Harisku, Atiku
Mripatku jik kober nyawang
kembang-kembang ing latar sakdawane lurung menyang ruwang operasi. Aku wis
siyap!. keprungu tangise ibuk lirih, dene bapakku mung katon ndremimil ndonga.
Mulane...
“Tega temen kowe, Aida...,Aida...,Aida...”,
swarane Haris jik gemontang neng kupingku. “Aku ora perduli kowe lara apa...,
aja mbok cuthel tekan semene “, swarane Haris keprungu gerok. Mbek nangis
mbokmenawa?.
Aku pancen emoh dadi sanggane sapa
wae. Yen bapak ibu, yo mesthilah, wong aku putrane, ning yen Haris?. Aku ora
iso mbayangake kepriye tangkepe kaluwargane Haris ndeleng aku sing gopokan
lara. Jantung mania, hehehe...
Salahku dhewe pancene, kenek apa
nalika Haris nelakake rasa tresnane, aku mung manthuk ngiyani. Takpikir Haris
paling yo akhire waleh-waleh dhewe ngadhepi aku sing ringkih awake. Nanging
tibake ora, neng sekolahan Haris kadidene tameng kanggoku. Ing samubarang
kegiyatan Haris sing ono sambungane karo bau suku, Haris maju ngarep dhewe
makili aku. “Kowe seneng aku, nyawang apane se ,Ris?”, nate aku takon ngono.
“Kowe pinter, mesthi juara siji. Enak ta aku gampang nek nyonto?”, jawabe
entheng. Duh, Haris..so sweet!. Kebek dadaku dielem
gegantilaning atiku.
Nganti dina iku,...”Aida, kowe se gak
piya-piye dadi kanca spesiale Haris, malah akeh untunge tinimbang rugine.
Nanging apa kowe mikirna masa depane
Haris?”, Mbake Haris, Mbak Iftah, nelpon. “Apa sambungane, Mbak?”, semaurku.
“Akeh, yen Haris mung mikirna kowe, sido-sido wurung olehe arep ngleboni
kuliyahe neng Bandung, Haris lho kandha emoh adoh karo kowe!”, Mbak Iftah
nutugna ngomong. Aku dhewe klebu neng Malang.
Atiku trataban sakkala. Aku kaget
campur getun. Dadine saksuwene rong taun iki aku dadi malane Haris. Ora nutupi
kasunyatan, sakwise kenal karo Haris, laraku arang-arang malah koyok ora tau
kumat. “Aida nemu tamba sakwise rumaket karo Haris, hla pikirane seneng
terus...”, ibu nate ngendika. Nanging aku yo ngerti bapak karo ibuku sing mung
pegawe cilik njungkir walik, nyelengi dhuwit akeh kanggo ngoperasekna kelainan jantungku.
Pancen aku kudu genti mbales
kabecikane Haris. Aku kudu mikirna masa depane. Mulane sakjege lulusan aku
ngilang neng omahe simbah Sidoarjo, karo ngenteni jadwale operasi. Aku kudu kendhel mungkasi hubunganku karo
Haris, ben aku ora dadi pepalang dalane Haris.
Ibukku, sing uga kanca curhatku, mung weling,”Ndhuk, ...lair, pati ,jodho, rejeki kuwi wis
ono sing ngatur. Mbuh suk kapan yen Haris jodhomu, mesthi ketemu. Terserah
sampeyan arep mutusna apa, ibu ora ngalangi, dalanmu, dalane Haris jik dawa”.
Akhire, kanthi ati tatag, Haris
daktelpon.
Pett,... mripatku peteng, aku dibius
nggrambyange pikiranku cuthel.
Dina kapisan sakwise operasi, aku wis
iso ngguya-ngguyu. Krasa seger, ...kuwi sing dakrasakno. Aku ora ono sing
nyambang sakliyane keluwargaku. Pancen iki uga salah sijine saratku. Aku emoh
disambangi wong liya!. Ora ngarah kanca-kancaku ngebel, hp-ku wis dakganti kertune. Masiyo ta, Haris, Haris, ...ketok terus
neng ngarepe mripat.
Dokter Rahman, sing ngopeni aku neng
Dokter Sutomo kene, tibake asline sakkabupaten karo aku. ”Mung aku wis suwe
neng kene, Mbak. Anakku ono loro sing
neng Jombang, mbaturi eyange, ”, ngendikane. Dokter Rahman uga crita, yen
bojone uga nate lara kaya aku, nanging sakwise dioperasi waras-wiris nganti
saiki.
Yen nyawang dr. Rahman ngguyu, aku
eling guyune Haris. Yen sajak keladuk ngguyune mesthi lambene ditutupi. Ya
Alloh, aku kok kelingan Haris terus, se?. Pengin ngebel, wis gak nyimpen
nomere. Nanging batinku ngantepi, aku kudu nutugna ap sing wis dakwiwiti.
Esuk iki dina terakhir neng rumah
sakit. Aku nyawang tanggalan.Mesthine Haris saiki wis neng Bandung, yen
ngelingi jadwal sing tau dakweruhi neng surat penerimaane kae. Mbuh mara-mara
eluhku dleweran, ngelingi ucapku
pungkasan nang Haris kang nylekit.
“Aida?”, keprungu swara saka mburiku.
“Swarane ...?”, batinku. “Aida, mpun sehat, ta?”. iki koyoke swarane Haris. Aku
noleh,...Haris temenan. Haris dakgapyuk, eluhku mili tambah banter. Aku
kangen,...kangen temenanan,...
“Kendhel men medhot tresnaku,...saiki
sapa sing kelangan?”, Haris ora gelem ngguyu. “Kuliyahmu?”, takonku karo
kamisesegen. “Ora ono masalah karo kuliyahku, aku wis mari daftar ulang?”,
jawabe Haris teges.
“Aku lara-laraen, Haris...”.
“Aku wis ngerti. Gara-gara telpone
Mbak Iftah, se?. perkara laramu, ora masalah , ben diopeni bapakku?”. Neng
lawang daksawang bapak, ibu, dr.Rahman ngguyu bebarengan.
“Sing penting, atimu rak kanggo aku, Aida?”. Aku manthuk, tanganku digegem kenceng.
Cuthel
Tidak ada komentar:
Posting Komentar