
“Saras,…”, swara kang dak kenal nyapa nyedhaki aku dibarengi mbak Hana. Aku kamitenggengen, nganti ora krasa tanganku kepiris. “Saras,…wis olehe ngiris, kuwi drijine kepiris”, swara kang dak kenal mau gemontang maneh. Apa iyo? Aku gedheg-gedheg dhewe, ladingku ceblok. Mbak Hana cepet-cepet mbuntel drijiku karo hansaplas. “Kowe rak wis kenal Mas Widhi, ta?”, takone Mbak Hana. Aku mung manthuk, mripatku kembeng-kembeng. “Wis gedhe, Ras. Kepiris ngono wae kok nangis?”, ujare mas Widhi karo ngguyu lirih.
………………………………………………………………………………………………………………………………………………….
            Nganti Desember saiki, rong taun pas aku durung iso nglalekake Mas Widhi. Aku isih semengit marang tanggal siji Desember. Mesthi nangis nganthi bantal teles, yen ngelingi nasibe tresnaku sing ora keturutan.Nanging isine atiku tetep daksimpen rapet. Pet!.
Cuthel

Tidak ada komentar:

Posting Komentar