Ing Ndhuwure Langit Ana Langit (Crita Romansa, dimuat di Jaya Baya edisi Februari 2015)

Ndhuwure Langit Ana Langit

“Terserah njenengan, Mas. Aku wis gak mikiri. Njenengan gak nyapa aku, gak pa pa. Njenengan lunga nyepi neng gunung kaya biyasane yo gak pa pa. Golek maneh sing ngerti karepe njenengan ?. Terserah! Wong lanang kok cemburuan!”.

Arep piye maneh. Nduwe bakal bojo kaya aku kudune tahan banting. Sapa sing gak kenal aku?. Ora mung kembang desa, aku iki kembang kecamatan ibarate. Mulai wetan lor kidul kulon omahku sasate kabeh wong lanang, apamaneh sing nggantheng, kenal aku. Ayuku masiyo aku ra umuk, pancen imbang nek mung karo Angelina Jolie, apa maneh lambeku,...wow jan gak nguwati sapa ae sing nyawang. Kana-kene ngaku dadi pacarku, iku wis lumrah. Masiyo ora ana sing nganti mlebu ati temenanan.

Iku mbiyen, kanca. Sakdurunge aku ditaleni Singgih. Sapa Singgih sing akhire iso ngenekna aku?. Singgih jane yo kancaku dhewe. Kanca beda kelas mulai SD. Kacek rong taun. Runtang-runtung kaya dadi bodyguardku mulai cilik nganti aku gedhe. Saksi urip, ngerteni kabeh sapa ae sing tau dadi kanca cedhekku. Nek mung dikon ngabsen, Singgih ngapal neng njabane sirahe!.

Kok aku milih Mas Singgih?.  Hla yo iku , sing dibutuhna wong wedok iku rak gak mung prejengane thok, tresna thok, ning rak yo tanggung jawabe. Taksawang Singgih yo wis cekel gawe mapan, yo nelakake seneng neng aku,  wong tuwaku ngerti keluwargane. Kurang apa?.

Masalahe malah manggon neng Singgih dhewe. Cemburune jian gak nguwati!. Rumangsaku sakdurunge aku gelem disingseti dheweke toleran nang solah tingkahku, bareng saiki?.

Nate  pas ngeterna aku blanja neng swalayan, aku ketemu Joko, kanca lawasku. Mung sapejagong biyasa. Pancen Joko bocahe kemraket ngono, yen ngomong karo jowal-jawil...sethithik. Walah, tekan omah, Mas Singgih langsung komplain.

Terus maneh, nalikane aku nekani kondangane Asri, neng kono aku ketemu Imam, yo kanca karibku,wis nduwe anak bojo,  jagonganku nganti suwe. Mas Singgih, nesu maneh.

 Mulane takuneni kaya ngono mau, wong gak pisan pindho. Sms takkirim, bar ngono hape takpateni!.

Sesuke aku budhal kerja ngisuki. “Ra bareng Singgih, Tut?”, ibu takon sajak nggumun nyawang aku ngetokna sepeda montor. “Mboten, Bu. Kula wonten dines njawi!”. Ibu gak ngendika maneh.

Biyasane yen wis aku negesi ngono, Mas Singgih banjur mara asok kaluputan tah piye. Ning iki nganti seminggu dheweke gak menthungul. Arep takbel dhisik, aku tengsin. Arep takampiri, kok sajak piye. Engko gek lara?. Tiba sing keri iki, atiku moncat-mancit. Takcoba ngebel kanca sakkantore.

“Mbak Ain, Mas Singgih wau  mlebet?”, takonku.

“Lho, gak ngerti tah nek Mas Singgih wis seminggu iki dipindah neng kantor pusat?”, Mbak Ain mangsuli semu kaget. Kantor pusat?. Berarti saiki dinese gak neng kantor cabang wilayah kecamatan kene.

Awan iki, kanthi alasan ana kepentingan keluwarga aku pamit mulih dhisik, aku nyoba nggoleki eh ora mung kepingin mlapati kepriye dinese Mas Singgih neng kantore sing anyar. Ndilalahe neng lift aku ngrungokake jagongane karyawati loro.

“He, pimpinan sing anyar, Pak Singgih, wiih wonge jan...sumeh lan grapyak”, jare sing cilik ireng manis.

“He’e. infone sing gres, yo durung ana sing nduwe lho...”, jawabe sing putih ayu karo ngguya-ngguyu. “sajake ana peluang..”.

Atiku sedut-sedut krungu omongan kaya ngono. “Awas, ya...durung weruh yen aku iki...”, omongku njero ati.

Metu saka lift aku salipan saksrit karo pawongan sing dedeg payadege persis Mas Singgih. Wong loro lanang wadon mbarengi mlaku . Sajake jagongan penting. Sing nggarahi aku sedut-sedut maneh, nyawang sepatune wong wadon iku lho...meh limalas senti be’e. tur bodine...kaya gitar. Mendahneya nek disawang saka ngarep. Tambah sip mbok menawa...

Aku mulih. Aku wis gak iso nutugna detektif-detektifan kaya ngene. pancen bener jarene unen-unen, neng ndhuwure langit ana langit. Aku sing rumangsaku ayu sakkecamatan, mung metu sethithik saka kecamatanku, tibake akeh sing ngungkuli ayuku. Apamaneh skill-ku?. Mbokmenawa aku kalah adoh.

Bar salat maghrib, sakwise wiridan, aku lungguh suwe. Ngelingi aku iki sapa. Yen takpikir jero koyoke pancen tingkahku luwih akeh nyebeli sapa wae sing kenal aku tinimbang nyenengna. Aku sakkarepe dhewe. Aku ora nate nggatekne perasaane wong liya. Yen aku jagongan karo sapa ae sing takkenal, nganti lali wayah. Mas Singgih iso nganti kesirep yen ngenteni buyare jagonganku. Padha ae nek pas ngeterna aku blanja.

Kanggoku pancen saksuwene iki Mas Singgih kaya batur kinurmat nek ngono. Pas aku butuh takceluk, pas gak butuh takjarna. Yen ngandhani aku mesthi taksemauri, utawa malah taksengap sakdurunge mari. Ya Alloh, apa sing wis taklakoni?. Isin aku ngelingi  polahku. Pikiran warasku ngrespon,Iki artine aku kudu njaluk sepura.

Agahan aku menyat arep menyang omahe. “Mbak, arep nang endi?”, Udin adikku takon. “Wis bengi, Mbak”, Udin nulak  ngeterna. Nanging akhire gelem ngeterake sakwise takiming-imingi bakso rong mangkok.

“Mas Singgih dereng rawuh, Mbak”, rewange ngandhani. “Tapi, ibu sekedhap malih rawuh saking yasinan”. Lho alah iki mau rak malem jemuwah. Aku cepet-cepet pamit, gak enak medayoh kok kemis bengi kaya ngene iki.

Mak jegagig, nalika Udin nyetater sepedah, mobile Mas Singgih mlebu latar. Mobile mandheg. Dheweke metu. Seminggu gak ketemu rumangsaku kaya setaun, eh ora sewindu..., kangen?.

“Din, mbakmu tinggalen ae. Engko takterna!”, Mas Singgih ngatag Udin karo ngetokake dompete. Udin pancen kerep disangoni. “Oh, enggih Mas”, jawabe seneng karo nampani duwik ijo siji.

Aku cepet-cepet ngomong,”Mboten usah, Mas. Njenengan tas rawuh rak jik sayah. Aku takwangsul ae!”.

“Din!”, mung ngono aloke Mas Singgih gak ngreken omongku. Udin keplayu nggeret sepedahe. “Bye, Mbak Tutik”, aloke karo mlesat saksepedahe.

Kunci mobile dilungna rewange, Mas Singgih lungguh neng kursi njaba teras.

“Gak kepingin salaman karo aku, Tut?”, Mas Singgih mbukak omongan karo nyopot sepatune. Aku bingung arep piye. Biyasane pancen aku sing kaya ndara putri. Dheweke sing ngejak salaman dhisik!.

“Mangke ae yen njenengan wis siram. Ambune lho kecut...”, akhire aku semaur sakmuniku. “Yo wis, enteni wae”, Mas Singgih mlebu nyangking tase.

Aku ngenteni neng ruwang keluwarga. Omah amba mung dienggoni karo ibuke. Bapake wis tilar limang taun kepungkur. Aku ijik eling, wulan wingi Mas Singgih, nggenahna kapan aku siyap dijak nikahan. Aku durung njawab. Pancen janjine pas lamaran ngenteni saksiyapku. Mas Singgih akhire mung ngomong ngene, “ Ngenteni siyapmu, mbok nganti uwanku metu separo kowe durung siyap!”.

Nggo ngguwak sepi aku nyetel tivi. Mbuh merga sedina mau aku kliter adoh, maksliyut aku wis kesirep. Nglilir-nglilir,...ya Alloh...taksawang jam neng tembok nduduhake angka sepuluh. Sikilku wis diujurna mendawa, dislimuti. Mas Singgih kesirep pisan neng kursi liyane. Mung ibu,...lenggah anteng karo mirsani tivi sing swarane dicilikna.

Agahan aku ngadeg nyalami bakal ibuku. “Ndhuk, bubuk kene ae, ya?, mau masmu wis nang omahmu, mamitne. Gampang , engko bubuk neng kamare Mbak Dewi!”.

Keprungu swarane ibuke, Mas Singgih tangi . “Ibuk tak menjero dhisik, ya?”, ngendikane Ibuk karo jumangkah mlebu.

“Wis ngomonga takrungokna, Tut. Ngantukku yo wis ilang, kok”, Mas Singgih nyuwara. Aku lali kabeh apa sing arep takomong saka omah mau.

“Aku...”, omongku gak kewetu.

“Tuti, adhikku, calone ibuke anak-anakku...,”Mas Singgih ngomong maneh, kaya pimpinan kantorku, ketara yen njaga jarak!.

“Pertama, aku njaluk sepura yen saksuwene iki aku ngribeti uripmu kanthi polahku sing gak nyocoki”.

“Kapindho,...”

Durung tutug ngrungokna taksemauri,”Mboten Mas. Aku sing salah. Aku akeh salahe. Seprana-seprene aku gak nate ngurmati njenengan, aku nyuwun pangapura!”.

Mas Singgih ambegan landhung. “Nanging, Tut...rong taun taklakoni, aku kerep gak iso ngerem emosiku, apa maneh sampeyan durung siyap takrabi, sajake aku kudu mikir pindho, Tut...”.

“Aku mau mesisan matur bapak ibu, aku njaluk wektu telung wulan nggak mbarengi sampeyan. Aku kepingin nata pikiranku maneh!”.

Aku gak iso semaur, aku yo gak nangis, nanging eluhku ndlewer dhewe. Aku mikir dawa neng kamare Mbak Dewi sakbare iku.

Azan Subuh keprungu, aku cepet-cepet tangi. Njur aku dikon adus lan sarapan. Kabeh sing ngaba ibuke. Mas Singgih gak ngejak ngomong blas.

Sapa sing kolu mangan yen atiku rasane ajur mumur?. Segaku sing wis didemna kawit mau gak takuthik. “Maemen, Tut. Eman...gak kepingin ngrasakna masakane ibukku, tah, ndang takterna mulih?”, akhire Mas Singgih nyuwara.

            Takpikir jero, sedina rong dina, dudu sapa-sapa sing kudu ngowahi sikape,aku dhewe. Aku gak mikiri maneh apa sing arep diputusna Mas Singgih. Aku bakale nurut.  Aku blajar njaga sikap, njaga omongan, njaga wayah yen srawung karo sapa ae. Ora gampang nyrengkal lan maido yen dikandhani gak cocok.

Rupane malihe tata lakuku dirasakna Udin. “Wih, Mbak Tutik saiki wis dewasa. Jempol loro pokoke!”, Udin ngelem, karo ngeterna aku budhal. Sepedahku arep disilih nggo KKN.

Sore iki, aku ngitung bunderane tanggalan neng meja. Ijik sakwulan punjul sedina gak ketemu Mas Singgih.Udin kok gak teka-teka?. Katon Mas Singgih saka kadohan. Isinku ilang, aku mlayu banter njur nggapyuk Mas Singgihku. “Mas, aku kangen!”. Mas Singgih ngelus rambutku. “Padha..., aku gak betah ngenteni telung wulan...”.

“Tut, nderek aku, ya?. Milih gawan nggo nikahan”.

“Nikahane sinten, Mas?”, takonku lirih, atiku dheg-dheg cepet.

“Yo nikahanku karo...widadariku sing saiki nresnani aku”, jawabe Mas Singgih mantep.

Cuthel