Tumbu Oleh Tutup
“Kowe
dadi apa ngandhan-ngandhani aku koyok ngono?,...pancen aku sekolah dhuwur
nganti nyekel ijazah lima. Katene nyapa?. Pancen saiki golek penggaweyan angel,
aku wis ngerti. Tapi ojok hubungna nganggurku karo jumlahe ijazahku. Niyatku sekolah
pancen golek ilmu. Gak nggo golek penggaweyan. Terserah saiki aku kerja
wiraswasta, gak nggawe ijazahku,...aku ae gak rewel kok kono sing
ngeyel!”...ambeganku nggos-nggosan sakwise ngoceh ngalor ngidul mbales omongan
nylekit sing mung saklarik ...Gak eman
ta, ijazah nganti lima, nek saiki mung ngrumat wedus?...
Batinku
jik nutugna maneh, sing penting sekolahku niyate golek ilmu sing manfaat.
Nglakoni urip jujur, gak korupsi, iso mangan mben dina, wis gak ngaru biru wong
tuwa. Kurang apa?. Pancen aku gak dadi pegawe sing jame mesthi, nyandhang
nganggo nyetil, sepatune nggilap, tase bermerek, durung maneh wedak lan
gincune,...weh...
Mbokmenawa
aku sing cengkal tah gak nduwe perasaan, ping pisan ping pindho, aku ngalami
koyok ngono mau. Jamane kuliyah mbiyen, yo tau. Saiki kebalenan maneh. Gak pa
pa!. Pancene sapa sing gelem ngrabi prawan sing nduweni usaha nernak wedus?.
Hahaha..., kok kanggone sing weruh lan kenal aku, Sing krungu critaku ae paling
mikir ping suwidak jaran nek arep ngenal tah ngrabi aku!.
Aku
pancen nernak wedus. Nutugna usahane bapakku sing kawitane mbiyen blantik
wedus. Aku anak tunggal, dadine masiyo aku anak wedok, latihane kawit cilik yo
ngopeni wedus. Biyasa ae melu bapak ngarit, ngedusi wedus, tah melok ngedol
neng pasar. Saiki malahan aku wis nduwe rewang telu, wong wedusku jumlahe akeh,
tur karangane omahku jan amba tenan.
Bapak
wis ngunduri sepuh, sembarang tandang gawe ngongkon. Apa maneh aku, sing nduwe
ijazah sarjana loro, yo wis gak ngarit maneh ta lah, wong iso mbayari rewang.
Hehehe...
Bapak
ibuku ngguyu ae saben takcritani wurunge sesambunganku. Diputusi durung jodho,
mben ngono. Wong tuwaku pancen klebu wong tuwa sing jembar dadane. Masiyo
umurku saiki wis slawe munggah, gak gupuh tah piye, palingo ibuk
ngendika,”Bapakmu mbok ojok dikongkon nggendhongi cempe ae tah, Ndhuk?”.
Niyatku
sekolah ben oleh ilmu sing manfaat iku gak mung abang-abang lambe, ijazahku
sarjana sing pertama sarjana peternakan, wis tak amalna, saiki aku mulai
ngecakna ilmu saka ijazah sarjana sing kapindho, manajemen ekonomi. Gak usah
takdawakna crita mundak mboseni, intine aku wis iso nyelengi duwik akeh rong
taun iki amarga manajemen ‘perwedusan’ku kasil.
“Mbak
Dina, dipadosi blantik”, aloke Kang Paijo saka ngarep omah. Mben dina onok ae
blantik nggoleki. Apa maneh arep riyaya besar ngene iki. Aku gak sepira ngreken
jane, soale wedus-wedusku wis akeh sing payu wulan wingi. Mung pancen rata-rata
jik dititipna dijupuk nek wis dhenge riyaya. Yo iki sing takarani manajemen purna jual. Sing tuku gaktakkon nambahi
biaya maneh. Takanggep sodaqoh ngopeni ae. Bapakku kawitane gak setuju cara
ngono mau,” Iso rugi Din...Din...”, bapakku ngresula dawa. Nanging bareng saiki
weruh omzete tambah rame, bapak mung
mesam-mesem ae neng sandhinge kandang.
“Kambinge
mpun telas, Om”, aku nyalami karo ngomong cekak aos nang wong lanang sing
diarani blantik Kang Paijo mau. Rumangsaku nek ndelok blegere kok adoh karo
blantik-blantik kenalanku, batinku.
“Kula
Burhan, Mbak. Saking dinas peternakan, badhe ngecek kesehatane kambing-kambing
teng mriki?”, semaure karo ngetokna kertu pengenal saka sak-e.
“Oh,
biyasanipun Pak Panji”, jawabku maneh. Pancen pendak telung wulan pisan onok
pegawe dinas peternakan kliling mriksa.Tur nek mara nggawa mobil onok tulisane,
hla iki mung sepeda montoran.
“Kula
petugas enggal, Mbak. Dinten niki sedaya disebar kangge mriksa, sing
celak-celak mawi sepedahan mawon”. Pawongan sing takceluk om mau miterangna sajak
ngerti apa sing takpikir.
“Oh,
enggih. Ngapunten,...Pak”, aku kecipuhan. Cocoke takceluk mas, palingo umure
unda-undi karo aku, tapine..., wah...mas saiki luaraaannng je!.
Taktutna,
mben takon takjawab, dipriksa kabeh mulai untune, kulite, lan sakpanunggalane
dideloki, dicathet. Tliti temenanan. Sakjam kawit rampung. Sakwise tahap
konsultasi, Pak Burhan pamit mulih.
“Mbenjing malih ngebel rumiyin Pak Burhan,
kersane saged tata-tata?”, omongku nalika mbarengi mlaku nang ngarepan.
“Lho
kok ndadak ngono barang, kambinge ayu-ayu nggantheng-nggantheng, kok?”,
semaure. Alah-alah senengku eram wedusku dielem koyok ngono. “Sing nggadhah
nggih luwih ayu?”. Sing iki gak ngelem maneh, ngenyek sing iyo!.
“Mpun
ngenyek,..nggih mesti ta lah ayu kula tinimbang wedus kula?”, omongku karo
nyebek. Taksemauri ngono Pak Burhan mung mesem, karo nyetater sepedahe.
“Din,
petugase kok nggantheng eram?”, ibuk nyapa saka iringan omah nalika aku mbalik
mlebu. “Jik ngganthengan bandhotku”, jawabku banter. Hla kok onok tangan njawil
pundhakku,”Mbak, ngapunten kaca mata kula sajake kintun teng lebet?”, Pak
Burhan ngomong karo sajak piye, tibake wong iki mau mbalik maneh. Mbokmenawa
krungu omonganku karo ibuku mau?. Wiiihhh, isinku, Ibuk malah ngguyu
kemekelen!.
.......................................
Onok
undangan reuni SMA. Aku wis gak nggape sakjane, mung amarga Sisil, kanca
raketku, ngebal-ngebel, aku kepeksa budhal. Reuni akbar iki kanggo limang
angkatan. Angkatanku klebu sing buncit dhewe. Kanca-kancaku mbiyen tibake yo
akeh sing jik legan. Jaman kemajuan temenanan, saiki umur slawe wong tuwek
sajake gak gupuh maneh yen anake durung payu, hahaha...!. klebu aku karo Sisil.
Single keren, kuwi Sisil, megawe dadi
pegawe bank. Mung Sisil kancaku lawas sing ngerteni apa sing taklakoni. Gak ngaruh nang kekancan, ngono
kandhane.
Aku
mung lungguh manis, beda karo Sisil sing mider koyok kupu-kupu. Pancen kanca
sing dadi relasine yo akeh!.
Aku
kepethuk Ramli, salah sijine mantanku, Rumangsaku si Ramli kerja nang
luwar jawa, tibake kerja neng bank sisan koyok Sisil. Kagetku senajan mung
sethithik, tibake Ramli saiki wis jadian
karo Sisil. Owalah ndonya nek cilik!. Sing mbaturi nggarahi aku kaget. Pak
Burhan, petugas saka dinas peternakan wingenane tibake kancane Ramli. Wonge
nggleges ae nyawang aku. Ramli bisik-bisik nang dheweke, banjur nyuwara,”Din,
Burhan iki persis sampeyan, pecinta hewan.
Putas-putus karo cewek-ceweke yo
jalaran koyok adhewe mbiyen, untunge dina iki pas dadi ketua panitia reuni gak
onok ambune apa-apa!”. Pak Burhan mendeliki Ramli.
Ramli
mbiyen gak seneng blas nang penggaweyanku, jarene nggarahi aku gak ketok feminin, tur dheweke pancen gak betah
ambune wedus. Tresna kilat critane...
“Nanging
dina iki kok Dina ayu tenan, yo?...gak ketara nek...”, durung tutug Ramli
digered Sisil. Aku mung meneng ae senajan atiku getem-getem. Gak akeh uwong
palingo takbalang sandhalku.
“Ra
usah digatekna omonge Ramli,...oh ya, nek aku rak wis kenal se?”, Pak Burhan
ngomong karo pamitan. “Ngapunten, aku tak munggah panggung dhisik...”.
Wis,
alamat dhewean. Untung acarane banjur dimulai. Kanca akeh, malah akeh sing lali.
Bapak ibu guru, kok koyoke pancet ae. Jik enom-enom. Suer!. Barokahe ngopeni anake uwong be’e, awet enom panjang umur.
Amin...
Ngopeni
acara koyok ngene, apa maneh lomba pidato, ... amarga uuaakkeh sing maringi
sambutan, suwe-suwe dadi boring, aku
mbukaki toko online-ku sing takenggo
dodolan wedus. Jaman canggih, wedusku yo takdol liwat internet. Takpasang foto
sakregane, beres. Pesenan teka dhewe. Nek pesenan njero kutha malah takterna
nang panggonane.
Onok pesenan mlebu, fotone bandhotku sing
paling larang diarepi. Malah gak ngenyang blas. Langsung dikon ngirim dina iki,
bukti transfere malah wis onok!. Age-age aku pamit Sisil, mulih dhisik. “Aku
onok bisnis, Sil...kowe ben diterna Ramli ae, yo?”.
Sorene
pesenan takterna, nek ndelok jenenge sing pesen, koyoke wis sepuh. Omahe gedhe
model kuno, pekarangane amba. Teka njaba ketok nek sing nduwe wonge hobine
ngopeni kewan. Neng iringane omah ketok bebek, banyak, menthok, pitik ting
slamber. Weh,...kewane rucah temenanan!.
Aku
diparakna nang mburi, malah neng kene kandhange luwih gedhe. Sakliyane wedus,
onok sapine barang. Aduh, senenge...gak srantan aku ngelus bandhot karo
takbisiki, krasanna neng kene yo, Ndhot?”.
“Lho,
bandhote wis diterna?”.
Aku
noleh. Pak Burhan neng tengah lawang kandhang. Dadine sing pesen iki?...
“Aku
pesen nganggo jeneng abahku,... aku gak seneng pas sampeyan bandingna karo bandhot.
Mulane bandhote taktuku, arep takkurbanna suk mben!”, omonge sengol, gak
nganggo basa maneh.
“Lho,
kok saingan karo bandhot. Gak pareng, Pak. Pancene bandhotku sing iki
nggantheng eram, kok!”, semaurku gak ngangge basa pisan karo ngguyu kemekelen.
“Nanging,
aduh aku seneng eram nyawang kahanan neng kene, akeh kewan rumangsaku jan
nyenengna!”, aku alok karo mideri kandang. Takuthiki ndase sapi-sapine, wedus-weduse,...sing
ngopeni mung ndlongop nyawang tingkahku. Pak Burhan mung mesam-mesem.
“Din, saumpama sing nduwe bandhot taktuku
pisan gelem apa ora?”. Hah?. Tapi aku gak kurang akal njawabe,”Nggih gelem
mawon. Pokok njenengan mboten isin, kalih betah teng ambune...”.
“Nek
ambu yo tak dusane se,...ngono ae kok repot!”, jawabe Pak Burhan karo ngguyu
sumringah. “Wong aku yo sering ambu padha, kok!”, bacute.
Hahaha...akhire
aku ngguyu bareng sakloron.
Cuthel
Tidak ada komentar:
Posting Komentar