Halaman

Translate

Kamis, 09 April 2015

Crita Romansa (Udan Kawitan) dimuat di Jayabaya Minggu ke-5 Maret 2015



Udan Kawitan
Udan kawitan sakwise ketiga dawa, ceblok ing wulan November iki. Angen-angenku tumlawung adoh neng dina- dina  patang  taun kepungkur, padha-padha pas udan kawitan ngene iki.
...
Aku mlaku dhewekan sakdawane lurunge kampus. Aku ngener  fakultas bahasa lan sastra. Sepi. Kuliyah jam kawitan wis diwiwiti. Sakwise MOS mahasiswa anyar ing September wingi, pakuliyahan mulai dilaksanakake.
“Tata?. Telat...?”, ana swara nyapa saka mburiku. Eh, tibake iki mau aku ana sing ngancani mlaku?. Pak Andi, salah sijine dosenku. “Mboten, Pak. Kula mlebet mangke jam sedasa , niki madosi Pamungkas,...lho terose tindak tebih, Pak. Mpun rawuh?”. “Koyoke Pam mau neng ruwang komputer, ngrevisi apa ngono..., oh ya, wingi sore tekaku”, Pak Andi ngendika maneh, banjur ngathungna tangane menggok neng ruwang sekjur. Pamungkas, misanane Pak Andi, celukane Pam.
Aku kenal Pak Andi, lan Pak Andi paham karo aku amarga misanane Pak Andi, Pamungkas sing manggon neng daleme, kanca akrabku. Pak Andi pancen tipe dosen sing gaul, dadine yen dong pas gak ngajar, rumangsaku kaya sakumuran ae karo Pamungkas. Mas Andi, ngono Pam yen nyeluk pas swasana  nyantai. Yen masalah rukune, Pam karo mase jian rukun eram. Malah kadang-kadang taksawang Pam goncengan sepeda montor karo mase. Liya dina bareng sakmobil. Liya dina maneh, aku sing nunut, amarga kosanku sakdalanan karo omahe. Lumayan, gratis...nyuda jatah saka simbahku.
Lho, kok simbah?. Iya, aku iki arek melas sakmelas-melase. Aku diopeni simbah kawit bayi procot, bapak  ibuku tilar amarga kacilakan.Yo wislah putus critane.  Aku weruh rupane bapak ibuku mung saka foto-foto lawas thok. Mbiyen jaman cilikanku, malah rumangsaku aku iki putrane simbah. Ngerti yen putune sakjege lulus SD dicritani simbahku dhewe.
“Ta, ngenteni aku tah?”, Pam menthungul saka ruwang komputer. “Kangen tah piye?”, Pam senengane nggojloki aku. Senajan ta pancen temenan, aku kangen karo Pamungkas.
“Iyolah. Jaremu arep ngrevisi proposal kegiyatan sing wingi mbokjokna ”, semaurku. “Kangen?, nggaklah Pam..., apa sing takkangeni saka awakmu?”, aku males omongane. “Ngapusi!”, Pam ngomong karo mencureng nyawang aku. “Nek gak kangen aku, terus kangen karo sapa,...karo Mas Andi?”. Yo ngono kuwi guyonku karo Pam, dheweke mesthi senengane nggathukna aku karo Pak Andi. Padahal, sing tak senengi iku...dheweke!.
Aku lan Pam padha dene dadi sekretaris panitiane. Suk wulan Desember ngarep HMJ-ku arep ngadhakna bakti sosial kanggo mengeti hari ibu.
“Wis mari, kok. Beres maubengi. Ki mau takprint, mung wacanen karo benakna tulisane sing klira-kliru. Kowe rak ahline tata bahasa...”. aku mesem wae dilem Pamungkas karo nampani proposal.
“Saiki ayo miwiti rapat, sajake kanca-kanca panitia liyane wis nglumpuk”, Pam ngatag karo miwiti mlaku ngener ruwang HMJ. Pamungkas iki bocahe teges, cag-ceg samubarang gawe.Nyantai thithik lah, Pam.., batinku karo ngetutna jangkahe.
 Pamungkas karo aku tanggal laire padha. Taune yo padha. Konangane pas matrikulasi ndhisik kae, aku karo Pam diguyang banyu amarga nepaki ultah. Sakjeg iku aku  karo Pam kelet nek wis neng kampus. Kegiyatan sing takeloki akeh-akehe padha, dadine Kanca-kanca dha ngarani aku iki soulmate-e Pam. Tapi rumangsaku koyoke aku sing ngeleti Pam, kok!.
Setaun  kepungkur sakjane simbahku rada owel nalika ngerti aku ketrima kuliyah neng Bogor kene, sing ateges aku kudu kos. Adoh saka desa cilik ing perenge Gunung Tembok kana, Padahal kancane simbah mung aku thok!. Putu  saka anak lanang siji, padahal sawahe simbah gilar-gilar amba neng ndesa, mulane senajan owel akhire aku diculna kuliyah neng IPB. Sapa yoan suk sing nutugne kabeh usaha tanine nek gak aku?.
“Ta, dikon Mas Andi mara nang ruwang TU”, Pamungkas ngomong sakwise maca pesen neng hp-ne. “Karo kowe yo, Pam?”, semaurku karo nyawang Pam. “Enggak, aku pancet neng kene nutugne rapat iki. Saiki, Ta...cepetan...”.
“Ana apa, ya?”, batinku. Aku jik eling pas tes wawancara mbiyen, Pak Andi sing nginterview aku. Kabeh critane uripku taksok, gak kliwat siji-sijia. Siji sing takeling, Pak Andi nggenahna kanthi tliti jenenge ibukku. “Ibumu asmane Asih Wulandari?, kok aku kaya nate krungu?”, ngono Pak Andi nate takon. Aku mung manthuk. Ndonya iki amba, kok mung jeneng sing padha, rupa padha ae akeh, ngono batinku.
“Aku minggu wingi melu pertemuan dosen-dosen neng Jember. Nalikane wektu lodhang, aku ngoberake nggoleki keluwargane bojone bulikku”, Pak Andi ngendika karo namatake kertas loro neng ngarepe.
“Teng Jember,...wadhuh, niku tanah klairan kula...Pak?”, sautku cepet. “Uga tanah klairane Pamungkas!”, Pak Andi mbacutne omong sajak serius!.
“Lajeng, hubungane kalih kula napa?”, aku takon. Kertas loro sing neng ngarepe diduduhna aku. Sakkawit aku gak ngerti, bareng takwaca...kertas loro mau fotokopi akte klairan. Padha persis jeneng kuthane, wong tuwane, mung beda jeneng areke!. Aku gak percaya, aku Paramitha Sasmito karo Pamungkas S. Nugroho sedulur?. Sedulur kembar?. S neng tengahe jenenge pam kuwi Sasmito padha!.
“Aku methuki simbahmu!”, Pak Andi ngendika lirih. Sakkal aku mlayu metu karo nangis seru. Ora!. Iki gak bener!. Pamungkas dudu sedulurku!. Pamungkas...
Tangisku sansaya banter. aku ndelik neng jedhing. Simbah taktelpon. Aku ndeprok lungguh!. Aku nangis kamisesegen karo ngrungokake mbah kakung ngendika...
“Nduk, Mita...anakku, putuku sing ayu...rungokna, ya...nalika bapak ibumu kacilakan, bapakmu langsung tilar. Dene ibukmu babaran kanthi operasi. Pas iku ibukmu kondisine koma, mulane bayi loro, mupakat diopeni siji edhang. Kanggo marasna perihe ati kelangan anak, aku karo mbah utimu sepakat kowe direngkuh kaya anak dhewe. Wis gak usah dikandhani nek ijik nduwe ibu utawa nduwe dulur. Mbukak urip anyar nglalekna coba sing wis ana. Tibake dadine kaya ngene, Ndhuk...”, simbah kakung sajake nangis neng pucuke hp.
Pamku, Pamungkasku, sing dina-dina iki ngrenggani impenku tibake sedulurku. Nyalahna simbah?, ah...gak iso lah aku nyalahna pawongan sing wis ngopeni aku saka lair procot tiba gedhe saiki. Aku mlayu sakdawane lurung kampus. Kaya-kaya aku pengin ngilang...
“Tata,...arep nyang endi, ayo mlebu mobil!”, Pak Andi ngerem banter mobile neng ngarepku. Pak Andi mbateg tanganku nyurung aku supaya mlebu mobile. “Iki kasunyatan Ta. saiki uga kowe takjak nang ibumu. Pam uga!”.
“Kula dereng siyap, Pak”, tangane Pak Andi takendhani, aku banjur mlayu maneh. Aku gak ngrewes. Aku terus mlayu...
Aku wis neng stasiun arep bali nang Jember. Simbah bolak-balik ngebel maneh, jarene saiki wis neng Stasiun Rambipuji arep nang kosanku. Hp-ku geter, sms saka nomere Pak Andi. ...Tata, Pamungkas semaput neng omah, saged mriki?...
Ana panggilan mlebu, saiki saka nomere Pam. Takangkat...”Ta, aku gak semaput Ta. aku malah seneng yen kowe sedulurku. Kowe neng endi? Taksusul, ya?”. Hiih,...Pamungkas jan gak  melo blas!. Aku nguwatake pikir. Saksuwene iki aku ora nate rumangsa kelangan, yen saiki aku nemu nugraha iso ngerteni keluwargaku, ibu lan sedulurku, apa maneh sing kudhu taklakoni yen ora nggedhekna syukurku?. Atiku takmantepna bali mulih tumuju kos-kosan.
Pamungkas wis ana ngarep kosanku. Langsung nggapyuk meluk aku. Padahal wingi-wingi ora wani meluk blas. “Ta, Gusti Alloh nggathukna aku karo kowe minangka sedulur. Dadine saksuwene iki pangrasa asihku iki amarga ana tali tresna sedulur sing saiki wis gathuk”, Pam ngomong pener kupingku. Pak Andi mung nguwasake, mesem amba sajak lega. “Gak salah, Ta. nek aku kit wingenane dawa nggathukna kowe karo Mas Andi!”, Pamungkas takjiwit rosa. Ora iso mbokmenawa saiki-saiki uga aku ngrubah kompase atiku!.
Sesuk isuke neng kosanku rame eram. Ana simbah papat saka rong keluwarga, bapak-ibuke Pak Andi, aku lan Pam. Hla ibu?.
Pas jam pitu aku sakrombongan budhal nang sawijining desa pucuking gunung. Ibuku ana kono. Sakwise babaran, piyambake nandhang amnesia parsial, akeh memori sing ilang saka utege, mulane banjur ditirahna neng sawijining panti usada, sakwise waras, malah gak gelem bali nang kutha. Eling kabeh lelakone uripe malah jik setaun rong taun iki, ngono critane Pakde. Penggaweyane nandur kembang, resik-resik, ngopeni panti karo yen esuk ngewangi ngulang TK. Wis ora nikah maneh seprene.
Pamungkas mlayoni ibuke. Aku digered melu. Ibuk mung nyawang aku sakloron genti genten. Nanging banjur meluk aku dhisik.”Paramita?, anakku...”, aku lan ibu kutah tangis bebarengan. Simbah karo uga. Mung Pam sing ora, malah cengengesan!. Udan kawitan ceblok. Langsung deres. Udan kawitan nyiram ndonya, ngedhemne jagad. Nggathukna ibuku karo aku!.
.......................................................................................................................
Udan kawitan taun iki, sore iki, taksawang saka cendela kamarku neng Jakarta kene. aku ngetutna Mas Andi sekolah maneh, sakwise telung wulan kepungkur aku resmi nikahan.
 “Kangen sapa, Ta?”, swarane Mas Andi ulem neng sandhinge kupingku karo meluk saka mburi. Aku mung nggresah alus. Wewayangane simbah, ibuk, lan Pamungkas nglegewa ngarepe mripat. Pamungkas saiki ndosen neng Poltek Jember, karo mbarengi simbah. Ibuk kala-kala dolan nyambang.
“Mas, eling mboten nalika kawitan ngabari sejarahku mbiyen?”
“Eling...!, pas udan kaya ngene...”.
“Saumpama njenengan mbiyen gak nggoleki...”, omongku durung tutug, lambeku ditutup tangane Mas Andi. “Gusti Alloh sing ngatur, Ta...,hei, kae lho ibuk ngejak chatting-an”.
Tangane Mas Andi takarasi, batinku ndremimil ndonga, muga uripku, keluwargaku  sakteruse kinayuhan rahayu minulya. Amin.
Cuthel

Tidak ada komentar:

Posting Komentar