Crita Romansa "Dalane Urip Dalane Ati" dimuat di Jaya Baya edisi Minggu ke-5 Juli 2015

                               Dalane Urip Dalane Ati

“Sebel aku nek pas ana kuliyahe Pak Eko”, alokku saka bangku karo nata bukuku sing ting slengkrah sakwise sesi jame dosen killer bin medhit biji, Pak Eko Satriyo. Aku ora wedi nyuwara wong aku dhewekan neng njero kelas. “Sebel, piye?”, keprungu swara saka walike gegerku. Owalah,...takkira wis gak ana wong liya.

“Ris, kok jik neng kene?”, aku malah takon karo noleh, nitik swarane, iki Haris!.  “He’e...kontakku keri. Wis kit mau aku ngrungokna swaramu, coba, sebel piye?”, Haris nguwasi karo njengkerut bathuke.

 “Wah, urusane iso dawa nek musuh profesor yunior fisika sithok iki. Haris, anak emas lan tangan kananne Pak Eko”, batinku.

“Biyasa lah, Ris. Mosok makalah mung kari ngrevisi gak gelem mbiji. Padahal UAS rak minggu ngarep. Hla nek bijine suk emben wis disetor, aku sesuk rak kudune methuk beliaunya nggo nyetorna makalahku sing wis bener”, jawabku sewot.

“Hla pancen kudune ngono. kowe dhewe maju ngeri-ngeri,...dadine saiki gedabalan dhewe”, Haris malah nyemauri sing nggawe aku tambah nggondhok.

“Wis, ra sah komentar Ris. Nggarai tambah pegel ae atiku”, aku semperat metu sakwise ngomong kaya ngono. Dupeh pinter awakmu, Ris..., gak ngerti rekasaku pas nggarap tugas akhir semester iki.

Kuliyah bandha seneng thok tibake gak cukup, sakwise klebu temenanan,...bunci utek pas-pasan aku keponthal-ponthal nglakonine. Seje karo kanca-kanca liyane, apamaneh yen dibandingna karo...Haris!. kaya bumi karo langit. Adoh banget sungsate. Haris jago saksembarange, melu LKTI, menang. Melu lomba debat, umpang. Sembarang lomba sing ana gandheng cenenge karo kuliyah,...weehhh...diuntal kabeh pokoke. Aku?...kok nggarap kanggo lomba, mung netepi tugas sing sifate fardlu ain ae...rekasane gak karu-karuwan!.

“Hei, Puspa pupuse gedhang, rungokna talah...piye yen sakdurunge mbok ketik maneh, revisianmu takwacane, aku lagi gak ana gaweyan awan iki. Piye?”, Haris mlayoni nguber karo ngomong. Pupuse gedhang?...iku rak wadananku saka Pak Eko?. Mben aku gak iso njawab tah komentar mesthi dialoki ngene,...owalah Pus, Pus...Puspa pupuse gedhang, kapan utekmu dadi padhang?”.

“Heehh?, gak salah kupingku? Tenane?”, sakkal aku mandheg grek. Haris takpandheng tumemen. “Iyo tenan. wis ayo lungguhan neng kantin, takwacane njur ketiken, print, setor mesisan,...takterna, oke?”. Hwadduhh, bungahku gak karuwan.

Haris kanggoku dudu sakmadya kanca, nanging kanca rumaket. Hla piye, dheweke uga melu cawe-cawe neng panti asuhan sing diopeni bapak. Seminggu kaping telu mara ngrewangi ngelesi adik-adikku.

Panti asuhan...?. Ngene critane...

Aku wiwit cilik nganti gedhe urip neng sawijining panti asuhan. Ibu lan bapakku sing ngopeni panti wiwit kawitan ngadeg rong puluh taun kepungkur. Omahku ya neng njerone panti. Mangan, turu,sinau, dolanan ana kono. Bapak ibu tambah sepuh, sapa mbesuk sing bakale nutugna jejibahan ngopeni sekolahan neng njerone panti?. Mulane, aku kepengin urun jasa kanthi latihan dadi guru neng kono. Ndilalahe ana kanca sakjurusan kaya Haris, sing lega lila ngrewangi,...

Dene mula bukane aku kekancan lan akrab karo Haris amarga padha-padha melu neng kegiyatan PMR.

“Pus, direwangi kok malah nglamun. Iki wis takbenerna, ketiken maneh. Engko nek mari, bar mbokprint, aku bel-en takterna nang dhaleme. Aku weruh kok alamate...”, Haris miterangna. “Aku saiki tak nang sekretariat, konsultasi kegiyatan baksos wulan ngarep sing takusulna neng panti panggonanmu”.

Aku gedheg-gedheg dhewe karo mbatin Haris ki kegiyatane pol. Ngono kok yo jik pinter...ae. Yen sing nyenengi lan kepingin dadi kanca spesiale, wow, thirik jagung, aku iso ndaftar, wong aku kanca rumakete, hehehe...

Bar ngeprint, aku nyelakna ndelok hape taksawang akeh sms mlebu. Gara-gara taksilent se yen pas kuliyah, akhire hapeku gak muni yen ana telpon tah sms.

“Ndhuk,...enggal bali neng panti akeh dayoh...” , ibu sing ngirim.

“Kok drg mlh?”, iki saka bapak.

“Kakak, help”, iki saka adik-adik piket neng pawon. Lan isih akeh maneh sms liyane. Sajak ana gawe gedhe?, padahal sewengi bapak mung ngendika yen dina iki ana kanca-kancane jaman kuliyah sing nyambangi panti amarga lagi ana reuni neng kuthaku kene.

Aku nglalekna semayan karo Haris mau, semperat aku enggal mulih. Mbokmenawa jik iso ngrewangi apa tah apa neng panti.

“Mpun buyar, Mbak acarane. Tamune dha enggal kondur niki wau”, satpam ngarep ngabari. “Rame sanget, Mbak”, wuwuhe. Aku mung manthuk karo ngguyu, ben lega atine taktampani critane.

Nanging, ibu kok sajak duka?. “Puspa, nek bapakmu jik nduwe ati karo Rahayu, ora apa-apa. Takkekna”, ibu ngendika karo mlengos nang bapak. Bapak malah mung gumujeng gak leren-leren. “Ibumu delengen, Ndhuk. Kaya jaman kuliyah mbiyen. Wong bapak lho seprene yo mung karo ibumu”.

“Rahayu niku sinten, Pak?”, takonku karo bisik-bisik.

“Ki lho wonge, difotoi terus nang bapakmu. Dupeh mantanne”, ibu nyedhak karo nduduhna foto neng hapene bapak.

“Owalah, Bu. Wong dheweke karo...lho iki rak Pak Eko, dosenku?”, jawabku menggok dalan.

“Hla iyo, Rahayu kuwi bojone Eko. Mbiyen pancen nate cedhak karo bapak. Mbiyeeen, sakdurunge akhire dipek Eko”, Bapak nyaut.

“Hla wektu kuwi njenengan gak ndang nelakna yen tresna, mulane...”, ibu nyaut gak kalah cepet.

“Kok bapak ibu gak nate ngendika yen Pak Eko kuwi kanca jaman kuliyah, wah sakjane kula saged pedekate”, alokku getun.

“Omong apa ae kowe iki, Eko kuwi dosen profesional, aja nyedeki dosen amarga alasan kaya ngono kuwi. Ngisin-isini...”, ibu semaur karo jik sajak nesu.

“Ibu, kae lho dideleng cah-cah”, bapak mungkasi karo mlaku nang lawang nyapa adik-adik panti sing pancen biyasa saba nang omah. Ibu ambegan landhung, nanging banjur ngguyu amba, ngetutna jangkahe bapak. Melu metu sisan. Reuni, reuni...

Heran aku ngrungokna udrege wong tuwek. Foto-foto pertemuan mau tak deloki kabeh siji-siji. Hmm, nyawang sumehe Pak Eko neng foto gak ketara blas nek dheweke killere setengah mati. Eseme malah ngelingake nang Haris.

Lho lho lho,...Haris. aku rak nduwe janji karo dheweke?. Agahan aku ngebel Haris njaluk sepura. “Njur piye makalahku iki, Ris?, takterna dhewe ae, ya?. Aku wenehana ancer-ancer”.

“Pus, ngene wae. Saiki aku taknang omahmu. Sisan aku matur neng bapakmu yen arep baksos neng panti. Oke?”, Haris mungkasi telponku.

Akhire pas bar Asyar aku sida digonceng Haris budhal neng daleme Pak Eko. Nyetire gak sepira banter, sinambi jagongan.

“Pus,...eling ora nalika aku maca geguritan neng matrikulasi adik tingkat wingenane dawa?”, Haris takon. Sapa sing ora eling, kabeh mahasiswa sing ngaku wadon lan isih jomblo ngrumangsani yen geguritane Haris kanggo dheweke.

...Duh, lintang kang sumunar neng ngangkasa,

...tangeh lamun aku iso ngregem sliramu,

...sunarmu kumelap, apa uga kanggo aku?...

“Eling,...ning mbokkanggokna sapa, Ris?”, takonku. 

“Kanggo someone sing nate nyumbang getih nalika aku kacilakan lan ngopeni aku nalika aku durung sadar nganti sewengi muput”, jawabe.

“Lho, iku rak aku?”, batinku kumesar. Kedadeyan kuwi wis suwe, setaun kepungkur. Nalika pendadaran pramuka, Haris kepleset tiba, semaput lan ngalami pendarahan. aku melu ngetutna nalika digawa nang rumah sakit, malah aku nyumbang getihku sing ndilalahe cocok karo getihe Haris. Lan aku uga sing nunggoni nganti Haris sadar saka semapute.

“Puspa, sampeyan iki gak iso ta maca isine atiku?”, Haris takon karo tangan kiwane ngranggeh tanganku sing gocelan pinggire sadel. “Aku wis kepengin ngomong, suwee...banget. nanging aku wedi yen ngganggu karepotanmu neng panti. Mulane...”

“Ati-ati, Ris aja ngomong ae. Lagi nyetir”, tangan kiwaku nggableg gegere. Batinku, ngimpi apa aku disenengi Haris? Kaya nemu nangka ceblok. Seneng nanging,...uga kudu siyap-siyap ditawur cah-cah sak-almamater!.

“Aku nyenengi Puspa apa anane, sing prasaja lan seneng tetulung karo liyan”, Haris jik ngomong maneh. Atiku mekar sakamba-ambane. Haris sansaya rapet nyekeli tanganku. Lambeku ora kuwasa nyuwara.

Mara-mara Haris ngenggokna sepedahe neng ngarepe omah cekli lan katon nyenengake. Akeh kembang-kembang tinandur, lan wit woh-wohan sing pating ngrembuyung. Hawa adhem sumilir jan ngedhumake ati.

“Entenana, ya”, Haris kok ya langsung mlebu sakwise ngucapake salam. “Kaya omahe dhewe, ae”, batinku. Aku pancet ngadeg sandhinge sepeda montor.

“Lho, monggo pinarak, Mbak”, ana ibu-ibu nyapa aku, aku eling praenane, iki pawongan sing diomong bapak-ibuku mau. “Bu Rahayu?”, aku gage nyalami. Wonge ngguyu nduduhne dekik pipine. “Kok ngerti nang aku?, ayo pinarak”, Bu Rahayu nggered tanganku.

“Sampeyan iki mesthine Puspa, ya...mau Haris wis ngebel yen arep ngejak kembange atine mrene”. Kembange ati?, biyuh...biyuh..., nganti isin aku!.

Tibake, Haris kuwi...putrane Pak Eko. Isin aku yen ngelingi omonganku ngenani piyambake, nggunem neng ngarep mripate, paribasane. Bu Rahayu ngerti nang aku amarga Haris gak prei-prei crita ngenani aku. Malah fotoku dipasang gedhe neng kamare. Waduh,...waduh...

“Puspa pupuse gedhang,.., tibake uga anake kancaku. Klop!. Lan uga...hehehe...”, Pak Eko ngethipi Bu Rahayu. Bu Rahayu langsung ae nggablog bojone karo ngomong ,“Kula lho mboten wonten napa-napa kalih bapake Puspa”.

Haris sakkal njenggureng. Nanging banjur malah ngguyu amba,”Aku ngerti...aku ngerti”. Gerr, kabeh ngguyu bareng.

Dalane urip dalane ati, kuwi kabeh wis tinakdir. Taklakoni wae, dene sesuk kaya apa..., Gusti Alloh kang luwih ngerti. Hehehe...

Cuthel