Januari Telung Babak

Januari Telung babak

            Udan nggrecik wengi iki ngelingake aku marang kedadeyan kang wis kawuri ing wulan Januari. Dudu salahmu ning uga dudu salahku. Kahanan pancen ndadekake samubarang dadi kaya ngene. Kahanan…yo…kahanan…, elingku karo Kak Anggitoku, kangenku kang sundhul wuwung, daklerem jroning atiku. Terlarang sudah, rinduku padamu,…ngono jarene Broery Marantika ing tembang kenangan.

Babak kaping siji ,  Januari  kawitan…

Wis lumrah jaman saiki yen SMA kelas siji tah kelas loro dha pacaran karo kakak kelase. Aku yo ngono. Biyasa to, melu perkembangan jaman. Aku mentas munggah kelas loro nalika aku resmi pacaran karo dheweke. Usume yen nyeluk kakak kelas nganggo sebutan Kak. Soale ing sekolahanku ekstra wajibe pramuka, dadine sebut-sinebut kak wis anjrah. Tur keren, sajake…Ono Kak Saiful, Kak Agus, Kak Muniah, Kak Mahari, Kak Zaini,…lan kak-kak liyane.

Kak Anggito kuwi bocah pendatang. Asline saka kutha Semarang, lan sekolah ing kutha cilikku iki amarga nderek paklike. Mulane wiwit aku weruh kapisan, aku kaya ndeleng wong luar angkasa. Lha piye pawongane putih, nggantheng, kribo pisan tur omonge logate beda, medok banget. Gak onok sing madhani nek mung bocah sakklitere kecamatan Kencong wae, pokoke beda. Apa maneh ing sekolahan kene dheweke dadi Ketua OSIS, wih, tambah akeh skorku olehe mbiji. Pokoke!.

Aku ora ngurus omonge kanca-kanca yen kak Anggito akhire seneng aku amarga mari ditolah Dik Saroh, adik kelasku, utawa cinta sepihak marang Mbak Hasanah, kanca nunggal kelase. Pokoke aku jadian. Mangsa borong opo komentare kanca-kanca aku wis ora ngreken.jurus mautku ngenekake kak Anggito yaiku, nalika ulang taune aku ngado buku gado-gadoku sing isi tulisanku khusus kanggo dheweke. Sakbuku. Ana crita, ana geguritan, lan liya-liyane. Intine aku nge-fans dheweke sing ketua OSIS kuwi mau.

Dina-dina kang endah daklakoni bareng Kak Anggito. Piye critane pacaranku?  ojo mikir werna-werna lho ya, utawa sing ora-ora. Wong ketemune paling yo yen dhong latihan pramuka, terus mbina pramuka bareng-bareng, kegiyatan sekolah kang nglibatake murid saksekolahan, utawa dolan menyang segara Paseban rame-rame . Ora nate kok metu-metu runtang-runtung wong loro, wow sido dibandhem watu karo bapakku. Wong aku iki putri tunggal, tur ayu dhewe (hehehe…), dadine yen menyang ngendi-endi kudu pamit. Lha yen pamite ora tepak, mesthi ora dikeparengake. Mulane supaya pamite gampang, dalan siji-sijine lungane kudu rombongan. Paling ora lunga bareng bocah papat. Mesthi diidini dening Bapak.

Momen liyane iso bareng yen kegiyatan sekolah kayata kemah ing Alas Purwo Banyuwangi,nalika  pelantikan penegak bantara lan penegak laksana, utawa kegiyatan Cross Country sing njlajah desa milang kori sakupenge sekolahan. Masiyo rame-rame, gembul bocah akeh, ning aku tetep iso ngrasakake perhatian luwih saka Kak Anggito. Geer,..yo?

Malah sawise tambah kenal apik, aku tansaya kagum marang kak Anggito. Dheweke ngomong yen aku didadekna kanca spesial amarga aku dianggep iso ngerteni dheweke. Ora mung yen wayah seneng-seneng thok, ning uga iso didadekna papan curhate. Owalah, critane mula bukane kesangsang ing kene iki amarga ono prahara ing keluwargane. Ngene, ngene, lan ngene. Dawaaaa banget kedadeyane. Sedih lan nrenyuhake.

“Aku kudu sukses, Nok. Aku kudu iso mbiayai sekolahe adik-adikku ing tembene. Dongakno yo?”. Aku mung nggah-nggih wae. Aku ndukung pol pokoke.

Kak Anggito yen nyeluk aku ‘Dhenok’. Mbuh alasane apa, tapi aku suueeneeng yen pas sepi kanca diceluk kanthi paraban kuwi. Nok, Nok,…Dhenok. Angkahe aku kuwi dhenok debleng kaya boneka Barbie, be’e.

Nganti awan kuwi,…

Aku sakanca dolan bareng nang Pantai Ambulu, karo silaturahmi menyang daleme Bu Guru kang nembe babaran. Mbuh disengaja mbuh ora, siji mbaka siji kanca-kanca ninggal aku wong loro. Yen ndelok glagate koyoke pancen ana hal kang arep diomongake dening Kak Anggito.

“Nok, ibarate layangan, aku iki layangan kang arep mabur dhuwur mbuh kapan baline menyang daratan”. Tenan ta, kak Anggito mulai ngomong sajak serius.

“Malah saumpama taline pedhot, iso uga aku ora mbalik ing daratan kang padha”, ujare karo nyawang lurus mendhuwur.

Atiku mikir utegku muter, apa maksude?.“Maksude apa ta?”, semaurku sajak ora ngeh ngono. Yen grayah-grayah koyoke aku wis nduga apa karepe. Ning, mosok iyo? Cuthel cukup sakmene?

Kak Anggito nyawang aku tanpa kedhep, mandheng manther, trus nggegem tanganku.”Ojo ngarep-arep aku kanggo mbarengi uripmu mbesuke, iyo yen aku teka maneh, yen ora?”. Aku wiwit nangis. Genti tangane kang dak ruket kenceng. “Aku emoh dadi beban, Nok. Kowe lan aku padha dene nduwe cita-cita, lan iku isih adohh..banget keturutane. Ayo padha nguber cita-cita dhisik, dene tembe mburi aku lan kowe tinakdir ketemu,…yo ora apa-apa, nanging saumpama ora, dak eklasna kowe urip bahagia karo sapa wae!”. Tangisku tambah seru. Aku wis ora iso ngomong maneh. Masiyo ing njero batinku njerit sora,”Ora..ora bakal aku nggolek ganti!”.

“Aku mari rembugan akeh-akeh karo Paklikku, ngenani piye bakale uripku lan apa wae kang kudu daklakoni. Aku ora iso njanjeni apa-apa marang awakmu, Nok?”, bacute kak Anggito karo ngeculke tangane. “Sepuranen, aku Nok?”, kak Anggito nangis sisan.

Aku bingung ning aku ya ngerti pancen akhire kudu kaya ngene. Sakwise lulus Kak Anggito kepingin mbacutne kuliyah neng Semarang ben cedhak karo keluwargane. Cuthel. Aku ora bisa nguwehi pendapat apa-apa. Nalarku durung gaduk. Aku mung iso nangis, liya ora!.

Babak kapindho, Januari tengahan…

Sakwise lungane Kak Anggito bali menyang pangkone ibuke, aku banjur ngegas olehku nggolek ilmu. Aku kudu kasil dadi uwong yen aku pepingin bali sesambungan maneh karo Kak Anggito. Aku ora nate noleh ngiwa nengen. Sekolah,sekolah, lan sekolah. First love never die, takdadekake penyemangat sinauku. Aku tetep nganggep Kak Anggito tansah ngeling-eling aku masiyo adoh-adohan. Aku ora nate nyoba golek gantine. Ora!.

Ping pisan, ping pindho, ping telu aku nyoba nulis surat kanggo dheweke. Nanging ora nate siji sijia sing dibales. Aku ora ngrewes, aku terus nguripake wewayangane ing telenging atiku. Lan aku terus wae ngirimi surat Kak Anggito nganti wekasane aku lulus kuliyah, masiyo mung setaun pindho.

Babak katelu, Januari taun wingi…

Kanthi tekad papat lima aku nlusur nggoleki omahe Kak Anggito ing Semarang. Aku pancen wis nadzar, yen aku wis lulus kuliyah lan cekel gawe maton aku kudu iso weruh gantilaning atiku kuwi ra ketang sepisan wae. Dakcoba nlusur saka alamat surat yen aku kirim surat ngono kae.

Hla iki ketemu,…Jalan Pramuka K/17,…muga-muga durung pindah alamat. Aku ethok-ethok mertamu menyang omah pas ngarepe , kanthi alasan aku nggoleki omahe kanca sekolahku mbiyen, ning isih durung yakin bener nggake. Untung sing nduwe omah ,Bu Puspo,apikan, aku diidini kanggo lungguh ing teras kiwa omahe. Ngiras-ngirus ngematake obah kliwere omah ngarep. Kebeneran.

“Bu, mas-mas ingkang goncengan nitih sepeda ‘Beat’ niku wau sinten nggih sing medal saking griyo ngajeng?” takonku marang Bu Puspo. Lha piye wong pancen helm-an, yo ora ketitik sapa-sapane.

“Oh, menika Mas Aang”, semaure Bu Puspo karo melu nyawang neng dalan. “Bidhal ngajar yen jam semanten”.

“Mas Aang sinten, Anggito?”, takonku maneh. Jantungku nitir kenceng .

“Enggih, hla sing digonceng niku nyonyahe. Nembe mawon simah, Mbak. Manten anyar”.

Aku njegreg, ora iso kumecap.

Kak Anggitoku temen-temen wis pedhot taline, kesangsang menyang daratan liya.

…………

Cuthel