Halaman

Translate

Jumat, 06 Juni 2014

Theklek Kecemplung Kalen (Cerita Cekak), dimuat Jaya Baya No. 43 Minggu IV Juni 2014



Theklek Kecemplung Kalen
            Sapa sing ora weruh nek isine ndonya werna-werna?. Sapa sing ora ngerti nek menungsa iku nasibe macem-macem?. Walah, ngelu dhewe nek mikir terus. Mikir...terus...nganti umur terus tambah. Gak krasa wis meh umur ndas telu!. Genahe pase?..erhaes, lah!.Itung dhewe, yen lulus SMA langsung kuliyah S1, bacut S2, saiki wis kerja oleh telung taun...
            Diomong elek, aku yo ora elek, wong nate karnaval dadi putri ayu. Diarani bodho, wong aku mesthi rangking siji. Sing mesthi aku iki kuper nek masalah pergaulan. Ngertiku mung sekolah, sekolah, lan sekolah. Nguber biji, nguber rangking, nguber penggaweyan, akhire koyok ngene iki. Kanca-kancaku sakumurku wis dha nggendhong anak, aku jik pancet singgel.
Nek perkara penggaweyan, wo ojok takon, bayaranku turah-turah. Rekeningku kebek mencep-mencep. Hla piye, wong mung kalong nggo mangan thok? Hehehe...
Bapak ibu nglenggana ae nyawang nasibku koyok ngene. Pancen nek takpikir iki mbiyen sing salah bapakku. Mulai cilik bapakku sing dadi guru iku mesthi ngandhani,”Sekolah sing pinter, ben penak mbesuke. Jaman saiki urip iku angel. Nggolek penggaweyan tambah angel. Nek mek dadi arek goblok, rugi ibumu nglairake kowe mbiyen?”. Mulane mben aku digusak kon rabi, aku ngeles wae,”Pak, Bu. Tiyang jaler niku wedi kalih kula sing pinter niki, grogi ndisiki”.
Elek-eleka ngene aku mbiyen yo tau onok sing nyenengi, masiyo aku gak nglawehi. Alias onok wae sing njajal nembak aku. Gak percaya?...percaya ae talah,...
Pertama jamane SMP,... ana bocah sakangkatanku jenenge Nanang, duduk kanca sakkelasku. Jaman iku jik usum surat-suratan nek nyenengi kanca. Aku diwenehi surat liwat kancane sing sakkelas karo aku. Aku sing pancene gurung siyap hal ngono iku, muring-muring temenan. Aku isin dikoco-koco kanca sakkelas, kate ora dikoco-koco piye, wong nek nguwehna neng ngarepe kanca-kancaku sakkelas pas bel istirahat.
Aku gak mikir dawa, Nanang takgoleki, ketemu neng ngarepe perpustakaan karo geng-e. Ora ngomong apa-apa, surat amplop kuning iku taksuwek-suwek neng ngarepe, terus takguwak neng kranjang sampah. Aku ora ngurus piye tanggapane Nanang. Weruhku muk aku isin, titik!.
Sesuke, aku dicritani Munawaroh, kanca sakbangkuku, nek Nanang iku seneng aku mergane aku pinter, gelek dilem guru-guru neng kelas liyane. Bar taksuwek-suwek surate, jarene Nanang nangis neng jedhing. Aku getun sethithik!. Ya mung getun, wong pancen aku wateke cengkal!. Kepingin njaluk sepura ae yo gak!. Sakjege iku Nanang ora tau gelem sapa aruh nyang aku. Cuthel tekan sakmono.
Mulai dina iku, aku diparabi robot urip karo arek-arek. Aku ora ngreken!.
Saiki , Nanang wis rabi, anake loro, bojone uayuu, ketemu pas reuni akbar SMP  taun kepungkur. Malah wis nikah nalika jik padha kuliyahe, weleh weleh...
Neng SMA aku yo ngalami maneh ditembak kanca. Iki malah kanca sakkelas, Hidayat, ketua OSISku pisan. Tapi pancen aku sing ora ngreken masalah ngono, tresnane taktolak. Tapi carane ora ekstrim koyok jaman SMP, ganti taksurati sing intine aku durung mikir masalah ngono iku.
Beda karo Nanang, Hidayat iki ora lara ati. Malah saben sakkegiyatan, onoke ngilokna, ngece, tah, mbeda aku. Nganti tak arani dayat lambe bejat. Piye gak bejat, nek alok koyok ngene...
“ Jok kanca karo Aya, areke gak butuh wong liya, nek mati ngglundhung dhewe”
“Aya ki cocoke manggon lab, kanca karo torso”
Utawa, “Ngantek tuwek Aya kate ngempeng mbok-e, mangkane gak gelem nduwe pacar”. Aku mung njureng, akhire Dayat takgepuk sakrosane. Kapokmu kapan!.
Nanging, sakwise sering nyawang , ngamati sakpari-polahe Hidayat, akhire pas kelas telu aku sethithik akeh yo ngrasakna seneng karo Hidayat. Nanging kasep, Hidayat wis pacaran karo adik kelasku dhewe.
Nganti kuliyah S1, bacut S2, bolak-balik yo onok sing sajak ngesir, nanging akhire dha mundur teratur, weruh aku sedingin es. Yo tau arep dijodhokna karo misanan teka bapak, aku emoh. Aku wis kadhung dadi robot urip be’e, batinku  ngomong. Jane yo ora, mung aku ae sing durung karep, kok! , batinku mbantah dhewe. Durung tiba jodho...mbokmenawa!, batinku mungkasi dhewe.
Awan iki aku nglamun ing kafetaria Rumah Sakit Husada Jombang. Bapakku kenek serangan jantung wingi sore.
...
Esuk mau  pas aku teka, ibuk ngendhika jarene Bapak mikirna aku sing pancet ae ora gelem omah-omah nganti seprene. Padahal adhikku lanang, wis nyereng njaluk rabi . “Biyasa, ibuk golek kambing hitam”, semaurku atos. Padahal thithik akeh aku yo ngakoni onok benere ngendikane ibuk.
“Mbak iki katene rabi karo sapa? Pacar ae gak nduwe. Aku dikon ngenteni Mbak Aya, yo nganti uwanen gak ngarah rabi!”, Wisnu, adhikku nyuwara.
“Wisnu,...kowe dhewe kuliyah kawit lulus ae wis ngebet rabi”, aku males omongan.
“Sing penting wis kerja, kate ngenteni apa maneh, sido Heni selak dirabi wong liya”. Pancen sakwise lulus kuliyahe Wisnu nyambut neng bank.
“Sido wurung rencana lamaranku, Buk..Buk..”, Wisnu nggresah. Sakjane Kemis ngarep Wisnu arep nglamar pacare. Mbuh sido tah wurung, wong bapak gerah ngene?.
“Wis ojok rame kabeh, mesakno bapak?”, ibuk nengahi.
...
“Aya?”, keprungu swara nyeluk jenengku, mbuyarne olehku nglamun.
Aku noleh, ngira-ngira sapa yo wong iki?, nganggo setelan ijo nom mateng, dasian, mesthine salah sijine kancaku mbiyen. Tapi sragame koyok sragame Wisnu.
“Lali?”
“O, tibake arek pinter iku cepet pikun, yo?”
“Utawa wis kenek alzheimer akut, be’e ?”
Aku gak pangling swarane. Hidayat!.
Taktampani tangane sing dithungna ngejak salaman. Tibake Hidayat iku seniore Wisnu neng bank. Iki mau nyambang Bapak, kawit ngerti yen aku, Gayatri, kancane mbiyen, mbakyune anak buahe.
Crita ngalor ngidul, akhire Dayat takon,”Kok durung rabi ta, Ya? Ngenteni aku tah?”. Aku kaget, tibake Hidayat iyo durung rabi seprene.
“Hla pacare mbiyen piye?, Mimin adhik kelas?”
Hidayat ngguyu banter. “Mimin iku misananku, gak ngerti tah?”.”Mesthi ae gak ngerti, wong jenius mosok tau ngurusi wong liyo”. Aku mung nyebek.
“Kok gak teka reuni SMA ?”, aku mindah topik jagongan.
“Wegah, palingo yo ngono ae acarane. Pisah durung sepuluh taun ae reuni, durung kangen karo kanca-kanca!”. “Paling sing ditakokna bojomu sapa, anakmu pira...males!.Mek kowe thok be’e sing kangen karo aku!”.
Lambene sing kulina ngomong sakkarepe dhewe kumat.
Patang  ndina nunggoni bapak ora krasa, Sabtu, Minggu, ditambah cuti rong dina, aku wis kudhu mbalik nang Yogya. Aku nguji ujian skripsi sesuk. Suk mben Kemis sore tak mbalik maneh, muga-muga Bapak wis iso kondur.
Mbuh apa ae rencanane Wisnu, pas arep ngeterna aku, ora teka-teka padahal tiket sepurku wis meh jame. Ibuk  bolak-balik ngebel, aku dhewe malah arep ngojek ae .  Sing teka malah Hidayat,  karo matur ibuk,“Ngapunten, Bu. Dhik Wisnu tasik survei nasabah teng Wonosalam”.
Ibuk mung nyawang karo mesem, mbuh pikire ibuk piye yen nyawang Dayat mben bengi nyambang Bapak, ngiras-ngirus methuki aku.
“Ayo, takterna nang stasiun!”, Dayat ngatag karo nyangking tasku. Aku manut koyok kebo dikeluhi. “Kemis ngajeng kula wangsul malih, Pak?”, pamitku karo ngambung astane bapak. Owalah, yen nyawang Bapak, aku kok kepingin mutasi nang Surabaya ae.
“Iki mau, Wisnu temenan survei, gak se?”.
“Yo gak, pas dheweke pamit arep ngeterna kowe aku nggak ngolehi. Mending aku ae. Wisnu setuju”.aku wis ngira, apal aku gayane Dayat.
“Gak gelem, tah? Iko akeh ojek nang ngarep!”.
“Dayat,...koyok arek cilik ae!”, takjiwit lengene.
“Wis ta lah, gak usah kakehan mikir, wis padha tuweke. Ayo nikah karo aku ae, aku jik seneng kok karo kowe. Kowe rak iyo, se?”, kandhane karo mbarengi mlaku nang mobile.
Wih, Hidayat pedene ngepol.
Aku gak njawab. Hidayat yo terus crita liyane  nganti tekan stasiun.
Aku diterna nganti ngarepe petugas tiket. Nalika aku pamitan, tanganku digegem kenceng.”Gayatri,...pikiren omongku, yo? Getun hlo kowe nek ngeculna aku maneh!”.
“Cepetan, ngomong. Gaktakculna hlo tanganmu!”, Dayat malah ngencengi tangane. Petugas loro nyawang karo mesam-mesem.
“Iyo, iyo takpikire...?”.
......
Tibake , sesuke bapak wis pareng kondur. Cepet temenan pulihe, pikirku karo mbales sms-e Wahyu. “Mbak, kudu tetep balik yo, aku sido lamaran suk malem minggu ?”, weh arep kawin temenanan arek iki.
Balikku numpak travel, mergane nggawa barang pirang-pirang pesenane Wisnu. Omahku rame, padahal acarane jik sesuk. Onok mobil loro ing ngarep omah.
“Assalamualaikum ..”, aku uluk salam.
“Niki, Gayatri yoga kula”, bapak ngenalna aku nang tamune. Onok wong papat, pasutri karo koyoke.
“Iki wong tuwane Nak Dayat, Aya?...sakperlu kenalan karo keluwarga kene”, ibuk miterangno, bapak mung manthuk-manthuk.
Cekak cukupe aku iki mau ditakokna karo keluwargane Hidayat. Kok gak ngabari sik, se...Dayat iki?”
Neng ruwang tamu sisih kiwa aku methuki Dayat.
“Sstt, wis ojok nyeneni aku. Aku bolak-balik dikon rabi, aku jik emoh. Malah wingi arep dipeksa gelem gak gelem dikon ngrabi anake kancane Bapak. Aku yo emoh. Langsung ae aku nyebut jenengmu, eh...dina iki mau langsung nggenahna bener gak-e nang bapak ibu kene”, Dayat njlentrehna kanthi serius...ngono. Aku kamitenggengen.
Tapi,...rasane batinku kok...plong?, wis tiba wayahe jodhoku?.
Ealah tibake aku iki klebu theklek kecemplung kalen, hehehe...

Cuthel

Tidak ada komentar:

Posting Komentar