Aku lan Baskoro
Wis rong minggu iki penggaweyanku yen bali saka sekolah mung angrem
ana njero kamar. Omah anyar, lingkungan anyar, sekolah anyar, ndadekake aku senewen.
Hla piye ora senewen, jajal?. Omahku sakdurunge ing Surabaya ,kota besar
rek,hla saiki ing ndeso kesa keso. Desa Kondang Rejo. Jenenge Kondang Rejo?
Nanging rejone endi?, yen bar Maghrib ora ana mobil liwat, paling-paling siji
loro. Soale dalanan nggenku yen diturut ngidul terus jug segara Paseban. Yen
ora dina liburan, mesthi wae ora ana wong lelungan nyang segara. Paling-paling
yen esuk bar Subuh sepedha montor war-wer budhal nang pasar. Untunge omahku
cedhak pasar, dadine lumayan rame stithik nggo ngancani ati sepi.
Aku ora nyalahake
Bapakku sing dadi guru, amarga milih mutasi bali nang tanah leluhure nggo
ngancani simbah sing wis ngunduri tuwa lan ngopeni sawah tegale. Ibuku dhewe
sing asli saka desa kene yo monat-manut wae, wong nyedhaki keluwarga maneh.
Sing repot yo aku saksedulur. Aku dhewe pindah nalika unggah-unggahan kelas loro
SMA, dene adhikku, Haris, kelas loro SMP.
Bola-bali aku wis
ngenyang, yen aku wani nunggoni omah dhewe ing Surabaya, nanging Bapak Ibu ora
marengake. Mbesuk yen wis kuliyah nembe dikeparengake. Mbok menawa akhire
kuliyah ing Surabaya. Akhire, yo ngene iki…
“Tiara?, Tiara?”,
keprungu ibu nimbali aku. Agahan aku nyaut aras-arasen, “Dalem, Bu?”. Aku sik
pancet menceti hp dolanan game.
“Mriki sayang, iki
lho ana kancamu mara?”, keprungu swarane ibu maneh. Kanca sapa, aku durung duwe
kanca. Yo wis kenal, ning mung sakderma kenal-kenal thok. Durung iso aku
nemokna kanca kaya Dinar, Mutia, utawa Afifah ing SMA kene. Apa maneh mlebuku
wis kelas loro, dadine malah luwih angel golek kenalan cedhak. Bocah-bocahe
modhele serius kabeh, lan ora sepira gelem ngejak jagongan dhisik. Utawa aku
dhewe sing jaim, saengga kanca-kancaku anyar wegah ngenal aku? Mbuh ta
lah!.
Daksawang ing
ruwang tamu ana bocah lanang nganggo sragam Pramuka, lungguh adhep-adhepan karo
ibuku.
“Tiara, iki Mas
Baskoro, putrane Pak Wiguno kancane bapakmu, tibake saksesekolah karo sampeyan,
wis pethukana?”, ibu ngendika karo menyat mlebu nang ruwang mburi.
“Tiara, mbok
menawa gelem melu kegiyatan Pramuka ing sekolah, aku rak dadi pradanane, suk Minggu
ana kegiyatan Cross Country. Nderek, ya?”. Sakdurunge aku ngomong
apa-apa bocah kuwi wis ngomong nggrecih kaya wis kenal-kenala karo aku.
“Yo dakpikire, soale aku durung ana sing kenal , mengko gek…?”,
sautku.
“Gek apa?, wis ta lah takjamin seneng. Kanca-kanca welcome
kok yen Tiara melu. Tiara rak yo durung nderek ekstra apa-apa, ta ?”.
Pancen nalika dikon ngisi ekstra apa sing dakeloki aku durung ngisi
apa-apa. Hla piye, ing sekolahku mbiyen aku melu ekstra pilihan PMR, ning saiki
aku sik durung minat maneh. Dene pramuka, rak pancen wajib ain kanggo
kelas siji.
“Pokoke iki dakparingi undangane, yen iso melu, tulung, hubungi aku
ing nomer iki?”, ujare Baskoro karo nulis nomer ing waliking undangan. Dheweke banjur pamit mulih.
“Sampeyan yen modele ngono angel oleh kanca lho, Mbak?”, mara-mara
ibu wis ana mburiku. “Sing sumeh, sing ajer ngadhepi dhayoh,ben ndang oleh
kanca anyar…!”, ibu ngelus gegerku. Ibu ngerti yen aku nanggapi dingin
undangane sapa kuwi mau?, oh ya si Baskoro.
“Boring, Bu!”, sautku angger.
“Daleme Pak Wiguno celak mriki napa, Bu?”, takonku.
“Iyo, tikukan ngarep sakdurunge omahe dhewe, hla wingi mobil sing
dinggo ngangkut barang-barange dhewe rak mobile Pak Wiguno. Pak Wiguno kuwi
sakliyane ngajar, nduwe bisnis angkutan sing dikelola Bu Wiguno,”.
Aku malah anyel barang ibu nyebut mobil angkutan sing nggawa
barang-barang saka Surabaya. Apa maneh salah sawijing pawongan sing melu
ngusungi, nganggo helm ireng pas njunjung kerdusku sing isine barang-barang
pribadiku, ndilalah ceblok ‘makbruk’. Aku langsung mbengok, “Piye se, Mas kok
iso ceblok. Wadhuh, padahal kabeh barang kesayanganku ana kono. Awas yen
radioku rusak, tah laptopku error, dak…!”. Aku ora sido nutugna, ibu wis
mencereng sajak nyalahake aku. “Wis weruh barang larang, penting mbok yo
dijunjung dhewe, Tiara!”, ibu mbelani wong kuwi. kardus sithoke sing ana labele
P3K gedhe, jik dicekel wonge dak rebut,”Untung obat-obatanku iki aman, yen iki
sing ceblok,…gak dakampuni sampeyan?”, grenengku.
Pawongan sing nganggo helm ireng kuwi mung meneng lan matur njaluk
sepura. Jan-jane yo ora salahe dheweke, kok. Wong pas wonge ngusung, aku sing
mlaku ngarepe ndadak mbalik nggo mbaleni njupuk tas cilikku sing keri ing
mobil. Aku malik awak ing tengah lawang , wonge mlaku banter, breesss, salipan
wonge rada njungkel, kerdus loro ceblok sithok, pas..kerdusku karo, aku tenger
soale kerdusku daktengeri lakban kuning lan taklabeli kabeh. Ampun!.
“Mas, ngapunten, nggih, Mbak Tiara pancen ngeman sanget teng
barang-barange, napa malih obat-obatane, yoga kula niki pakar P3K,lho?”, ibu
ngendika maneh. Aku wis ora ngrewes, bablas mlayu mengarep njupuk tas cilikku.
Sabtu awan, bocah kelas siji
sing arep cross country diklumpukna ing aula. Daksawang saka dalanan sisihe aula
si Baskoro aweh pengumuman. Swarane lumayan enak dirungokna. Yuni kanca anyar
sakbangkuku, ngomong,”Baskoro kuwi idola, lho ing kene. Bocahe top njaba njero.
“Ngemeng epe, wae kuwi Yun, Yun,..”, batinku. Aku dhewe yo ora sebegitulah.
Wong sapejagong wae mung sepisan.
Yuni dhewe terus nggabung panitia liyane, wong dheweke dadi seksi konsumsi
jarene, aku ngludur metu nyang parkiran. Ah, aku yen dadi peserta yo emoh ta
lah.., batinku.Yen maca undangan wingi lan ndelok susunan acarane, ing SMAku
biyen cross country iki kira-kira kaya acara penjelajahan ning karo bakti
sosial, mbokmenawa…
Meh wae nyetater ‘Beat’ku, ana swara nyeluk jenengku.”Tiara,
Tiara,…sik mandhega dhisik!”. Oh, si Yuni mlayoni aku.
“Aku dikon Baskoro nyeluk. Gage ndang mrana!”
“Emoh, aku emoh melu…!”. Isin aku yen dadi peserta!”, jawabku karo
mulai nyetater.
“Aku terus ngomong apa nang Baskoro?”.
“Sakkarepmu ta lah. Aku dak bali dhisik, yo?. Assalamualaikum…,
werr aku ninggal si Yuni sing sajak gelo.
Bengine, malem minggu sisan, aku mung njithem neng teras dhewean. Bapak
ibu tindhak daleme simbah, adhikku bar ngaji karo aku, nonton TV. Hp-an
wegah, kanca-kancaku mbiyen yo wis arang-arang sing ngebel aku, fb-an yo
males, maca status-e kanca-kancaku mbiyen malah ndadekna aku kepingin
bali sekolah ing Surabaya. Owalah,…
Mara-mara ana swara ‘bruak’ banter banget saka embong ngarep. Aku
cepet-cepet mlayu, adhikku uga wis njranthal saka ruwang tamu. Ana tabrakan!.
Sepedha onthel mungsuh sepeda motor. Kiwa tengen tangga yo dha enggal nulungi.
Korbane, jarene jenenge Yu Siti bakul endhog, digotong menyang teras omahku.
Sing nggawa sepeda montor ora piye-piye mung tatu-tatu sakwetara, ning Yu Siti,sing
numpak sepedha onthel,…?.
Aku tanggap, aku mlayoni kotak P3K, terus ibut ngecakna ilmune
PMRku kanggo pertolongan pertama. Tatune lumayan parah, iki kudhu digawa nang
Puskesmas kulon pasar. Tangga-tangga ora wani melu nguthik, “Wedi kliru, engko
tambah nemen?”, jare Lik Saedi, tangga ngarep omah pas, apa maneh sambate Yu
Siti jan ngaru ara.
Aku rumangsa kagum warga kene pasedulurane jik kenthel. Pas aku bar
ngupakara sakwetara, mobil nggo nggawa kurbane wis teka. Cepet banget tanggap
darurate?. aku rumangsa wajib melu ngeterake Yu Siti menyang Puskesmas, bareng
wong loro maneh, salah sijine sing nabrak. Adhik dak pamiti karo dakkon ngabari bapak ibu.
“Tiara?”, keprungu swarane Baskoro saka arahe setire mobil. Aku
njomblak kaget. “Kok?”. Pak Saedi, ngguyu karo ngomong ,”Mpun kaget, Mbak. Mas
Bas niku sakjege nggadhah SIM, nyambi dados supir panggilan . Apa maneh
panggilan ndadak ngaten, mesthi nomer siji tekane!”. Oh ya, pancen keluwargane
nduwe usaha angkutan, batinku mbenerake. Mesthine warga kene dha nduweni nomere
kabeh, hehehe…
Baskoro olehe nyetir kepenak, apa merga mobile sing penak?, pokoke
Yu Siti wis ora sepira ngaru-ara nalika diemot. Ora ana sing cemuwit, mung
swarane gerenge mobil sing keprungu. Pisan pindho aku nyawang Baskoro. Ora
ketara yen jik kelas telu SMA, katone wis dewasa kaya Om-omku. Hiih, mikir apa
se, aku iki?.
Akhire, kabeh lega. Yu Siti wis diupakara sakmesthine. Urusan
liyane ben dibacutna karo sing nduwe urusan, malah iki mau bojone Yu Siti yo
wis teka nunggoni. Lik Saedi ngajak aku lan Baskoro mulih.
Aku dikon Baskoro lungguh ngarep jejer sopir. Baskoro malah sing
mbukakna lawange. Ning sakwise iku, dheweke malah jinem ora ngajak omong blas.
Daklirik praenane ora sumringah bersemangat
kaya budhale mau. Engko gek gara-gara awan mau?.
“Bas, matur suwun, nggih?”.
“Suwun nggo apa?, hal ngene iki aku wis biyasa”, cluluke karo tetep
manther nyetir.
“Sepurane aku mau emoh mara pas diceluk Yuni”, dakwanek-wanekake
ngomong maneh. “Aku isin yen melu cross country bareng cah kelas siji!”.
Baskoro ora semaur, nganti tekan ngarep omah. Pak Saedi mudhun,
jagongan sakwetara karo Baskoro lan bapak sing wis mapag ing ngarep omah.
Aku bablas mlebu kamar, atiku krasa lara. Lageyane Baskoro sing
kaya emoh ngomong mau nglarani atiku. Pancen aku ki mbarep, ugungan, gak
kenekan. Kuwi sabdane ibu yen aku lagi purik.
“Tiara, Mas Baskoro pengin ngomong dhiluk?”, Bapak nimbali karo
nothok lawang, ambal ping telu, lawang kawit dakbukak.
“Lho, kok nangis? Nangisi Yu Siti, tah?”. “Gage!, selak mulih
lho…?”. Bapak ngguyu cilik karo nguyek sirahku.
Aku meneng wae, karo jumangkah metu.
Baskoro lungguh ing kursi sing daklungguhi mau sore. Aku lungguh
ing ngarepe. Aku ora ngejak ngomong dhisik. Males!.
“Tiara, aku sakjane pengin ngebel awan mau, ning aku ora nyimpen
nomermu. Janji arep ngebel aku, buktine kok ora. Ngene lho, sampeyan kuwi ora melu dadi peserta, nanging dadi petugas
P3K. Gelem ora?, aku iki mau Maghrib kawit mulih saka sekolahan, niyatku mrene,
bar maghrib, tibake…”.
“Halah, mau ora gelem dakjak omong ae… ?”, batinku.
“Iku alasanku ngomong, sing pertama. Sing nomer loro, aku njaluk
sepura, amarga wis nyeblokake barangmu nalika aku ngrewangi ngusungi, jane mung
arep njupuk mobil,amarga sopire kesusu mulih, anake lara, aku malah melu
ngusungi barang, kojur, diilokne pisan. Yo nalika iku aku ngerti yen sampeyan
pakar ing P3K”
“Wow, pawongan sing nggawe helm ireng kae tibake Baskoro, dakkira
tanggaku kene wae?”, batinku maneh.”Hah?”.
Aku ndangak kaget nyawang Baskoro. Praenane wis semanak maneh. Wis
ora ‘dingin’ kaya mau. Aku nangis maneh. Mbuh nangisi apa? Sing mesthi sesege
dhadhaku dak tokake. Baskoro mbacutake guneme maneh.
“Kaping telu, aku bangga ngrungoake critane kesigapanmu ngopeni
kurban kacilakan kaya mau. Aku kepingin kowe mbesuk kuliyah ing kesehatan wae,
lan dadi bidan tah dokter, trus aku sing
nyopiri, piye?”, Baskoro mandheng aku ora kedhep.
“Apa maksude?”. Nanging mbuh kena ngapa, dhadhaku rasane mekar, lan
deg-degan sithik. Apa Baskoro seneng karo aku?.
Hahaha….,keprungu adhikku ngguyu cekakakan, karo nyuwara,”Aku
setuju!”. Terus mlayu menjero.
Baskoro sajak isin bareng omonge dirungokna adhikku. Praenane abang
ireng. Aku ora iso kumecap, mung mesem wae. Liya ora!.
“Miss call aku, yo…?”, bacute lirih. Aku mung manthuk.
Baskoro pamit mulih, sakwise salaman karo bapak ibu. Adhikku
mencungul maneh, ngomong banter, “Mas, don’t worry…dakjamin Mbak Tiara
setuju, pokoke aja lali pajeke…?”
Baskoro ngacungke jempole. Bapak lan ibu dha sawang sinawang, terus
ngguyu bareng.
Cuthel
Tidak ada komentar:
Posting Komentar