Crita Romansa (Nalika Atiku Munting)

Nalika Atiku Munting  

Nglakoni urip koyok ilining banyu, pancen enak kepenak. Ra usah usaha nemen-nemen. Ra perlu ngaya-ngaya. Wayahe kenceng, wayahe menggok, wayahe munggah, wayahe mudhun, manut...wae. ora wedi resiko. Anaa coba thithik –thithik, kuwi wis wajar lan lumrah. Aman lan nyaman. Ya ngene iki uripku sakdurunge ndonyaku munting.

Munting lan malih. Ora saka tata lairku, nanging diwiwiti saka njero atiku. ati sing seprana-seprene turu angler, ora nate takjak rundingan, saiki atiku senengane gemronjal nakal, gak kenek diaruhi-aruhi. Duh, piye iki?

Uripku normal wae mulai cilik nganti gedhe. Nalikane aku mlebu kuliyah aku ditunangna karo salah sijine putra kancane ibuk, aku yo monat-manut wae. Ibukku rak nduwe uni, yen salah sijine putrane kepingin digathukna karo putrane kanca rakete nalika SPG mbiyen. Mbakyuku karo gak onok sing cocok lan gelem. Tiba aku, aku yo mung enggih, ngono wae. Wong pancen aku sing dicap sedulur-sedulurku “manusia tanpa keinginan”., temenan gak nduwe eguh utawa nolak.

“La, digoleki Mas Panca kae lho?”, Erika ngomong liwat cendela kamar kosanku. Yo Mas Panca iki tunanganku. Pak guru sing ndilalahe panggonane ngajar cedhak karo kampusku. “Omonga, aku wis turu!”, sautku karo nggathukna tanganku loro.”Please...!”. takrungu Erika nggremeng karo mlaku ngedoh.

Yo Mas Panca iki sing ngupek ngurusi kuliyahku mulai kawitan mlebu, daftar ulang nggolek kosan lan sakpanunggalane. Open lan gemati. Aku dhewe kulina diurusi ibuk lan mbakyu-mbakyuku, dadine sembarang trima beres. Mung Mas Panca rumangsaku tumanggepe koyok kakang nang adhike. Boring, ya?

Dinane iki aku pancen ngalami perang batin sing gak tau takalami. Aku hlo seneng karo kanca kuliyahku dhewe. Wisnu, kancaku sing lincah, energik, supel lan gaul. Ngerti apa wae karepku saklumrahe cah enom. Kabeh kanca sakkosan ngerti. Pancen aku gak isa ngempet nggo crita. Lan kabeh uga mahami nang problemaku.

Rasa seneng nang Wisnu mbuh kok menthungul ngono wae nalika mulai mlebu semester telu. Ketua tingkatku iki taksawang pancen jian hebat!. Ngoordinir samubarang kalir cukat trengginas. Kegiyatan apa wae yen dikomandoi Wisnu mesthi beres!.

“Ngomonga nang Mas Pancamu apa anane. Ojok bolak-balik gak gelem methuki. Sak-aken!”, Siwi kanca sakkamarku ngandhani. Batinku, yo bener apa kandhane. Bengi iki kanca sakkosan ngumpul neng kamarku. Rundingan!.

“Ambekno ta lah, wis nduwe tunangan kok yo main api”,Erika nrambul omong. Dheweke iki sing paling gak seneng aku mendua, tapi uga sing paling gelem nglakoni abaku.

“Wisnu wis ngerti ta yen kowe seneng dheweke?”, Fatim metu swarane.

“Yo durung, saiki Lala jik nglukpukna kuwanenane!”, Siwi ngomong maneh.

Mas Panca yen katandhingake karo Wisnu pancen beda banget. Mas Panca kalem, kebapakan, lembut, lan gak pati ngomong. Dene Wisnu ...wah...gaul men!.

Kuliyah jam pertama aku gak iso konsen. Wisnu sing lungguh sandhingku, bolak balik nyawang. “Ngapa ta, La kok usreg ae?”. Aku ambegan gedhe. Munting temenanan aku saiki!. “Hei, suk emben MAPALA kegiyatan maneh. Melu yuk, La?”, Wisnu ngomong lirih. Kegiatan cinta alam pancen salah sijine kegiyatan sing nggathukna aku karo Wisnu. Padha kasenengan, klop!. Aku gak semaur mung manthuk!.

“Mas, kula pengin ketemu?” akhire aku ngebel Mas Panca. Swara ing kono sing biyasane langsung saguh, njawab “Aku gak iso, La. Iki lagi repot ngurusi kurikulum anyar!”. Mreneya, wae piye?”. Aku gak semaur. Dungaren, biyasane yen taktelpon langsung njebus. Saiki ?.

Krana pengin ngudhari pikir, aku mancal nang omahe Mas Panca. Mas Panca manggon ing perumahan sakcedhake kampus, karo nampa kos-kosan. Sapa sing kos?.Mesthi wae sing ngekos cah lanang!.

Nalikane aku teka, ing ruwang tamune tibake rame akeh dayoh. Aku mlebu liwat iringan. Wiih, takinceng teka kaca sidhatan dhayohe wedok loro lanang siji . Guru-guru saiki  enom-enom lan ayu-ayu. Jagongan rame. Aku mbalik metu saka njero omah lan lungguh neng kursi njaba karo nyawang kamar loro neng iringan sing dikosna. Swara saka ruwang tamu jik keprungu ka nggone lungguhku.

“Pak, neng kene dhewekan, ndang golek nyonyah ta?”.

“Durung payu!”, semaure Mas Panca.

“Takgolekna piye, iki Bu Diyah rak jik dhewekan”.

“Piye, Pak. Aku yo setuju!”, swarane wong lanang semaur. Atiku kok njur tab..tab..

“Wis lah. Ayo nggarap. Bab iku kenek dibahas sesuk maneh!”, Mas Panca nengahi.

“Temen, Pak. Selak kedisikan wong liya, lho?”, swarane wong wadon mau keprungu maneh. Mbuh, kok atiku dadi panas.

Let sedhela, kanca-kancane Mas Panca dha mulih. Aku eguh gak ndang mlebu. Nanging nganti suwiii, kok yo gak methuk aku? Mesthine rak yo wis ngerti yen aku mara, wong sepedahku tak jagang neng ngarepan. Akhire aku sing ngalahi mlebu.

Lho gak onok uwong?, tibake ruwang tamu kosong mlompong. Atiku kebrongot. Kawit iki aku ngrasakna rumangsa gak diuwongna.

“Mbak Lala?, Pak Panca njenengan tengga mawon. Sekedhap malih rak wangsul. Biyasane tamune dijak maem teng ngajeng mrika lho?”, ana Eko teka, adhik tingkatku sing kos neng kene.

“Nggak wis, suwun. Aku selak onok perlu liyane!”, aku semaur karo cepet-cepet mancal sepedah.

Aku nglirik neng cafe ngarepe perumahan. Tibake bener kandhane Eko, hla kuwi Supra X-e Mas Panca neng parkiran. Aku titen tulisan N41L4 KU.

Atiku malah munting gak karu-karuwan. Piye iki? Aku gak ngerti apa sing takrasakna. Mas Panca sing sakkawit taksenengi merga pancen tunanganku saiki kok aku sajak...eh mosok aku rumangsa cemburu?. Aku gak nate mikirna yen Mas Panca yo iso ngliya. Ngelingi  wong atiku dhewe iso nglukis wewayangan seje, iku artine Mas Panca?...aku gedheg-gedheg!.

Wisnu wis njenggreng neng ngarep kosan jagongan karo Erika. “La, aku yo melu munggah gunung. Iki aku wis daftar neng Wisnu?”, Erika ngomongi aku. Aku mung manthuk karo mlebu.

“La,...aku pengin ngomong!. Mrene sik ta?” Wisnu nyeluk, aku mbalik.

“Taktukokna es oyen, ya?”Erika banjur metu.

Wisnu ngematno Erika nganti gak ketok mripat maneh. “Ngene, lho La. Kowe rak kanca kenthelku sakjege mlebu kuliyah. aku njaluk tulung iso gak?”.

“Njaluk tulung apa?”takonku goreh.

“Aku wis ngesir Erika mulai kawitan mlebu. Nanging aku gak wani ngomong seprene. Piye miturut pendapatmu?”. Dhuuooorrrr!. Atiku saksisih mbledhos. Tibake Wisnu sing daksenengi meneng-menengan nyenengi Erika. Piye iki?.

“Ngomongo dhewe, Nu. Sing jantan ta lah!”, akhire kewetu swaraku. Erika wis teka karo nggawa es. Erika dakgepuk pundhake, “Ombenen karo Wisnu ae. Aku wis mari ngombe neng omahe Mas Panca?”. Aku ngethipi Erika.

Aku ambegan landhung. Aku takmulih wae, pikiranku semrawut. Sesuk Jumat, tak mbolos sedina. Gak pa pa, pisan-pisan...

Kawit lynku mlebu terminal, onok panggilan mlebu. Erika. “He, nda...tibake...Wisnu?...piye iki? Kowe gak pa pa tah?”.

“Yo gak pa pa, ta lah. Wong aku rak wis nduwe dhewe”. Takkuwatna ngomongku karo mbrebes mili.

“Yo wis, sugeng tindhak. Salam kanggo Mas Panca!”. mbokmenawa batine Erika aku mulih karo Mas Panca. Padahal...

Bar mbrebes mili, rasane atiku mbuh kok mara-mara plong ngono wae. Aku sing saksuwene iki gak isa mbiji piye tresnaku nang Mas Panca, aku kawit nyadhari saiki sakwise ana godha.

Aku cepet-cepet nggoleki bis sing ngliwati kuthaku. Hla iki..., mara-mara tanganku onok sing mbateg saka kiwa. “Lala,...aku yo arep mulih. Nglimput bareng sajake kepenak!”, Mas Panca wis neng sandhingku. “Sepedah montoran wae, yo...aku nggawa helm loro!”.

Aku nggeget lambe. Mripatku panas. Mas Panca nyandhak tasku lan nggeret tanganku. Aku manut.

Nalikane digonceng sirahku nyendhe gegere. Tanganku diranggeh dikon nyabuk rapet karo ditahani tangan kiwane Mas Panca. “Nyetir tangan karo, Mas. Bahaya!”, alokku.”Pokok janji gak ucul maneh!”, semaure Mas Panca.

Aku ngeculna ambegan dawa bolak-balik. Aku gak kepingin ngerti piye critane kok Mas Panca weruh aku mulih.

 Tanpa takngerteni aku sliyut ngantuk, lan sepedahe wis dienggokna neng sawijining rumah makan terapung.

Karo mlaku mlebu, aku  nyetitekna Mas Panca. Gayane gaul banget. “Apa, nggumun, ya?. Umurku jik pitulikur, durung tuwek temenanan!”, aloke Mas Panca karo nyendhul sirahku sing kamitenggenengen nyawang dheweke. “Mulane tah, sing kerep merhatekna aku, aku gak kalah se karo kanca-kancamu...?”, banjur tanganku digandheng mlebu. Jan koyok pacaran neng film-film ngono kae. Romantis..., cie...

“Mas,...”.

“Apa...?”.

“janjian,nggih?. Gak pareng seneng wong liya nganti suk nikahan!”, aku ngomong ngelingi pangrasa cemburuku awan mau. Mas Panca nyawang aku sajak gak percaya.

“Sapa sing nyenengi wong liya, aku tah sampeyan?”, Mas Panca semaur cepet karo ndingkluk nyawang menu. Banjur ngomong maneh..., nyawang aku...

“Aku penak-penakan, kok La. Demokratis wae, yen sakdurunge nikah kok sampeyan milih wong liya, aku yo legawa. Pokoke sakdurunge janur mlengkung, sampeyan sik takwenehi kebebasan milang-miling”, mripate Mas Panca  manther nyawang nunjem atiku.

“Tapi iku uga berlaku kanggo aku, piye...setuju?”.

Aku gedheg sakpol-pole. “Aku emoh, Mas. Gak oleh!”, cepet walesku.

“Emoh?. Temen?...nek ngono saiki uga aku arep sowan ibuk bapakmu ben digolekna dina apik. Aku wis gak betah urip adoh-adohan padahal sampeyan, tunanganku, onok sacedhakku. Piye?”. Tangane Mas Panca ngranggeh tanganku, ngregem kenceng.  Saknalika atiku mbalik adhem. Mantep gak munting maneh. Atiku wis netepna pilihane.

Ngetutna iline banyu tibake yo kudu istingarah ngati-ati. Nduwe gondhelan kemantepan ati kang tetep bakuh lan kukuh. Ben gak kenek ombake banyu sing sakwayah-wayah teka, koyok sing wis takalami. 

Cuthel

Ingkang ngintun:

Eni Siti Nurhayati