Kadhung Suudzon

Kadhung Suudzon

            Dhek tanggal 26 – 30 Desember 2013 aku melu rekreasi menyang Pulau Dewata (Bali), melu rombongan Desaku, Peterongan-Jombang. Aku ngajak anakku, bapak ibuku sing dhaleme ing Jombang-Jember, lan ponakan siji. Wah, jenenge rekreasi, isine mung seneng thok. Sangu pira-pira koyoke bakal ora cukup. Apa maneh rekreasi sing iki pancen takkhususna nyenengna atine wong tuwaku, mumpung isih padha sehat.

            Budhal rekreasi wis nggawa tas gedhe siji, tas cilik loro. nanging, angger mari metu toko, mesthi tambah tas, paling ora tas kresek gedhe sing bek isine. Hla piye, wong sajake bapak karo ibu pengin mundhut oleh-oleh sakakeh-akehe.

Bareng wis  wayahe mulih nang Jawa, aku sakkluwarga tase mundhak tikel loro punjul. Malih nggawa tas gedhe telu, tas kresek gedhe telu, jajan sakkerdus, ditambah tas cangklong loro. Bapak dhewe nggawa bantelan sing isi butuhe dhewe. Wong tuwa umur 65 tahun pancen kaya cah cilik, pas takinguk isi tase bapak iku ana permen, jajan, aqua, anduk cilik, lan renik-renik liyane.

Aku sakluwarga mudhun ing pertelon Ketapang-Probolinggo, bali nang Jombang-Jember. Bis rombongan rekreasi yo melu mandheg radha suwe saperlu blanja-blanja tape ing pertelon kuwi. Barang wis dijejer rapi ing pinggir embong gedhe, nyegat bis. Ndilalahe liwat bis Ladju Ambulu, tapi penumpange jan bek jejel riyel. Sakwise aba karo kernet sing nglebokne barang ing bagasi, aku mlebu bis nyesel penumpang liyane ,rapet gak iso obah.

Rekreasi lumaku lancar, budhal slamet mulih slamet. Hla kok tutuk omah nembe konangan tase kurang siji. Tutuh-tutuhan, ning ora ana gunane. Aku terus pesen nang tukang becak, be’e bis sing taktumpaki  mau liwat maneh, takkon nakokna tasku karo takgawani karcis bis siji. Tasku sing keri mau werna putih, njabane ana tulisane Jogja. Sedina gak ana kabar, aku nlusur nang tukang becake, jare kernete pas liwat, ora ana tas keri. Aku bali mulih kanthi mbatin,”Mosok tas gedhe sakmono ora ana? Engko gek…gek…?”. Biyasa, wong kuwi seneng mikir eleke wong liya tinimbang apike wong liya, klebu aku. Wis arep kepiye maneh, barang ilang yo dieklasna wae akhire masiyo karo kepeksa.

Dina Kemis, tanggal 2 Januari 2014, aku karo anakku lanang bali mulih nang Peterongan. Kawit arep mbukak lawang pager, Mbak Tutik, tangga tengen omah ngabari yen ana tasku sing keri neng pinggir embong pas aku numpak bis nang Jember, terus dijupuk rombongan rekreasi liyane dicangking mulih. Dheg!,…wah, artine tasku ora ilang neng bis, tapi klalen ora dilebokna bagasi. Ya Alloh, getunku sundhul wuwung wis suudzon macem-macem. Pak sopir, Pak kondektur, Pak kernet, apuranen aku, ya?

Cuthel