Halaman

Translate

Minggu, 09 November 2014

Crita romansa..."Mancal Ing dalan Nggronjal" , dimuat di Jaya Baya No.05 Minggu I Oktober 2014



Mancal ing Dalan Nggronjal
Mulih sakwise patang taun bara lunga, sekolah nang njaban pulo tibake ora ndadekake aku pangling nang rupane desaku. Pancet. Ora manglingli blas!. Temenan...aku ora mbujuki!.
Hawane omahku wis dakrasakake nalikane sikilku ngambah lemah Surabaya mudun ing Juanda. Banjur neng terminal Bungurasih,  golek bis Ambulu. Enak, ben ora gonta-ganti bis maneh.  Pasuruan kliwat, Probolinggo bablas, Lumajang gak mandheg.
 Stop!. Pertelon Margono, sing saiki jenenge Jalan Pattimura, aku mudhun neng kono.. Aku wis disusul Mas Bayu, masku mbarep.  Sakdawane digonceng sepeda montor, aka ngematno. Apa ae sing malih. Omah-omahe kok yo pancet modele, mung dalane saiki wis diaspal. Malih alus mulus gak nggronjal-nggronjal maneh.
Kelingan nggronjal-ngronjale dalan, aku ngguyu kecut yen mbayangno patang taun kepungkur aku digonceng Pras nganggo sepeda jengki , bingung olehe milih dalan. Nanging rumangsaku tambah piye ngono, soale yen pas ngliwati dalan nggronjal aku rak terus gondelan kenceng. Basa kerenne, nyabuk, hihihi...
Aku nekad kuliyah neng Makassar , lan malah gak mulih blas saksuwene patang taun yo amarga dalan nggronjal kuwi mau. Ahh, dawa critane...
..........................................................................................................................
Nalikane aku kelas loro SMU, aku nate kebrukan sepeda montor neng dalan nggronjal iku. Dalan makadam sing watune gedhe-gedhe sakgajah, yen ngliwati pancen kudu ati-ati temenanan. Ndilalahe onok sepeda montor loro salipan. Amarga kabeh golek dalan sing penak, sepeda montor kuwi mau senggolan, tumplek karo. hla sing arahe padha karo aku, ngebruki sepedaku.
Cocok iwak endhog!. Aku njungkel, tiba semaput. Piye gak semaput, wong sirahku ngantem watu gedhe?. Untunge,  Pras, sing nggarai semaputku gelem tanggung jawab. Dheweke tibake putune Pak kades dongkol desaku,nanging  Pras dhewe omahe neng Jember.  Hla dina kuwi dheweke arep bali saka sambang mbahe.
Seminggu aku opname neng Puskesmas amarga kenek gegar otak ringan. Yo  Pras kuwi sing tlaten nyambangi .  Pras sakumuran Mas Bayu, masku mbarep. Malah tibake saangkatan kuliyah neng Poltek Pertanian jember, mung beda jurusan.
Cekak cingkrange, jarene Om Kartolo,...aku hla kok terus tir pada irenge, sir padha senenge karo  Pras, sing nggarai semaputku. hla piye, sasat saben minggu sakwise kuwi  Pras mesthi menthungul mara. Pikirku yen mung sambang mbahe kok gelek temen?, jarene ujar dheweke ora iso nglalekake gingsulku,...hihihi...
“Ning, enak ngendi digonceng sepeda montor karo sepeda pancal yen ngliwati dalan nggronjal iki?”,  Pras takon. Aku sering goncengan karo  Pras muteri desa, terus andhok tuku es campur neng sandhinge Masjid Al Huda.
“Enak sepeda pancal?”, jawabku.
“Enak tenan, tah?”, Pras karo takon maneh, nanging ujug-ujug sepedahe ngglewar. Cepet-cepet tanganku nyabuk ben gak tiba. Gegere Pras dakgepuk rosa!.
Yen dakpikir jero  Pras kuwi sing daksenengi apane, yo?. Mara seneng, ngono wae. Ra kathik pertimbangan apa-apa. Aku dhewe  nyawang olehe katon tanggung jawab nalika nibakno aku kae. Tur maneh asline cah kene wae, mulane wong tuwaku heah heeh wae nyetujoni.
“Pras, neng Jember gak onok arek wedok sing mbok senengi, tah?”, takonku.
“Ora onok sing nyocoki. Mbuh kok mara-mara kecanthol nang Wening?”, jawabe. Nyabukku dakrapeti!. Aku dhewe melu resepe kanca-kancaku, jarene yen nduwe pacar iku kenek nggo vitamin, nambah semangat yen sinau. Pancen bener, 100 persen!.
Setaun ora krasa nganti aku lulus SMU lan aku ketampa kuliyah neng Makassar kanthi jalur prestasi. Seneng eram atiku, apa maneh nalikane  Pras dakkabari dheweke yo melu bungah. “Kuliyah neng endi wae, ra po po. Mbesuk ketemu gedhe langsung nikah, yo?”, guyone.
Nanging, aku isih eling temenanan nalikane sore iku bapak ibuku kedayohan wong wadon ayu sing tibake ibuke Pras.
“Ngapunten sanget, bapak, ibu, lan Dhik Wening,...kula dolan mriki mboten  niyat nglarani ati keluwarga mriki. Nanging kula namung pengin ngaturi pirsa...”. akeh-akeh ngendikane ibuke Pras. Nanging intine, keluwarga besar saka ibuke  Pras ora setuju yen  Pras gegandhengan karo aku sing nunggal desa karo keluwarga mantanne ibuke  Pras. mbuh piye critane, bapak ibuke  Pras kuwi rak pepisahan,  Pras katut ibuke, dene bapake saiki kerja neng Batam.
“Piye, Ning?, bapak ibu...ora kok ngongkon kowe pisah karo Pras, nanging saiki punjerno pikiranmu kanggo kuliyah, nggih?”, Bapak ngendika wijang. Aku mung manthuk.
Aku ra po po. Aku ra po po. Batinku. Aku kudu nggayuh lintang dhisik. Perkara liya kenek dipikir mburi!. Aku sapatemon terakhir karo  Pras nalika aku arep budhal nang Makassar. Mas Pras weling akeh-akeh, dheweke gak ngerti yen ibuke mentas teka kene.
“Wening,...titip atiku, yo?”, ujare Pras lirih. Aku mung manthuk karo nangis. Bapak ibu sing mirsani yo mung ambegan gedhe.
Sakwulan rong wulan aku isih sesambungan karo  Pras. yo telpon-telponan, sms-an, kirim e-mail, nanging sakwise atiku pas kanggo mungkasi,  Pras daktelpon...
“ Pras, koyoke aku kudu luwih fokus nang sinauku. Aku kepingin adhewe kekancan biyasa wae. Dadi saumpama kowe nemu kanca wadon liya, taksumanggakno. Nanging aku ojok dienteni, yen aku gak iso mbalik, piye?”, swaraku dakmantepno banjur telpon daktutup. Nanging sakdurunge daktutup keprungu swarane  Pras njelih,”Wening...apa...karepmu?”.
Aku ganti nomer hp, kabeh keluwarga dakwanti-wanti gak oleh ngabari  Pras apa wae. Aku pengin nuruti karepe ibuke Pras. aku uga wanita masiyo durung  omah-omah, nanging aku iso ngrasakno apa sing dirasakno ibuke Pras. dikhianati karo wong nunggal sakdesaku!.
Nanging sakdawane aku kuliyah, aku ora iso selak yen Pras tansah gumawang neng ngarepe mripatku. Mbarengi sakdawane lakuku. Akhire isoku mung nangis!.
...............................................................................................................
Tibake aku nduwe rasa kangen kang gedhe marang bumi klairanku. Marang wong-wong sing nyayangi aku. Bapak, ibu, mas, adik,...lan Pras?. saksuwene patang taun aku ora ngambah desaku. Bapak ibu wae mben taun nyambangi. Dene yen pas preian aku luwih seneng melu kerja freelance neng apotek-apotek gedhe ing Makassar. Ngiras-ngirus golek pengalaman.
Bengine omahku rame, dulurku nglumpuk kabeh.
“Wening, kok pinter men, tas lulus wis langsung  kerja?”, Mbakku takon. “Aku nglebokna lamaran nalika meh lulus kae, Mbak”, semaurku. “Mulai kapan?”, mbakyuku takon maneh.”Wulan ngarep, Mbak”.
“Ning, adoh-adoh saka Makassar, entuk cantholan tah gak mosok mung oleh gelar apoteker?”, genti Mas Bayu takon. Aku mung gedheg. “Jik eling Pras, yo?”, masku ngomong maneh. Mbuh kok, yo...saknalika aku nangis. “Bar mbok putus kae, Pras terus ..!”, Mas Bayu ora sido nutugno crita. Tangisku sansaya banter.
Gembolane atiku daksuntek. “Aku jik durung iso nglalekna, Pras. Aku...!”, jelihku. Acara kangen-kangenan buyar kesaru tangisku.
Bengine dakcoba ngebel nomere Pras. diangkat...
“Sinten, nggih,...hallo...?”, swarane Pras. aku gak pangling!. Aku sakkal ngejer wurung nelpon.
            Dakenteni be’e ditelpon genti, tibake ora!. Ngapa aku kangen banget, yo karo Pras?.
Sesuke aku nang jember, nang  panggonanku kerja. Wah, gedhe banget apoteke. Aku mlebu methuki pimpinane, nggenahna kapan aku mulai kerja. Jagongan ngalor ngidul piyambake takon,”Mbak Wening ora eling karo aku?”. “Mboten, Bu”, jawabku jujur.
Aku pancen ora nate nduwe kenalan tah dulur neng jember kota kene.  Wonge ngguyu, kacamatane dicopot. Aku nyawang kanthi tliti, koyok nate weruh, tapi kapan?. Aku lali temenanan.
“Aku , ibuke Pras!”.
Aku kaget sakplengan.
“Mbak Wening, dawane mangsa ndadekake aku saiki iso nyawang kanthi bener. Sesambunganmu karo Pras mbiyen ora onok sing salah. Aku dhewe kang egois. Mulane nganti seprene Pras dakkon nglalekake sampeyan yo isih ora gelem, aku pasrah. Yen pancen Mbak Wening jodhone Pras, lan saiki Mbak Wening durung onok sing mengku, aku wis ikhlas”.
Lambeku mingkem njithem.  Wewayangane Pras katon cetha wela-wela. Sakdawane numpak bis mulih aku aku nglimbang pikir, najan ora iso dakselaki ono rasa bungah ing njero dada!.
Pras coba dakbel . Nanging ora diangkat.   Oh ya,..hla nomerku iki dheweke rak gak nduwe.
Dak sms wae...Pras, aku kangen...(Wening).
Hpku geter, onok sms mlebu. ...engko bengi ojok neng endi-endi dakpethuki neng omahmu...saka nomere Pras!.
...Pras...
...ojok nyeluk aku Pras,...kudu Mas Pras!.... posisimu neng endi?...
...njero bis ka jember, wis tutuk Gumukmas...
Bis mandheg dalan Pattimura maneh. Aku ora kepingin disusul. Dakniyati mlaku wae, wong jik awan kok!. Nanging sapa kuwi, ...ngguyu neng ngisore wit pelem senden sepeda pancal?, haaah, Pras?.
“Kok kliter desaku ae, se...Pras...eh Mas Pras?”, ujarku karo salaman. “Kok ge-er temen?, wong  kerjaku lho neng kene?”, jawabe karo nduding tulisan neng kaose. “Penyuluh lapangan Pertanian”. Wkwkwk...sak-tim karo Mas Bayu rupane,...
“Kangen tah kangen, Ning?...mbujuki,yo?”, Pras njendhul sirahku. “Aku dhewe sing kangenku sundhul wuwung, untung iso dakredam kanthi pethuk keluwargamu saben ndina. Jahatmu gak ketulungan, Ning..Ning?”. aku ngguyu nanging karo nangis. Nangis karo ngguyu, ora iso nyauri. “Kowe tambah ayu, Ning..wis nduwe pacar maneh tah ora?”. “Aku lho wis nduwe...!”. “Ra ngurus”, jawabku galak. Hahaha...guyune mas Prasku nggrebeki dalan.
Awan  iki aku goncengan sepedha pancal maneh. Ngeling-eling kedadeyan kang wis kawuri. Aku lan Pras wis ora perlu ngomong apa-apa maneh.
“Mung dalane wis ora nggronjal, yo...Ning?”, Pras nyuwara. nyabukke tanganku dakrapeti!.
Cuthel

Tidak ada komentar:

Posting Komentar