Ajining Raga (Crita Romansa - dimuat di Jaya Baya bln Juni 2015).

Ajining Raga

Pegel, waleh, mben krungu ibuku ngunekake pameo kunone...ajining raga dumunung ing busana, ajining diri dumunung ing lathi...Piye gak pegel?, piye gak waleh?...jaman saiki broo...dikandhani maneka werna aji-aji, wis gak njaman sajake.

Ukara ajining raga dumunung ing busana, kaya jik durung ngeh kanggoku.Hla piye, wong rumangsaku, saiki akeh wong sing nyandhang nganggo apik, pantes, tibake pinter ngapusi. Pituture becik, andhap asor, eh...uga seneng ngapusi. yen wis ngono, rak malih ora aji maneh ta?. “Kuwi oknum,...aja digebyah uyah!”, ibu mben mungkasi kaya ngono.

Ibuku pancen jik turunane wong kuno be’e, mben samubarang mesthi ana angger-anggere. Ngene gak oleh, mengko kualat. Ngono gak oleh, mengko gak ilok.

Pancen lambeku paling tipis saksedulur. Aku bakate mbantah mben dikandhani ibu. Nyrengkalan,...”Temi, ajining diri dumunung ing lathi....”. ukara-ukarane ibu iki kaya dadi lagu wajib meh mben dina.

“Yen surup-surup aja nyanyi banter. Gak ilok!”,...hla piye se bu,... wong hobiku nyanyi, nge-band barang, rengeng-rengeng karo adus mulih kuliyah sore, batinku.

“Temi, gak pareng lungguh tengah lawang, gak ilok lho?. Sing nglamar mbalik”, ibu langsung ngendhika sora nalika aku njarag lungguh tengah lawang.

“Isis, Bu. Kalih maca crita niki lho?”, semaurku gak kalah banter.

“Wong wis kuliyah kok prilakune pancet. Awas kualat nek gak manut ngendhikane ibu?”, ibu nyedhak,...lan werrr...kupingku diciwir. Aku mung gela-gelo setel ndableg kaya biyasane.

 “klambine kuwi, lho Tem. Sing sopan ta lah. Suwalan cendhak kaose ngapret. Awake diregani. Ajining raga...”, durung tutuk ibu ngendika aku mlayu mlebu kamar karo nyuwara,”Dumunung ing busana..., jadul...jadul...”.

Mbuh merga gawanku dadi ragil, kabeh wong saomah praten nang aku. Khususe ibu. Rumangsaku wong yo mung neng omahe dhewe, nyandhang nganggo sak-sake rak yo gak pa pa, apa maneh iki dina preian,...yen masalah lambeku sing nyrengkalan, pancen gawan bayi, kate piye?. Batinku,”Free pisan-pisan ngaten lho ibu?”.

Mulane aku paling alergi nek dikon melu acara ngumpul utawa temu sedulur. Ndilalahe preian iki ana acara temu sedulur sing manggon neng daleme budhe. Budheku iki wis suwe manggon neng Lampung, saiki mbalik neng tanah jawa amarga pakdhe wis pensiun.

Kawitane aku emoh melu, isin wis gerang dhaplok jik nginthil ae. “Gak pantes nek ana sing gak melu, mbakyumu lan masmu ya mara karo bojone dhewe-dhewe”, ibu mungkasi owelku.

Ibuku, penata busana paling apik sak...omahku, nganggoni aku sakdulur lan putune batik sing padha. Sandhal werna padha,...”Iku mengko ana acara foto bareng. Ben kompak!”, Ibu nyiwel lambeku sing njabrut. Mbakyu masku lho, jik anggep cah cilik, hehehe...

Wis persis kaya sing ana neng pikiranku, acara temu sedulur yo wis ngono iku. Lungguhe pancet ae nglumpuk sakdulur. Bayangna, ibuku sedulure wolu. Racake putrane telu papat, tambah putu-putu...kemriyek rame. Terop gedhe, tumplek bleg. Acarane digawe jan profesional tenan, ana MC tamu lan campursari barang.

Addduhh,...nganggo klambi pepek kaya ngene  rumangsaku gerah kabeh, ing tengahe acara aku pamit nang mburi. “Mbak, aku tak neng jedhing dhisik. Kebelet...”, pamitku nang Mbak Arin. “Yo, aja suwe-suwe”, semaure Mbak Arin karo nguru-uru putrane neng teras.

Akhire aku iso ambegan lega. Bar ka jedhing, tambah lega.

...jreng jreng jreng,...ana swara wong gitaran neng iringane omah cedhake pawon. Jiwa detektifku ngithik-ithik. “Taknginceng sedhela...”, batinku.

“Sapa iku?”, swara bening nyapa aku. Gelem gak gelem aku menthungul. “Kok neng kene, Mas...Om? gak nderek acara neng ngarep?”, takonku isin merga konangan.

“Iso nyanyi lagu iki?”, dheweke ra njawab, malah ngunekna musike lagu “Sandiwara Cinta”ne Armada. Aku heran, neng acara ngene tibake ana sing nyandhang nganggone sakkarepe dhewe. Kaos oblong, clana levis buluken bolong sethithik neng dengkule, kaca mataan ireng sisan. Ra formal blas. Aji-ajine ibuku gak dienggo neng wong iki!.

“Saged, tapi...”, aku ewuh dhewe. Wong durung kenal kok sajak kemenal.

“Lungguh kene, sedhela. Kancani aku, mesthine kowe salah sijine tamu neng ngarep, ta?”, wonge nyuwara. Aku manthuk. Wong-wong sing rewang neng pawon dha nyawang ting klesik.

“Aku Nasrudin. Celukanku Didin. Iki omahku”, omonge. “Oh, berarti njenengan iki misananku. Aku putrane adhike Budhe”, lambeku mulai ngecipris.

Nyanyi saklagu, rong lagu gak krasa. Aku malah krasan neng kene, nganti,...”Temi, ..., tibake neng kene ta adhikku iki mau!”, keprungu swarane Mbak Arin. Karo noleh, pawongan kuwi ngaba aku karo tangane. Aku manut. ”Mangga, Mas...”, pamitku. Tanganku ndada, wonge ngguyu sethithik, njur ndhingkluk maneh.

“Sapa kuwi, Tem?”, Mbak Arin takon. “Mboten tepang, Mbak. Mara-mara mawon ngejak kula nyanyi”, jawabku. “Piyambake so cool, ngono, Mbak”.

“Kowe aja gampangan raket karo wong anyar. Delengen tah, penampilane kaya ngono”, wiihh...Mbak Arin hla kok kaya kembarane ibu.

“Kowe aja ngilang-ilang ae Tem. Kaya bocah umbaran ae”, ibu kober pidato neng penere kupingku nalika foto bareng. Aku mung peace..., lan jlaapp... jepret!.

Acara pamungkas, ana penampilan dadakan tibake. “Sakmenika, wonten suwunan saking keluarga Budhe Raharjo,...badhe nyanyekaken lagu...” lan sakteruse, aku gak sepira nggatekna. Ubet...tata-tata arep mulih.

“Tem, Temi...deloken ta lah. Wong iku,...wong iku...”, Mbak Arin njerit lirih. Aku sakkal nyawang. Hladalah, pawongan sing nyanyi bareng karo aku mau, dandanane yo plek pancet kaya mau, munggah panggung.

Swara ting clerit ngomentari mara-mara sirep nalika gitare mulai dijreng..., wonge nyandhak mike, njur suwarane sing bening kaya mau metu maneh,”Kanthi hormat kula nyuwun pitulungan sederek kula, Utami, ngrencangi kula wonten mriki”. Aku kaget, tolah-toleh, akhire maju merga diduding bapak.

Rong lagu bar, keprungu keplok ambata rubuh. Nalika mudhun, putrane budhe ngathungna jempol tengenne, karo mbukak kaca matane,..hlo karo kethip sisih barang. Dheg dheg dheg, atiku nitir  seneng?...seneng diakoni kabisanku, utawa seneng dikethipi?.

ibu mung ndomblong nyawang. Mbuh apa sing dipikirake.

“Tibake mbakyuku yo nduwe anak kaya Temi, ya...Pak?”, ibu ngajak bapak ngendikan nalikane mulih.

“Mbiyen budhal nang Lampung putrane jik dha cilik-cilik, saiki bareng gedhe pangling kabeh. Iku mau sing nyanyi jenenge sapa?”, ibu jik nguber ae golek info. “Hla model ngono kok jarene wis kerja, kerja apa ya, Pak?”, ibu nutugne takon.

“Namine Didin, dados arsitek, Bu”, jawabe bojone Mbak Arin. “Kula wau kober jagongan kalih piyambake”. Aku mung meneng ae ngrungokna. Lambeku takkunci rapet.

“Jaman pancen wis malih tenan. Owalah,...”, ibu ambegan landhung. Getun tah piye gak kober ngandhani putrane budhe, mbokmenawa...

Ra ngenteni sesuk esuk,  bengine ibu wis ngebel mbakyune masalah mau awan. Aku krungu wae, wong diloudspeker...”Dhik, aku iki anak sakpetarangan nggawa model dhewe-dhewe, tiba si Didin, pancen modele kaya ngono. Kanggoku sing penting akhlake apik, manut nang wong tuwa, ...”. lan sapiturute, ibu gak nyela blas, sungkan tah piye aku gak ngerti.

Ngentekna dina preian, sakbare nyipati putrane budhe, rumangsaku ibuku luwih moderat. Yen ijin arep latihan band, gak sepira ditakoni macem-macem kaya biyasane, gak pati dicacad nyandhang nganggoku, sauger sopan..!. Ana paedahe uga temu sedulur kanggoku!.

Wis kaloka sakkutha kene yen band kampusku ngedab-edabi. Undangan manggung gilir gumanti. Nganti dinane iki, ana undangan saka salah sijine kantor sing mbukak cabang neng kene. Kampus ngidini, mangkat wis!.

Kantor jaman saiki, ana ruwangan band-e barang lho..., wiih krasan tenan karyawane. Malah aku sakkanca wis disuguhi band-e kantore.

Aku kaya gak salah deleng, sing nggitar kok kaya kenal?. Senajan ta klambine formal sragaman. Aku gak pangling?. Sakkal lambeku, nyeluk...”Mas Didin..?”. Lha temen se, wonge ngathungna jempole.

Acara lumaku lancar. Malah aku kober duet maneh karo Masku, seneng...!!.

Mulihe aku katut mobile Mas Didin. Dheweke sisan silaturahmi kawitan jarene. Ibu olehe nggumun gak uwis-uwis. Gak percaya blas!.

“Mosok iki Didin sing wingenane?”, ibu keceplosan ngomong. Mas Didin mung ngguya-ngguyu.

“Hla ndamel ngaten rak sragam kantor, Bulik?”, jawabe enteng. “menawi wekdal bebas, nggih sakkersa kula rasukane”. Ibu mung ngguyu ngrungokake. Njur...

“Temi, rungokna omonge masmu iku. Klamben iku ndelok empan ndelok papan. Aja sukur nggawe, ya?”, ealah aku maneh sing kenek skak!.

“Enggih, Ibu?”, jawabku. Mas Didin nyumbang ngguyu maneh. Ih, ngguyune so sweet.

Lumakune dina, aku malah asring dijaluk nyanyi neng kantore Mas Didin yen dhong ana acara. Lumayan, disangoni barang. Apamaneh bonuse jan nyenengake. Apa? iso cecaketan karo masku, Mas Didinku, hehehe...

Kerep srawung karo wong akeh, beda-beda kahanan ndadekake aku iso mangerteni karepe ibu. Unen-unene ibu gak salah blas. Utekku saiki wis waras saengga iso nyawang kanthi ati wening maknani artine.

Solah tingkah, nyandhang nganggo, njaga omongan,...ajining raga dumunung ing busana, ajining diri dumunung ing lathi. Leres saestu, ibu...

Njerone sumur iso diukur, njerone ati sapa sing meruhi?. Kenal, gelek srawung, padha kasenengan, suwene suwe aku tinemu jodho karo Mas Didin. Piye lan kapan?.

Ibuku karo budhe dhewe sing nggathukna. Ngenani undangane, entenana wae, ya?. Hehehe...

Cuthel