Sumingkire Grahana
“Pokoke
bengi iki kowe kudu gelem. Gak usah nulak maneh. Wegah Bapak ngrungokna
saben-saben digathukna karo sapa tah sapa nyrengkal gak gelem ae” ngendikane
Bapak kaya ultimatum!.
Aku
mung meneng karo iwut nutugna wedakan. Biyasa ae ta lah, Bapak...kok sajak
ndonya arep kiyamat nek aku gak ndang-ndang rabi?. Mengko yen taksrengkal,
waduh ludira inggil, asam urat,
kolesterole bapak mesthi kumat!.
Durung
maneh gerah sukune yen wayah rendheng ngene iki kudu bolak-balik digawa nang
akupunktur. Diobati ngendikane wis ra mesah!. Sakwulan iki sajake nemu
panggonan tamba anyar sing nyocoki. Mung aku wae durung tau nderekna yen
mertamba. Mung kresuhane sajak wis suda, ra tau krungu neng kupingku keri-keri
iki.
“Badhe
digathukaken kalih sinten malih, Bu?” tlesihku nang ibu sing lagi nyawang aku
saka iringan kiwaku. Ibuku pancen wanita sulistya sing ora, eh, arang ana
ngendikane. Mben isuk, yen nepaki aku dandan, ibu mesthi wis nyangking kopi susuku
lan dideleh neng sandhing meja rias.
“Mben-mben
Mbak Raya lali” mung ngono ngendikane ibu nalika takaruh-aruhi kok kaningaya
temen nggawakna wedangku saka ruwang tengah. Sing nyenengna maneh yen ngelingi
ibuku iki, saben-saben yen marabi aku mesthi maju mundur nganggo ‘Mbak’.
Nglatih adhik-adhikku, ngono alesane ibu. ngerti ora, jenengku dhewe malah
luwih ayu. Ismaharayawati,...
“Ra
sah ngglenik ibumu. Pilihan sing keri iki wewenangku. Setuju gak setuju kowe
kudu setuju!” bapak ngerteni pitakonku nang ibu sajake. Taksawang saka kaca Ibu
mung mesem.
“Kowe
takgolekna bujang tau, duda enom ya uwis, pegawe mapan bolak-balik, pengusaha
sukses kaya bapak ya gak kurang. Kabeh mbok emohi. Saiki genti tuwek. Jenenge
Mbah Legi!.
Pikiranku
tumlawung sedhela. Pancen koyoke aku wis bola-bali digathukna. Bener ngendikane
bapak. Nanging kuwi kabeh sakjane rak ya mbalik nang sing nglakoni, ya
ta?.
“Kowe
iki nduwe rupa. Wis cekel gawe. Ngenteni apa maneh?. Dienteni awit jaman
kuliyah ya keplas gak tau weruh mulih ditutna arek lanang. Sepisan thok kae
karo si Pupung, hla kok binggete atimu seprene gak uwis-uwis. Malih eling aku
nang ibumu, nek dudu aku sing ngrabi, palinga yo durung rabi seprene” bapak
metu ukara piyandhele. Ibu mung mesem maneh.
“Mboten
kuwalik, napa Mas?” ngendikane ibu sareh dikantheni esemane sing merak ati.
Sapa ae sing ngenal keluwargaku mesthi luwih saka paham nek mbiyene sing
nguber-uber kuwi bapak. Ibuku lho ayune puoll!.
Sakdawane
budhal kerja aku ijik ngangen-angen ngendikane bapak. Saksuwene iki aku pancen
kendho kenceng yen ngelingi bab sesomahan. Aku seneng ngene wae. Lho kok?. Aku
iki prawan sangkal. Temenan!.
Kapisan,
bener ngendikane Bapak, aku nate srawung raket karo kanca kuliyah, Pungki
jenenge, rentang-renteng kaya sepur, malah wis dijanjeni arep dipethikna
lintang barang. Eh, lulus kuliyah prung...ngilang. padahal sedulur-sedulurku
wis weruh, wong sakkampung wis ngerti, ibu bapak uga wis nate njagong mara
nalikane wong tuwane mantu mbakyune, kurang piye?.
Alasane
mung sepele, dheweke kepengin golek bojo sing umure sakngisore, ben
ideal...ngono. kawitane takmbarna wae sinambi aku gemrayah golek gaweyan. Ealah
wong jenenge sesambungan isa ae ana owah gingsire, mengko nek wis pas karepe
rak mara-mara dhewe maneh. Apa maneh padha-padha durung cekel gawe.
Ndilalahe
sakwise kuwi Pungki kerja nang Jakarta. Eh gak let suwe aku dikabari adhike,
Pungki wis kecanthol prawan Jakarta jarene. Jan mbelgedhes tenan kok si Pungki
iki!. Atiku langsung peteng. Mingkup sakpole. Jan persis kaya kenek grahana
matahari total. Peteng ndhedhet!.
Kapindho,
aku digathukna misananku dhewe. Prayitno, Ya, ya...aku monat-manut wae dikon
nemoni, dijak metu tetukon apa tah apa. Wonge biyasa, kalem, wis megawe uga.
Wislah gak pa pa pikirku. Tresna kenek digoleki karo mlaku. Tibake,
jrenggg...meh tekan dinane tunangan, ana cah wedok ayu mara nang omahku.
Ngakune pacare si Prayit. Ora pa pa, wong aku uga nate car-pacaran. Nanging
buntute sing gak menaki. Dheweke iki wis meteng, je?. Njur aku kudune piye?.
Aku se nyantai wae, mung bapak ibuku kebakaran jenggot. Sakkal-sakkal niyat
bakalan diwurungna. Malah seprene si Prayit ora nate wani menthungul nang
omahku maneh. Hehehe...
Ngono
terus akhire,...bola-bali. Sampek payah olehku nampani pawongan bakal bojo
golekane wong tuwaku. Wurang-wurunge lho mesthi ana wae panyebabe, nanging
akeh-akehe aku dhewe sing wis kemba nampa, wedi ana apa-apa maneh. Mesakna wong
tuwaku uga sakjane. Hla piye, yen ngenteni aku entuk dhewe tangeh lamun, atiku
wis kadhung kenek grahana, je!.
“Anak
prawan nek kadhung sangkal, ya ngono kuwi kedadeyane!” sembir Budhe sandhing
omah sing nduwe prawan papat wis payu kabeh. Malah sing loro umure
sakngisorku!.
“Bu
Raya, sajak nglamun ae” Pak Gunadi nuthug mejaku nganggo pulpen. “Piye, iki
cah-cah sing arep porseni kudu ndang dibina maneh”, bacute. Pak Gunadi iki
kancaku mbina bocah-bocah sing melu seleksi porseni. Syukur alhamdulillah,
wingi ana loro muridku sing katut 10 besar, saengga kudu enggal dibacutna
mbinane.
“Arep
dijodhokna maneh, paling?” ngendikane Pak Gunadi seru. Mesthi wae kanca
sakkantor ngguyu ger-geran. Kanca-kanca wis kadhung biyasa ngrungokake critaku.
Arep dibakalna sapa, njur wurunge amarga apa. Hla piye maneh, kancaku ya
sedulurku..mulakna aku yo ora nate isan-isin crita ben gembolane atiku suda.
Bener, ta?.
“Wis
ra sah dipikir jero, Bu. Gusti Alloh ki ora sare. Jodhone adhewe ki wis
ditemtokna kawit ruhe dhewe disebul mbiyen. Percaya wae, ta mesthi bakal ana
wong lanang apik sing nekani sampeyan. Bu Raya lho wonge apik?”Pak Gunadi ngedhem-edhemi
atiku. hla kok ya kanca-kanca liyane keplok-keplok nyetujoni. Wkwkwk...
“Saiki
sapa maneh, Bu?” Pak Gunadi takon sajak serius. “Nek jik enom aku gak
piye-piye, Pak. Hla iki lho, asmane ae Mbah Legi. Njur aku kudune, piye?. Apa
maneh yen nyawang bapak isuk mau sajak wis duka kaya arep nguntal aku”.
“Mbah
Legi?”Pak Gunadi njengkerutna alise nganti gathuk thuk. “Wah, yen ngono aku
kudu ngucapna selamat, Bu. muga-muga lancar...” mung ngono ngendikane karo
mlaku metu tumuju ruwang OSIS.
Pak
Gunadi pancen care yen karo kanca.
Nang sapa wae. luwih-luwih sakwise kedadeyan rong wulan kepungkur...
...................................................................................................................
“Bu
Raya, wingi tekane telad tibake nulungi wong tabrakan, ya?”ngono ngendikane pak
Gunadi nalika barengan arep fingerprint.
Aku mung manthuk. Wis biyasa, kok yen mung tulung tinulung neng embong gedhe.
“Aku
ra ngerti mula bukane, mara-mara ana wong lanang, sing akhire takngerteni
jenenge Anton, numpak sepedah montor disundhul truk pas sakdurunge lampu bangjo
Rambipuji. Mbuh sing salah sapa, aku langsung nulungi wong sing nyosop nang
kalenan. Nganti takterna nang Puskesmas, wong gak ana sing mbaturi. Kok ngerti,
Pak?” jawabanku takkantheni pitakonan.
“Oh,
Anton karo aku kuwi jik mambu sedulur.
Dheweke rak kerjane dipindhah nang Jember kene. Wingi dina kawitan, nglaju saka probolinggo.
Ndilalahe...”. wis, ya mung cuthel tekan semono. Sing penting wis entuk pitulungan
lan enggal waras. Ngono pamujiku.
Mung
kala-kala dheweke isih nitip salam kanggo aku. Salam panuwun, mesthi uni salame
kaya ngono. aku mung mesem dhewe mben dikirimi salam, wong saben dina lho aku
uga kekancan liwat FB lan BBM karo dheweke. Kekancan thok?. Iyo,
mung kekancan. Sakngertiku dheweke kerja neng dinas kesehatan.
Ketemu
maneh karo si Anton iki nalika ngetutna bocah-bocah lomba PMR. Ketepakan
dheweke salah sijine panitia. Engga aku sithik-sithik nduwe panggonan takon yen
ana peraturan sing durung takpahami.
“Dhik
Raya, delengen ta. tanganku iki sing wingenane pas kecekluk nganti kudu digips.
Sampeyan se nek nulungi gak ati-ati” tutuhe. Haa?.
“Ah,
sampeyan iki uripe kok serius tenan, se. Guyon...aku guyon...” Mas Anton nyablek
topiku. “Delengen ta, tanganku digips merga sampeyan enggal nulungi, yen kasep
malah kudu dipen mbokmenawa...”.
akhire aku iso ngguyu maneh.
....................................................................................................................
Jam
wis nduduhake angka setengah telu. Yaak,...balapan fingerprint maneh, njur bablas mulih. Nanging aku wegah mulih ki.
Mesthi mengko dipapag tamune bapak. Aku tak nata ati dhisik. Wis penake nang
ngendi, ya?. Yo neng sekolahan wae, mbaturi bojone pak bon karo nunut turu neng
ruwang tamu, hehehe...malah aku biyasane asring uga nginep neng kene yen utegku
lagi gak beres, mbundhel kaya susur...
“Mbak
Raya, Mbak Raya,...menika wonten sing madosi” gita-gita Yu Marni, bojone pakbon
nggugahi turuku. Taksawang jam nduduhake angka setengah lima sore, wis suwe uga
olehku kesirep. Taksawang neng ngarep lawang ana pawongan ngadeg. Lho, kok
sedulure Pak Gunadi, Mas Anton?.
“Njenengan
ki kula padosi teng ndhaleme kok mboten wonten?. Untung mas Gun criyos nek biyasane
Dhik Raya nginep teng mriki” Mas Anton ngendika tanpa ana guyune blas. Srengen.
“Hla
wonten perlu menapa?. Rak saged ngubungi kula mawi...” durung bar olehku
njawab, kesusul bapak sing melu mlebu.
“Ya
iki, mas iki sing asmane Mbah Legi. Ahli akupunktur sing ngobati Bapak, sing
takomong arep medayoh isuk mau. Piye, jik gak gelem maneh?”. Aku mung
plenggang-plenggong kaya sapi ompong. Taksawang Mas Anton mesem sakjlirit rit.
Nanging geneya sakjlirite kuwi kaya ngobahna grahana sing ana neng atiku?.
Cuthel
Ingkang ngintun:
E.S. Nurhayati
d.a. MTsN Bangsalsari –
Jember
Tidak ada komentar:
Posting Komentar