Crita Romansa "Tumusing Ujar" , dimuat di Jaya Baya Minggu IV Oktober 2015

Tumusing Ujar

Tangga anyarku siji iki pancen jian...super. Tangga tembok, amarga dheweke ngekos neng omahku. Aku dhewe durung nate sapatemon. Nanging aku wis iso ngira-ngira kaya sapa pawongane saka critane Yu Kesih, rewange ibuku nalika aku arep budhal kerja.

“Wiih, Mbak Arin. Pokoke tiyang sing kos anyar niki mboten padha blas kalih sakdereng-derenge. Nek ngganthenge pancen kados Lee Min Ho, tapi pethithete kados..., hiiih...”, Yu Kesih gak nutugna ngomonge. Aku mung iso njenggureng mbatin,”Mosok?”. Mulai lair procot paribasane aku wis kenal wong ngekos, mulane hal ngono kuwi gak taktanggepi. Lumrah lan wajar. Menungsa duwe gawan watek dhewe-dhewe. Rak ya, ta?.

Wis kawentar sakkecamatan kene yen Kaji Abdullah, yo bapakku, juragan kos-kosan. Pekarangan omahku amba, pinggir embong gedhe. Pancen bapakku kreatif, mulane terus mbangun kos-kosan cacahe sepuluh kamar. Laris manis, mulai bakul bakso, tahu thek, lontong balap, sate madura, soto lamongan, ana. Wong pancen kos-kosan nggo bakul-bakul neka saka luwar kutha. Nganti omahku disingget dikosna pisan. Ning ora nggo wong bakulan, mung kanggo wong kos omahan utawa pegawe sing durung nduwe omah dhewe.

Sakjane telung taun kepungkur aku gak setuju nek omah bageyan sisih kiwa dikosna pisan. Nanging piye maneh, sedulurku wis lunga kabeh saka omah, kamare dha kosong. Aku karo bapak lan ibu trima manggon sakkencengan lawang wis kekamban.

 “Rin, aja kaget, ya...sing ngekos omah sisih kuwi saiki wong lanang. Ning gak suwe kok, mung kira-kira setengah taun nggarap apa ngono”, ngendikane ibuk rong dina kepungkur. Aku mung manthuk.

“Mbak, yen nyetel kaset aja banter-banter. iso budheg kupingku!”, swara santak iku mlebu kupingku. Taksawang neng lawang ngarep wis ngadeg pawongan sing aku durung kenal. Tangane  sraweyan ngusapi rambute karo anduk, mentas adus koyoke. Apa iki wong kos sing anyar?.

“Hla biyasane yen dina Minggu aku pareng nyetel kaset banter, Mas”, jawabku slow wae karo nyilikna volumene. Wah, bener kandhane Yu Kesih!.

“Aku nek Minggu awan jatahe turu, aja diganggu!”, bacute.

“Nggawe headset wae, Mas. Sedhela engkas kanca-kancaku yo mrene dolan, gitaran”, bacutku. Taktoleh, wonge wis ngilang!.

Dina Minggu dina prei. Isone ngumpul karo kanca ya dina iki. Apa maneh aku, Wini, Dewi, lan Safitri, sing katelah kwartet imut  alumni SMK 5 wis dha kerja kabeh, aku dhewe kerja dadi kasir tokone ibuku dhewe, lan kuliyah neng kampus cedhek omah .

Lagi enak-enake jagongan sinambi gitaran, mara-mara...mak jedherrr..., lawang kosan sisih kiwa dibukak njur ditutup banter. Aku sakkanca kaget!. “Wow, wong kos anyaran iki njaluk takrujak”, Dewi sing temperamen nyuwara karo menyat ngadheg.

Thok...thok...thok..., lawang dithothok saka njaba. Gak dibukak-bukak, Dewi nyuwara banter,”Mas, dadi wong kos iku sing sopan..., yen rumangsa kebribegen kupinge disumpel sandhal”,karo nggepuk lawang sakkayange. “Wi, rusak lawange, lho?”, alokku nyegahi.

“Wis, nek modhele wong kosmu kaya ngene, Minggu ngarep ngumpul neng omahku ae. Ayo bubaran”, Dewi nggondhok. Aku mung iso ambegan landhung!. Mingguku acarane rusak, aku gak iso nyuwara wong sing kos iku wis mbayar kanggo nem wulan.

Ngadhepi wong liya pancen kudune sugih sabar. Aku wis blajar sabar kit cilik. Mulane aku setel meneng wae senajan wis ping pindho ana kedadeyan sing gak menaki ati.

“Pak, ingkang ngekos samping niku ketingale tiyange gampil muring-muring”, aturku nang bapak.

Bapak pandheng-pandhengan karo ibu. Banjur ngendika,”Arin, wis pokoke disabarna setengah taun iki. Mas Gayuh, yo sing ngekos iku rak misanane Bu Mei, gurumu, watak wantune pancen keras lan kasar, asline wonge apik, kok. Asrama kantore jik direhab”.

Nganti sore kuwi, nalikane aku mulih saka toko, irungku ngambu barang gosong saka omah kosan. Ceket-ceket aku nginguk mbokmenawa ana apa-apa. Lawange gak dikunci, berarti ana wonge. Tenan, setrika mancep ndhuwure klambi. Agahan cop-copane takjabut. “Iki wonge nang ngendi?”, batinku karo lingak-linguk. Nanging swara jebar-jebur saka jedhing nandhakna nek wonge lagi adus. Aku mung iso gedheg-gedheg dhewe. Untung ana aku, yen ora?. Kober taktamatna barang-barange. Komputer sakpirang-pirang ditata rapi. Servis komputer tah makelar komputer be’e!.

            Ndilalahe bengine, komputer nggonku nggarap tugas kuliyah ujug-ujug ngadat. Siale maneh, file durung taksimpen neng flashdisk. Gawat!. Biyasane mas-masku dhewe sing mbenakna. Lha saiki?.

 “Ibuk, yoknapa niki...data kula ilang. Mbokmenawa ana wong sing iso mbenakna, nek lanang takpek bojo, nek wedok tak...”, bengokku sora, lali nek neng teras akeh wong kos dha jagongan ngilangna kesel sakwise sedina kerja. Adatku pancen yen panik , alok ngono niru ngomonge Dayang Sumbi neng film Sangkuriang. kabeh keluwargaku wis apal, wong kos ya dha apal. Wong jagongan neng njaba ndadak sepi, ning njur rame maneh. Wis biyasa!.

“Hiiss. Pakulinan omong ngono kok jik pancet ae. Ana malaikat liwat kawit weruh lho...?”, ibuk alok karo nyedhek. “Wis jarna, sesuk masmu taktekakna”.

            Mak jegagig, Mas Gayuh menthungul. Tanpa aba, mung manthuk nang ibuk, langsung nguthak-uthek komputerku. Setengah jam thok, byar ..., komputerku murub maneh, tur garapanku gak ilang.

            “Anti viruse kudu diinstall maneh. Flashdiskmu kebek virus, mulane hang...”, Mas Gayuh ngomong karo terus menceti tombol-tombol.

“Sembah nuwun, Mas. Lan pangapunten sampun ngarani njenengan makelar komputer”, aturku tulus. Mas Gayuh mung mesem sethithik, njur mbalik metu. Ibuk mung mesem sajak ngece nang aku!.

“Hlo Rin, eling ujarmu, ati-ati tumus...”, ibuk ngendika karo mlebu nang kamar. Aku mung mencep!.

Sesuke aku nyelakna nggoreng gedhang nggo ngaturna panuwunku.

“Nggarap napa, Mas?”, aku basa-basi takon karo nginguk sakdurunge mlebu nalika lawange menga amba minggu esuk.

 “Makalah, nggo ngisi acara”, Mas Gayuh njawab karo nyopot headset-e sing tibake mung dipasang sisih. “Kanca-kancamu gak mrene maneh?”.

“Duka nggih. Mboten mbokmenawi ngantos njenengan pindah”, jawabku karo ndeleh piring neng sandhinge. “Suwun saestu, Mas pitulungane. Saumpami mboten, wadhuh...usaha kula sakwulan niki ical sedaya”.

“Alah iku hal biyasa. Adhikku yo modele kaya kowe!”, Mas Gayuh nyelakna nyawang aku sedhela.

“Gak pa-pa kok kancamu dolan mrene, pancen nek tensiku lagi dhuwur, aku gampang mumbul . sakjane aku mung butuh tenang. Pas kerja yo pas istirahat. Gak ana gangguan apa-apa!”, bacute.

“Menawi ngaten, yen nyetrika gosong malih kula jaraken, lho?”, jawabku.Wonge katon mlengak kaget. “Lho, tibake Arin, ta sing nyopot. Takkira ibu. Wah, impas nek ngono”.

“Kok mau bengi kowe ngomong ngarani aku makelar komputer. Dasare apa?”, Mas Gayuh takon karo nutugna ngetik.

“Hla niki komputere kathah”, jawabku isin.

“Ohh,...kuwi. Pancen aku iso nyervis komputer, kok!”.

Sakjeg kuwi, aku blajar carane ngopeni komputer lan laptopku nang Mas Gayuh yen ana wektu longgar. Suwene suwe aku malih akrab kaya nang masku dhewe, malah swarane sing santak jan ngangeni!.

“Rin, yen ndeleng watekku, mbesuk ana gak sing gelem takrabi?”, takone sawijining dina.

“Nggih wonten mawon, Mas. Wong njenengan tiyang sae!”, jawabku saktemene.

“Yen ngono, saumpama aku gak ana sing gelem, Arin gelem ora karo aku? Eling lho, wis nate janji sing disekseni wong kos akeh”, Mas Gayuh nutugne omonge.

“Owalah, Mas. Alok kula nika mpun dipercados. Kula mpun ngomong ngaten milai kula alit. Saben barang kula ilang tah rusak,...mesti lambe kula mbengok ngoten”, jawabku trawaca.

“Oh,...tibake ngono. ning sakwise iki aja gampang ngomong ngono. iku klebu nadzar, lho?”.

Nganti awan iku, nalikane mulih kuliyah, aku nyipati ana rame-rame neng saknjerone pekarangan. Ana apa?.

“Mbak Arin, aja kaget. Wong kos neng kamar papat, sing dodolan gorengan iku tibake setaun kepungkur tibake buronan. Iki mau digiring polisi”, Yu Kesih laporan. “Bapak ibu nderek neng kantor polisi kangge saksi”.

“Hahh?”, aku nggumun eram. Wonge sing neng kamar papat iku jik telung wulan ngekos, wonge meneng, sopan,lan gak nate telat mbayar kos.

“Kok ngerti nek wonge iku buronan, Lik?”, takonku pengin weruh.

“Duka,...mesthine wonten sing laporan”, jawabe Yu Kesih karo mlaku nuju omah. Aku mung iso ambegan landhung. Jik gak percaya!.

Kagetku tambah maneh sakwise dicritani bapak yen Mas Gayuh iku sakjane polisi sing nyamar. Dadine?.

................................................................................................................

Seprene wis rong wulan saka kedadeyan tangkepan neng kosan omahku. Aku wis lali. Kamar sandhing omah dijarna kosong. Wong barange Mas Gayuh durung dipindah.  Ngendikane bapak ben dijupuk kapan-kapan gak masalah.

Mben aku mulih saka ngendi-endi, mesthi takkoberna nginceng kamare. Ana sapletik pangrasa kangen nang dheweke. Mbokmenawa teka, mbokmenawa,...

“Arin...?”, swara sing takkenal nyapa saka walike kupingku. Aku njomblak!. Swarane Mas Gayuh.

“Kok kaget, kangen nang aku?”, kupingku tengen dijewer tangane kiwa. “Jik pancet ae senengane nginceng kamarku”.

“Badhe boyongan, Mas?”, takonku karo ndhingkluk. Isin konangan.

“Ora. Wong omahku rak neng kene. Janjimu jik kenek taktagih, Rin?”, Mas Gayuh nakokna janjiku, janji abal-abalku wingenane dawa. Ndhingklukku tambah nemen.

Mung batinku njawab sakrosane,”Saged...saged...saestu, Mas!”.

Cuthel