April Mop
Wengi iki
tanggal 27 April ing omahku rame banget. Rong kluwarga ngumpul gayeng, jagongan
ngalor ngidul ing acara lamaran. Senajan ta dibarengi udan nggrecih, acara
tetep lancar. Aku ora iso nutupi sepira gedhene rasa syukurku amarga kedadeyan
ing wengi iki dikawiti crita kang nganyelake ati, utawa malah meh gawe patah
hati.
-----------------
Aku asline nampa
surat werna abang ati iku dhek mau awan. Ibuku kang ngandhani pas aku mentas
mulih ngajar.
“Dhin, kae lho
ana surat undhangan teka kancamu ing ndhuwur kulkas!”. Ngendhikane ibuk karo
iwut nata meja nggo dhaharan.
“Nggih, Bu.
Saking sinten, Bu?”. Semaurku karo mlebu kamar salin klambi.
“Mbuh ya, aku
ora ndelok sapane. Ning jare Sekar mau teka kanca kuliyahmu!”.
Nanging aku
banjur lali. Amarga bar mangan awan aku kesusu selak bali menyang sekolahan
kanggo ngelesi murid kelas enem . Aku lagi eling yen nampa undhangan bar sholat
Maghrib. Omah kahanane sepi, mesthine kabeh dha ngumpul ing dhaleme pakdhe sing
jejer omahku, wong misanku awan mau mentas babaran. Sapa ya kancaku sing arep
nikahan?, batinku.
Kleset-kleset
aku marani surat undangan ing dhuwur kulkas. Dhak waca jeneng ing ngarep
katujokake marang aku, lengkap sakgelarku. Wah, iki mesthine pancen teka kanca
kuliahku. Wernane kang apik dhak telengi, wah ambune wuuangiii. Agahan dhak
dudut alon-alon saka plastik bungkuse.
Mak tratap,
atiku njomblak. Sing ngundhang Dhimas Hariyadi. Dhimas kuwi dudu kanca
kuliyahku, dudu kanca sekolahku, ning dheweke kuwi …
Enggal wae aku
mlebu kamar, dhak saut hp, dhak pencet nomere Dhimas. Suwe ora enggal diangkat.
Dhak coba dhak baleni maneh. Lha, iki diangkat!
“Sinten niki?”
, swarane wong wadon.
Aku ora sido
kumecap, hp dhak pateni. Aku wedi mengko gek wong wadon kuwi bakal bojone
Dhimas. Atiku moncat mancit hp terus dhak uripi maneh,lan aku ngirim sms siji,
beke mengko dibales. Dhim, undhanganmu wis dhak waca, aku kepingin ngomong…
Sawise kuwi sidane
aku glibegan dhewe. Dhakenteni nganti sakjam smsku ora dibales. Aku bingung
muter-muter ing kamar. Biyasane yen onok smsku mlebu Dhimas langsung mbales
utawa malah ngebel. Geneya Dhimas temenan ninggal aku?. Mosok sakwulan ora kepethuk, Dhimas langsung
mlangkah nang pelaminan?. Wong wadon ngendhi sing wis iso njiret atine Dhimas?
…Isih eling aku kapan kedadeyane aku kenalan karo Dhimas. Wektu iku
aku ngeterna ibuk ziarah haji neng nggene Bu Kaji Masfufah kancane ibuk sing
dhaleme Peterongan. Ibuk wis mlebu dhisik, aku sik nggolek panggonan parker
sepedha. Ndilalah, onok wong lanang nggawe topi elek mbabati pager. Terus dhak
celuk,”Cak, tulung papakna sepedhaku iki. Aku bingung ora iso markir,
panggonane wis kebek kabeh”.
Lha kok wong kuwi meneng ae. “Woo, kupinge budheg. Gak krungu omongku”,
grenengku.
Ya Alloh, wong kuwi langsung malik awake dhak kira wis tuwa hlakok
sik enom, nggantheng sisan. Tanpa ngucap langsung marani sepedhahku trus
dibateg dipapakna panggonane.
Lha Illah, lambeku mau ngomong apa?. Ngrumangsani salah, aku terus
nyedhaki dheweke,”Sepuntene nggih ucap kula wau,…kalih matur suwun?” alokku.
“Nggih, sami-sami!” ujare karo klepat ngalih mlebu omah liwat
iringan.
Aku terus mlebu nggoleki lenggahe ibuk sing sajak gayeng jagongan
karo bu kaji anyar.
“Jeng, putraku sing kuliyah neng hukum rak wis ketampa kerja neng
Jombang kene, saiki aku wis ora sumelang maneh yen ninggal omah!, Kene dhak
kenalna!”
“Dhim, Dhimas…”. Bu Kaji Masfufah nyeluk putrane.
Aku sing enak-enak ngrasakna kacang arab langsung keselek, lha
piye…wong sing arane Dhimas iku ya wong sing dhakjaluki tulung markirna
sepedhahku.
“Sing ayu kuwi Dhini, putrine Bu Kaji Fatimah, wis kenal pa
durung?”, bu kaji ngenalke aku.
“Sampun, Bu. Kalawau teng ngajeng”, ature Dhimas sopan.
Aku saknalika
kuwi ora kumecap uga ora kepingin mangan apa-apa. Isinku temenanan. Ning Dhimas
ora ngomong masalah parkir mau, malah iso crita lucu-lucu marang tamu-tamune
ibukke. Sajake wis lali!. Aku njur pamit nyang jedhing, eh hla kok Dhimas dikon
nduduhake panggonane. Aku malih ngetut Dhimas, pas karo mlaku Dhimas
ngomong,”Sampeyan nduwe utang karo aku lho…”. “Utang apa?” semaurku. “Utang
ngilokna”. Aku mandheg njangkah. Aku nyawang Dhimas. Wadhuh, blai…praupane
Dhimas njenggureng. Aku wedi. Dhimas mandheng aku, bar ngono tangane
nguyek-uyek rambutku…”He..aku mung guyon. Ngono ae wedi!”. Guyune kemekelen.
Sakwise
kuwi wis jamake bocah nom-noman aku kenalan, ijol-ijolan nomer hp, lan dheweke
yo malih sering mampir nyang omahku yen mulih dhines. Dhimas kuwi pancen wonge
piye ngono. Jane dasare meneng, ning yen wis cocok jagongane, wah kemripik
omonge lan lucune. Akhire, aku lan Dhimas pacaran…plus wis disetujoni bapak
karo ibukku uga bapak lan ibukke Dhimas…
Pikiranku
kumlawung. Pancen dhak akoni aku sing salah. Wulan wingi, nalika arep budhal
pelatihan suwene sakwulan ing Jakarta, Dhimas kandha arep nglamar aku yen wis
bali. Ning aku semaur durung siap. Karepku nglamare suk wae yen aku wis iso
nyembulih wong tuwaku dhisik. setaun rong taun engkas. Lha aku rak bocah putri,
mengko yen wis dilamar rak terus enggal dikon cepet-cepet nikah, padahal yen
wis nikah rak ya kudhu nengenake keluwargaku sing anyar?, ngono alasanku. Ning
Dhimas pancen ora pisan pindho kandha yen arep nglamar, dadine kadang aku ora
iso mbedakna ngendi guyon, ngendi temenan.
Dhimas yo
biyasa wae, meruhi tanggepanku kaya ngono. Paling-paling mung ngomong ,”Aku
selak tuwek, Dhin..Dhin!”. Dhimas pancen wis apal watekku sing siji iki, mulai
kenal nganti saiki. Aku yen wis nduwe niyat kekarepan arang iso dienggokake.
Kejaba yen darurat (hih, koyok perang wae onok darurat barang).
Malah pas arep
bali Dhimas kandha yen wulan ngarep arep ngajak aku dolan menyang dhaleme
simbahe ing Wonosalam. Panen duren, ngono kandhane. Nanging nalika wis meh
nyetater sepeda montore, Dhimas ngawe aku supaya nyedhak, terus mbisiki,”Aku
wedi kelangan sampeyan, Dhin!”. Krungu ngono kuwi dhadhaku tratapan.
Dhak lirik
tanggalan, dina iki tanggal siji April, saksuwene sak wulan wingi aku yo pancet
sms-an, lan yo telpon-telponan. Ora ono sing malih. Mesthine sesuk wayahe
Dhimas bali, malah kandhane wingi bisa uga maju penutupane acara, ora tanggal
loro esuk ning dadi tanggal siji awan. Yen ngono bisa uga saiki Dhimas wis
bali, lan aku ora weruh kabar apa-apa.
Pancen sedina
iki mau mau ora ono sms teka Dhimas. Sms-ku esuk mau yo durung dibales, pikirku
Dhimas rak yo repot persiapan bali. Aku dhewe ya ibut nglatih bocah-bocah sing
arep Porseni lan ngelesi kelas enem. Dadi…ngene iki akhire…
Jam setengah
sanga bengi dhak wanek-wanekake nelpon. Muga-muga…
“Ono apa, Dhin?” Swarane Dhimas ulem kaya biyasane. “Durung
bubuk, ta?”.
Aku ora kewetu
omong. Dhadhaku rasane koyok dijojoh paku pirang-pirang. Malah tangisku
ngrameni wengi ing kamarku.
“Dhin, kowe
kenek apa?”.
Aku mung
ngambungi hp ngrungokake swarane Dhimas. Hpku kebek banyu.
“Dhin,
ngomongo…ana, apa?”. Dhimas sajak gupuh. Aku ora kumecap, hp dhak pateni. Aku
ngguguk tangisan dhewe karo meluk bantal. Piye iki…aku ngrasaake tresnaku kaya
kabur mumbul dhuwur ning njiret ragaku. Dhimas…Dhimas…aku piye…?. Piye aku yen
matur marang bapak ibu mengko?. Bola-bali bapak ibu ngrasani ing mburiku yen
aku iki wis pantes .ngono kandhane Sekar, adhikku. Ning miturut Sekar,
kabeh dibalekake karo sing arep nglakoni. Sekar pancen nate dhak jak rembugan masalah
Dhimas sing arep nglamar aku.
Thok..thok..thok..
Kamarku
dithothok saka njaba. “Mbak, durung sare, ta?”, swarane Sekar renyah. “Ki lho
aku nggawe sega goreng. Aku yo ora durung turu merga nglembur nggarap tugas
kuliyahku”.
Lawang dhak
bukak.
“Lho, Mbak…kok
…?”. Sekar cluluk kaget. Tanpa ngomong Sekar dhak peluk kenceng. Tangane
kewuhan olehe nyekeli piring. Sawise melukku dhakwudhari, Sekar dhak wenehi
surat undhangan saka Dhimas. Sekar sajak mikir melu prihatin. Genti genten
dheweke nyawang undhangan karo nyawang aku.
“Lha Mbak se,
arep dilamar ora gelem. Yo ngene iki dadine”, grenenge Sekar.
“Aku gelem,
dhik. Gelem. Nek weruh koyok ngene dadine saiki-saiki aku yo gelem dilamar. Aku
emoh kelangan Dhimas, dhik!. Aku…” omongku kandheg ketutup tangis.
“Tenane? Ora
kosik kosik maneh?”
“Ning saiki
wis kasep, dhik?”, tangisku tansaya banter.
Agahan Sekar
mlayu metu. “Ayo, Mbak… melu aku!” Sekar mbalik karo nggeret aku.
Aku koyok sapi
dikeluhi. Ngetutake lakune Sekar menyang ruwang tamu. Iki wis bengi kok ruwang
tamu jik padhang njingglang? Lho…kok, ana Ibu, Bapak,…lan Dhimas?. Sikilku
koyok mancep neng jogan. Panyawangku tempuk karo panyawange Dhimas. Ora ono
esem ing praenane. Mandheng thok. Dhimas,…aku ?
“Mreneya, cah
ayu…lungguh kene!”, ngendhikane Bapak. Aku mung mencureng. “Iki onok, apa?”
batinku. Aku emoh lungguh, mung ndhepipil sandhing kursine Bapak. Tanganku kiwa
nggoceli astane bapak.
“ Nggonmu
pacaran karo Dhimas wis pirang taun?”
Aku nyawang
Dhimas maneh. Ning Dhimas wis ora nyawang aku, dheweke malah nutugake jagongan karo ibuk klesik-klesik sing lenggah
jejere. Aku ngitung driji.
“Kalih taun,
Pak!”.
“Ndhuk,
sampeyan saiki wis dudu bocah cilik maneh. Wis nyambut gawe. Wis ndhuwe pacar
nggantheng. Kok, arep dilamar wae jare ora gelem?. Ojo bapak karo ibu
didadekake alasan”. Ngendhikane Bapak thok leh. Mesthine iki Sekar sing
lapuran, awas…ya? , batinku.
Aku mung meneng karo ndhingluk
kluk. Aku wis ora iso ngomong apa-apa. Apamaneh Dhimas arep… , tangisku ambrol
maneh.
Ora kenyana Sekar muter rekaman
swara saka hp-ne. Kuwi…rak swaraku ing kamar mau?...Dhak sawang Bapak, Ibu,
Sekar, lan…Dhimas. Kabeh ngguyu. Onok apa?
“Mbak, sampeyan dhak April
Mop. Judheg aku ngrungokake critane Mas Dhimas jare sampeyan jik nolak ae
yen arep dilamar. Pas neng Jakarta Mas Dhimas nate curhat nyang aku”.
“Mulane Mas Dhimas dak kon mrene tanggal siji, ki mau mulih saka
Jakarta langsung njujug kene, tapi skenario lan sutradarane murni aku dhewe “, cluluke
Sekar. “Ki mau meh batal, wong surate ora enggal diwaca kit awan mau. Dadine
Bapak njagongi Mas Dhimas mulai jam wolu mau”.
Dadine, dadine
iki mau mung akal-akalane Sekar?. Bocah cilik ngakali mbake. Tresnaku sing
maune bakal kelayu sakkal bali ngebaki dhadhaku. Aku langsung mlayu.
Aku wis ora
maelu opo-opo maneh. Ing ngarepe bapak, ibu, lan adhikku,Dhimas dhak gapyuk. Kangenku
sundhul wuwung. “Saiki, detik iki, aku dilamar yo gak pa-pa. aku emoh kelangan
maneh”, ujarku karo nangis.
Ah, atiku
langsung adhem nalika tangane Dhimas genti meluk aku. Keprungu swarane lirih,”
Tibake wedi ta yen dhak tinggal rabi?”.
Dhak jiwit
rosa gegere Dhimas.
Bapak, ibu,
lan Sekar ngguyu ger-geran.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar