Crita Romansa (Lindhu Kanggo Gurit) kamot teng Jaya Baya 30 Minggu IV Maret 2016

Lindhu Kanggo Gurit

            “Piye, critane.., wah wis suwe yo gak tau ketemu. Ehm, pirang taun, ya?. Onok limang taun?. Wah, koyoke...aku iso ngrasakna dejavu maneh ketemu sampeyan, Gurit”.

Kemrepyek omonge Mas Lindhu mlebu metu kupingku. Kaget lan eram. Piye ora kaget?, nalika semana, Lindhu Pratama, sawijining pawongan spesial sing takkenal, mara-mara ngilang kaya mlebu neng njero bumi. Jarene jare, dheweke disekolahna neng luwar negeri. Ora kaget ora nggumun. Wong pancen putrane wong the have.

Aku kok cik pahame nang dheweke?. Yo mesthi ae lah. Wong bapakku sopir pribadine bapake!. Aku ngerti, paham, ning srawunge mung kala-kala yen aku dhong nderek dolan nang daleme pas ana acara ulang taun tah nduwe gawe.

Eramku gak entek-entek, kok ya  jik ngilingi aku?. Nek aku ngelingi Mas Lindhu, kuwi wajar lan lumrah. Saumpama tata surya, aku iki mung sawijining planet cuuiilliik sing tansah ngliteri dheweke kala semana amarga katut gaya gravitasine. Ning yen dheweke ngelingi aku?. Tangeh lamun,...ning iki kasunyatan!. Aku mung manthuk ngiyani omonge.

Bapak dhewe ora nate crita sakcuwil-cuwila ngenani Mas Lindhu sakwise dheweke ngilang jaman semono, masiyo taktakoni. “Mas Lindhu sekolah adoh”, mung kuwi jawabe Bapak. Cuthel.

Nganti sawijining dina telung taun kepungkur, Bapak maringi aku buku kumpulan crita karangane Mas Lindhu. Ngendikane, buku kuwi titipan kanggo aku. Wow, surprise!.

Bar kuwi, seprene aku ngoleksi mben ana karangan anyare dheweke. Aku malih kulina saba toko buku. Apa maneh, novele..., jan ngangeni. Ora kok mung amarga aku nge-fans, ora...pancen kualitase uga uuaapiik. Sapa wonge yoan sing nguyahi segara?, hehehe...

“Golek buku apa neng kene?. nggoleki karanganku, yo?”, swarane Mas Lindhu gemontang maneh neng kupingku. Aku ngguyu nampani omonge. Mas Lindhu, Mas Lindhu,...

Kepethuk neng toko buku langgananku, senengku ora karuwan. Saumpama ra lali yen umurku wis ora las-lasan, mbokmenawa aku wis jingkrak-jingkrak.

Jaman cilikanku, aku ora nate ditumbasna buku. Aku mesthi oleh lungsuran saka dheweke. Aku ngelingi Mas Lindhu, ngerteni patrap solah bawane saka bukune sing disilihke nang aku. Ora, ora nyilih. Diparingake ngono thok. Sakjane bapak dikon ngedol nang loakan saben ganti taun ajaran dhuwite kon ngepek bapak, Nanging buku-bukune ora didol, diwarisna nang aku. Sing penting kurikulume padha, buku apa wae rak kena digawe, yo?. Idhep-idhep nyuda blanjane sekolahku, hehehe

Buku-bukune Mas Lindhu kabeh kebek coretan. Meh saben lembare ana komentare. Ana sing lucu, ana sing nyebeli, ana uga sing nuturi. Kuwi kabeh sing ndadekna aku sregep sinau. Wiihh...

Saka buku-buku paket sing ana kuwi aku iso ngerteni yen Mas Lindhu seneng nulis crita. Hadeeh, mben saklempir mesthi ana critane ra ketang mung sakparagraf. Ana uga geguritan-geguritan lan sketsa. Dheweke yastra lan nyeni,pokoke...

Mbuh piye, aku dhewe suwene suwe nyimpen pangrasa seneng amarga asring maca coretan-coretane. Ana sing nyenengake, ana sing melankolis, ana sing nggugah semangat, lan sakpanunggalane. Apa maneh ukara-ukara motivasi sing isih urip neng utekwarasku.

Ora mung siji loro putrane wong papa cintraka dadi lan luhur wekasane amarga usaha lan dongane sing tumemen. Ora mung siji loro putrane wong sugih mblegedhu tiba ajur mumur amarga salah dalan tiba nyungsang.

Mulane kabeh tulisane sing ana buku takguntingi, takklumpukake, njur takkliping.  Hla pas ulang taune sing kaping 18, jaman semana, klipinganku kuwi takfotokopi njur takkadokna liwat bapak. Niyatku se sing kapisan ngaturna panuwun amarga wis nyuda sanggane bapak nukokna bukuku, kapindhone,...aku ngaturake panuwunku amarga Mas Lindhu wis dadi motivatorku liwat coretan-coretane. Tenan, mung saka tulisane sing iso klebu oret-oretan, aku, putrane sopir , wani nduweni gegayuhan kanggo methik bintang.

...

“Bapak sehat, Rit?”, takone Mas Lindhu karo melu mbukak novel anyare sing lagi wae dirilis. “Enggih, Mas”, jawabku karo ngematna. Pawongane pancet cilik dhuwur, kuning nemu giring, mung saiki malih nduwe brengos njliritttt...

“Aku durung ketemu bapakmu sakwise bali saka rehabilitasi”, bacute. Rehabilitasi?. Aku jengkerutake bathuk. Mas Lindhu malah nuthuk bathukku. “Ra sah dipikir, Gurit...Gurit...”, aloke karo ngguyu.

“Seneng maca novelku?”, Mas Lindhu takon liya.

“Wah, aku penggemare Mas. Critane uuapiik. Mben ending sakbuku mesthi ana pitakon sing durung kejawab, nggarakna penasaran wae kanggo ngerteni bacute. Njenengan jan hebat, Mas”, sautku cepet karo nyoba nglalekna omonge sing keri mau. “Wonten, acara nggih?, temu fans?”.

Mas Lindhu mung ngguyu. “Ora. Oh ya,  wulan iki seri pungkasane trilogiku arep metu, wis krungu?”. Mas Lindhu mbalik ngomong maneh.

“Aku mpun krungu saka kanca raketku, Mas”, jawabku. “Ohh...”, Mas Lindhu manthuk-manthuk uga karo nggeget lambene.

Kanca raket?. Aku gedheg-gedheg tanpa sadar. Sakjane mung kanca neng dunia maya. Kenale nalika padha-padha ngomen neng resensine novele Mas Lindhu sing kawit kababar. Cocok iwak endhog. Kekancan ora nyawang rupa pancen gayeng, apa maneh padha kasenengan. Ndilalahe jeneng ngarepe padha karo aku, Gurit. Klop, wis!. Ning aku nyeluke nganggo Mbak. Mung kuwi bedane. Isih eling olehku chattingan wingi bengi...

“Rit, aku oleh bocoran yen wulan ngarep trilogi kasenenganmu arep metu seri pungkasane”.

“Tenane, Mbak?”

“He eh. Wong aku lho bar chattingan karo penulise. Mas Lindhumu!”.

“Yeehh. Pancen dheweke gelem kekancan karo njenengan. Jajal karo aku,...”

“Hehehe. Durung rezekimu...!”...

Saiba kagetku nalika bengine aku dicritani bapak ngenani Mas Lindhu. Mas Lindhuku!.

“Mas Lindhu kuwi pancen putrane pengusaha gedhe, mulane angkahe bapak ibuke dikon kuliyah sing tembene iso mbacutna bisnise keluwarga. Ning dheweke ora gelem. Nanging ya ora nulak. Mara-mara sawijining dina Mas Lindhu konangan nguntal pil tidur .over dosis. Nyawane meh kelayu. Untunge langsung ditulung paklike sing dadi dokter  lan digawa neng daleme sing nduweni panti rehabilitasi, seprene.. .

“Malah emoh mbalik senajan wis dijanji ora arep dipeksa nglakoni pepenginane keluwarga. Dheweke milih ngembangna  kasenengane nulis neng kono”.

“Berarti bapak yen pamite nang ibu nderekna nang luwar kota mben seminggu pisan ..?”, takonku kuciwa. Mendahneya aku ngerti, aku rak iso melu...

“Heeh. Ngeterna Pak Amru lan ibu nyambang. Ning sakwise mantep emoh bali mrene, yo arang disambang”, Bapak ngendika kanthi sareh. “Wis, arep takon apa maneh?”.

“Ning aku mau krungu rerasan neng kantor, jarene Pak Amru arep mantu, mbuh putra sing ngendi. Wow, mulane...Mas Lindhu kok teka”, bapak nggremeng karo jumangkah tumuju ngarepan.

Aku wis ora kepingin takon liyane maneh. Pancen wong urip nggawa lakon dhewe-dhewe. Mas Lindhu sing prasasat kaya lintang sumunar, pranyata ngalami lelakon sing nyedihake. Ning sajroning atiku aku nelakake pangrasa syukur amarga mas Lindhu wis mbalik kaya wingi uni. yen nyipati sapatemonku awan mau.

“Mbak Gurit, wonten kancane lho?”, swarane adhikku jelih-jelih. Biyasane sing mara kanca ngajarku, Pak Prasojo ,nggarap apa tah apa. Sruwang-sruwinge kanca neng sekolahan, beliaunya ngesir aku. Mung aku dhewe sing jik durung ngeh. Seneng kaya ngene dhisik ta lah. Jomblo bahagia, wkwkwk... Ndilalahe dina iki mau marane bareng Bu Niken.

“Bu Gurit, kadingaren, ana dayoh liya. Kuwi neng ngarepan jagongan karo Bapak”, Pak Prasojo ngomong karo sajak ora seneng. Bu Niken mung ngethip sisih karo nyebek.

“Mosok?. Tamune masku paling...”, jawabku entheng.

Tibake, dayoh liyane kuwi mau Mas Lindhu karo ibuke!. Ning Mas Lindhu mung njagong silaturahmi nang bapak ibu neng ruwang tamu, malah njur rame guyon karo adhik-adhikku. Sing sakrepotan aku dhewe, kancaku ora bali-bali nganti jam wolu bengi, wong pancen niyate sinau bareng nggo UKG sukmben. Nganti tanpa kenyana...

“Gurit, ana kancane ya?. Ngene lho, acarane adhewe sesuk sida, ta?”, Mas Lindhu mlebu ruwanganku karo nyalami Pak Prasojo lan Bu Niken.

“Acara ?...”, aku sing pancen ora njawa kandheg ngomongku krungu Mas Lindhu mbacutna omonge.

“Lho, piye...sesuk rak mbaturi aku neng nikahane mbakyuku. Taksusul neng sekolahane sampeyan jam 10, ya?”. Aku mung plenggang-plenggong ngrungokake. Ning aku manthuk ngiyani.

“Wah, sajake kalah cepet, Pak...”, Bu Niken ngomong lirih sakwise Mas Lindhu metu. Pak Prasojo mung manthuk karo mbales ngomong,”Ora pa pa, kok. Wong asline aku ki nyenengi kancane Mbak Gurit”. Owalah, akhire malah Bu Niken sing praenane malih abang ireng. Seneng tah piye? Aku ra iso maca artine.

Kabeh kawiyak nalika bengi iki aku maca email saka Mbak Gurit...

... Aku ora nduwe niyat ngapusi sampeyan, Gurit. Sakdawane uripku aku ora ngerti apa kang pengin taklakoni ing uripku iki. Nganti aku nampa kadomu mbiyen kae. aku iso dadi penulis kaya saiki salah sijine amarga motivasimu. Lan aku kepingin kekancan ning ora ngetarani. Mulane aku nyamar...

Jik akeh lan dua....waaaa tulisan saka kancaku mau sing tibake dheweke kuwi Mas Pandhu dhewe.

Nganti pungkasaning email ana ukara sing ndadekake atiku kaya arep metu saka panggonane...

“Mbokmenawa aku dudu manungsa sing sampurna, ning aku kepingin dadi lindhu sing nggograkna atimu, piye?”.

                                                                                                Cuthel