Halaman

Translate

Selasa, 06 Desember 2016

Crita Romansa "Prisma lan Prasetya Janjine"



Prisma lan Prasetya Janjine
Kerja neng laboratorium ngene iki pancen mbutuhake katlatenan kang luwar biyasa. Untunge swasana neng kene pancen nyocoki. Sepi. Tenang. Adoh saka karameyan. Ya neng kene iki panggonanku kerja. Pusat penelitian holtikultura ing Batu Malang.
“Mas Pras, mengko awan sampeyan wis ana sing ngasisteni, dadine ben gak sepira ribet maneh” ngono ngendikane Bu Kusumawardhani, pimpinanku. Aku mung manthuk karo ngguyu. Asistenku wingenane dipindah nang luwar jawa, ngetutna kakunge sing tugas belajar neng kono.
Sakwise istirahat awan, aku mlaku kledhang-kledhang nang ruwanganku sing panggonane mencil wetan dhewe.
Ana wanodya ngangge kacamata rambute dawa dikuncir siji lungguh anteng madhep ngidul. Krungu klesete sepatuku, dheweke noleh. Panyawangku karo tempuk. Aku ora pangling,...iki Prisma bubur!.
.....................................................................................................................
Telung taun kepungkur...
Wong yen lagi gandrung ra perduli mbledose gunung, wong yen lagi naksir, ra perduli ana perang nuklir. Najan lagi bokek, direwangi nrethek-nrethek, ...
Alah-alah lagune Mbakyu Waldjinah jian cocok iwak endhog kanggoku esuk-esuk ngene iki. Hla piye, wayah preian kuliyah semester enem iki aku entuk panglipuran,  saben esuk aku nduwe pakulinan anyar methangkrong neng ngarepan ngadhang tangga idolaku liwat, biyasane yen jam lima ngene iki dheweke mlaku-mlaku karo adhike.
Prisma Adiwiyata. Tangga nunggal tembok. Sakjane kenal wae ya ora. Omahe ki nunggal tembok karo omahku. Biyasa perumahan. Lha, kamarku rak mburi dhewe, sajake kenceng pawone. Engga aku ngerti jenenge saka ibuke yen nimbali jenenge. Prisma..., Prisma..., Prisma Adiwiyata...jian khas. Kaping telu. Sing pungkasan mesthi diceluk jangkep. Lelet sajake areke, ngono batinku kawitane. Ning suwe-suwe, sakwise semingguan kaya ngrungokake lagu kang ngangeni. Mesthi kepingin ngrungokake. Hehehe..
Ora let suwe biyasane banjur keprungu swara, “Ibuk sayang, kula sakniki mlampah-mlampah kalih adhik, sekalian tumbas tempe, nggih?”. Liya dina, tumbas cambah, liya dinane maneh, tumbas tahu, liya dinane maneh,...
Hla yen wis ngono, aku gegancangan mlayu menyang teras ngarep siyap-siyap nyawang!. Lan, ...mesthi sakbanjure ana bocah loro reruntungan mlaku liwat ngarep omahku. Sing gedhe, cewek ayu, pawakane lencir cilik dhuwur.Dene adhike, lanang,  sakumuran adhikku ragil.
Wis mung ngono?. hla ya, wis. Wong pancen aku ora kendhel nyapa. Sedina, rongndina, seminggu nganti ...
Ding dong..ding dong..swarane bel ngarep keprungu. “Neng ndi se menungsane kabeh iki mau?” batinku nggrundel, amarga lagi enak-enake mapanake komputer neng kamar. Wong lagi wae adhik-adhikku jagongan rame neng ruwang tamu.
“Assalamualaikum, Mas. Kula dipun utus ibu ngeteraken bubur” cluluke. Praenane kaya wis kulina, ning sapa, ya? Isin aku gak ngelingi anak-anake tangga, apa maneh sakwise kuliyah.
“Kula Prisma, dipun utus...” ceket-ceket taktampani piring plastik sing dilemeki kertas minyak mau. Prisma?...adduh, kaya kulina krungu?. Ealah, ya bener nek aku gung kenal. Prisma. Prisma Adiwiyata!. Taksawang saktleraman bocahe prasaja. Rambute dawa ditaleni kuncir siji. Ora ponian. Ning praenane sumunar nyenengna.
“Piringe dipun paringaken sisan, kok Mas. Monggo...” pamite sajak piye nyawang aku sing mlenggong kaya sapi ompong. “kalih menika, ngaturaken undhangan hajatan mangke dalu” si bubur eh Prisma ngelungake kertas undhangan. Taktampani.
“Oh, enggih Mbak. Matur nuwun. Salam katur ibu” jawabku.
“Eh, sekolah teng pundi Mbak?”takonku nalika Prisma meh tekan teras. “Aku mpun kuliyah, Mas. Semester loro” jawabe karo noleh, lan...ninggali esem sakjlirit. Kuliyah?. Oh, Prisma Adiwiyata, wis kuliyah...batinku ngrenda crita karo mbalik mlebu.
“Pras, bapakmu gentenana kenduren, bapak durung rawuh seprene” ibuk ngendika sakwise jamaah maghrib. Biyasane aku alot yen diutus nggenteni kenduren. Ning dinane iki aku siyap grak!.
“Aku wae, Mas. Aku mesisan arep dolanan karo Prisma” adhikku lanang nrambul omong, ngelingi aku biyasane aweh sewu siji alasan kanggo nulak.
“Haiyah...dolan karo kenduren iku beda, Gus. Ndhereka Mas Pras ya gak pa pa. Ning menenga njaba, dolanan karo Prisma” ibu nengahi karo tindhak ngarep nutugna ngaji bar Maghrib.
Kupingku semliwer jenenge Prisma. Iki Prisma sing ngendi maneh?. Sing cilik mbokmenawa. Mulakna ta lah..nek nduwe anak ojok dijenengi padha ta Pak..Pak, wis sing bar ngeteri bubur takjenengi Prisma bubur ae..batinku nyuwara dhewe karo mlebu kamar arep ganti sarung.
Aku ngrungokake wae jagongane tangga kiwa tengene lungguhku. Jarene pak Sofyan , bapake Prisma, iki pengusaha sukses neng jakarta. Liyane semaur jarene uga anggota dewan . Ning yen nyawang blegere isi omahe pancen ya mathuk. Sugih, prabotane berkelas.
Taksawang saka ruwang tamu, neng ruwang tengah cah-cah wadon uga melu lungguh jejer. Lan, Prisma bubur uga ana. Panyawangku tempuk nalikane Prisma nyawang lurus nang ruwang tamu. Dheweke ngirimake esem sakjlirit maneh. Adduh...atiku mak pyar pyar. Mbokmenawa esem mau berlaku umum, ning ra pa pa, ngilangi ngantuk..kenduren berbonus sajake, hehehe.
Sakwise ngumpulake kuwanenku,mumpung durung mbalik mlebu kuliyah maneh,  sesuke takwanekna medayoh.
“Madosi sinten?” bocah lanang cilik takon nalikane aku manyuk menggok omahe. “Sampeyan mase Bima, nggih?” unine cerdas.
“He, aku nggoleki Mbak Prisma Adiwiyata. Ayo timbalana” omongku karo nampani salamane. Bocahe mung mlorok, ning banjur mlebu ngomah. Hahaha...sakwise kuwi sakomah ngguyu kabeh lan dadi crita dawa. Wong sing jenenge Prisma Adiwiyata ya cah cilik kancane Bima. Dene mbakyune jenenge Prisma Purnamasiwi. Owalah...
Gela uga aku gak isa methuk Prisma bubur. Dheweke wis mbalik nang Purwokerto sakwise kenduren wingi. Kepancal sepur sajake aku iki. Untunge ibuke gelem menehi nomer hapene.
Wiwit dina kuwi aku nyelakna jagongan tah sms-an karo Prisma bubur. Gayeng, bocahe nyenengake. Malah aku wis kangsen suk nek preian maneh arep takjak kliling-kliling kabupaten Jember. Nang Watu Ulo tah nang Puger, nang Paseban, apa nang Gunung Tembok, saksire wis.
Malah, sangking ra isa ngempet krodhane ati, sawijining dina, meh preian maneh, Prisma taktembak liwat telpon nganggo video call. Hla piye, atiku wis muntup muntup kaya udun arep njebrot. Timbang keliya, sakdurunge kuwi taktaleni omongan dhisik.
“Suk wae Mas nelakna maneh nek wis kepethuk. Lucu, ah...ngomong tresna kok liwat telpon..hehehe”jawabe Prisma nyenengna karo nutupi raine. Lan iki takanggep pratandha...
Ah ndonyaku tambah dina tambah endah tan kinira, semangatku sansaya nyrempeng kumudu-kumudu enggal lulus ae!.
Nalikane aku mulih preian kuliyah, taksawang omahe Prisma sepi mamring, njerone peteng ndhedhet. Malah sajak kekuncen rapet. Mung lampu terase murup manther.
“Bu, griya wingking kok sepen?. Wau ba’da Subuh nggih mboten kepireng swanten mungel Prisma..Prisma..ngaten” aturku nang ibu sing lagi nyapu latar.
“Oh, sampeyan uga nyetitekna ta, Le?” ibu ambegan landhung sakdurunge nutugake ngendikane.
“Pak Sofyan, seminggu kepungkur digawa polisi. Katut masalah korupsi neng Jakarta kono. Amarga gak kuwat ngrungokake guneme tangga, Bu Sofyan nyimpang bali mulih nang nggene wong tuwane. Wis, cetha?”.
Atiku sakkala mingkup. Kembang atiku lunga. Sing korupsi rak bapake?. Kok nganti anak bojone katut-katut?. Mulakna kok seminggu iki uga Prisma gak kenek takhubungi?, pikirku dheweke repot arep mulih.
Isih dumeling sms-e pungkasan...”Mas Pras, saumpama kanthi,  mbuh suk kapan aku mesthi nggoleki tresnamu...”, tibake kaya ngene kedadeyane...
“Hla sing melok mangan asile korupsi rak ya anak bojone, Mas. Korupsi mangan dhuwike rakyat...wow...sapa gelem tetanggan karo wong kaya ngono” unine kang Paijan , rewange bapak, nalika aku miterangna kabar korupsine Pak Sofyan. Aku mung isa ambegan landhung. Kang Paijan kuwi makili swarane wong cilik. Yen wong cilik wis nerapna sanksi sosial, akibate kanggo koruptor ya ngono kuwi dadine. Didohi tangga, senajan bener orane jik durung diputusna!
Pedhot kaya layangan kang nyangsang ora genah panggone. Atiku klayung nampani tresna wurung. Mulakna sakwise wisuda aku langsung wae nampani penggaweyan neng Malang kene. ngedhem ati uga menepna pikir. Lakuku jik adoh, nyembulih wong tuwa dhisik wislah..
.................................................................................................................
Telung taun ora ketemu Prisma. Aku gak pangling blas. Dandanane ora malih. Kanthi tatag Prisma nyritakake lelakone uripe sakwise bapake kinunjara. Wingenane dheweke nyambang omah Jember sing sakjeg ditinggal kae dititipake bapak ibuku dikon nyewakna tah dipiye kono. Nanging ora. Omahe tansah diupakara kanthi becik nang wong tuwaku lan yen sore dikanggoake papan ngaji TPQne ibu sing saksuwene madeg ora nemu panggonan permanen. Lan Prisma ngerteni yen aku ana Malang kene ya saka ibu bapakku.
Aku mung meneng ngrungokake. Aku paham lan ngerti. bapak ibu uga wis ngerti lan ngetutna apa krenahe atiku. Ora ana dosa turunan kanggoku. Prisma tetep Prisma kang taktresnani. Cukup kuwi.
“Saumpama sesuk awan aku sowan ibumu lan matur yen arep ndadekna  sampeyan asisten uripku, piye Pris?”.
Prisma nyopot kaca mripate. Kekembeng luh nambahi ayune. Prismaku kang netepi prasetya janjine!
Cuthel
Ingkang ngintun:
E.S. Nurhayati
d.a. MTsN Kencong
        Jln. Panjaitan No. 02 Wonorejo Kencong - Jember  (681767)






Tidak ada komentar:

Posting Komentar