Halaman

Translate

Minggu, 08 April 2018

Crita Romansa (Nalika Atine Munting)


Nalika Atine Munting
Salah sijine wong sing nate kalah janji yo aku iki. Kalah janji karo sapa?. Karo ibukku dhewe. Telung taun kepungkur aku nate matur marang ibuk yen aku nganti wurung sesambungan karo pacarku, aku gelem digolekna jodho ibuk.
Ndilalah kersaning Gusti, wong ayu sing dadi gegantilaning atiku, Naufa, katut angkatan neng kutha liya, hla kok mung jarak nem sasi wis ngabari yen oleh ganti. Kok gampang men olehe ngalih ati? Salahku dhewe rung kober daksingseti. Nanging yen dipikir dawa, mending pisah saiki tinimbang mbesuk dadi, malah mangan ati. Rak ngono, ta?
Ibuk surak pitung ndina pitung bengi. Wis ta lah, sakjeg kuwi ibuk mulai gerilya nggolekna aku pasangan. Takjarna wae. Lara atiku yo sik durung waras, kok!
Mbuh piye critane, akhire aku dijodokna karo anake kancane ibuk jaman SPG mbiyen. Alasane ibuk, beliaunya nate janjian arep nggathukna putra-putrine. Klop!. Kancane ibuk nduwe anak prawan telu, nomer siji lan loro jare ibuk wis onok sing nduwe. Kari sing cilik, Naila jenenge, kawit lulus SMU. Kacek umur meh nem taun?. Gak kadohen, ta?
Taktutna wae acarane ibuk. Si Naila kok yo gelam-gelem wae. Tunangan, kanthi syarat nikahe yen Naila wis lulus kuliyah. Setuju, wong aku dhewe yo rung karuwan iso seneng tah gak!. Coba dulu...
“Mas, aku emoh yen kanca-kancane njenengan ngerti yen njenengan wis tunangan”, Naila ngajokna syarat nalika bar takurusna samubarang butuhe kuliyah sing ndilalahe klebu neng kampus cidhek omahku. Aku manthuk!. Cocok, aku yo emoh yen kanca-kancaku sing ijik bujang ngerti aku wis ditaleni.
“Mas, njenengan gak pareng ngganggu acara kuliyahku lan srawungku karo kanca-kancaku”, aku manthuk maneh. Wis loro syarate..., “Yo gak lah, wong urusane mben dina gak padha. Kurang gaweyan pa ngurusi kuliyahe kono!”, batinku njawab.
Mulane sakjege Naila  kuliyah, aku mapakna awakku kayadene kakange Naila. Apa sing dibutuhna, yen dheweke ngebel aku mara. Utawa Naila dhewe mara nang omahku njaluk warah apa tah apa, lan iki sing taksenengi, dheweke gelem ngewangi tandhang gawe omah. Yen pas mara, apa penggaweyan pawon gelem nyandhak, mbalekna barang-barang sing ting slengkrah nang panggonane sakkawit, malahan nyapu lan nata kamar yo pinter.
“Mas, yen bar maem langsung dikorahi. Kersane gak numpuk akeh!”.
“Biyasane yo takkorahi, hla saiki mbok sambangi?”, jawabku, lan keprungu guyune sing ngangeni.
Nganti sore iku,...
“Mas, saiki kancaku sakkosan ngerti yen njenengan tunanganku”,  Naila crita karo ngadeg sandhing komputerku. “Aku malih rada gak bebas, diawat-awati kanca sakkosan. Tapi arek-arek gak tak oleh wara-wara!”.
“Kok iso?”, aku ngomong angger wae, karo nutugna ngetik.
“Ibuk se crita neng ibuk kos. Jarene titip-titip, nek onok apa-apa kon ngabari Pak Panca, guru SMU, kuwi tunangane Naila”.
“Rak kowe malih isin?”.
“Mboten,...mek malih gak iso pedekate...”, Naila ngomong terang-terangan.
“Karo sapa?. Aku gak cemburu blas!”.
“Karo...?...erhaes. aku guyon, kok. Yen tenan artine pareng, se?”, Naila nguber takon.”Njenengan dhewe lho gak cinta nang aku!”.Pleg!. Koyok onok sing nampeg dadaku. Naila,...onok-onok ae!.
 “Mbenjing bayarna SPPku, Mas...”, akhire Naila ngomong liya. Naila iki pancen gak iso tah gak gelem ngurusi urusan thethek bengek samubarang sing onok hubungane karo administrasi, emoh ribet jarene .
Sakwise kuwi takrasakna Naila malih arang-arang ngomong yen pas mara. Malah saiki luwih sering dheweke mara karo kancane sakkosan. Yo wis tak mbarna ngono wae, apa maneh neng perumahan kene aku yo mbukak kamar loro takkosna, dadine dha kerep ngobrol karo cah kos nggenku tinimbang karo aku.
Nanging dina-dina iki aku kok mangkel nyang Naila. Taktelpon gak diangkat, tak sms gakdibales. Biyasane yen mung kabar kinabaran, lancar-lancar wae. Taksambangi wae lah,...
“Mas, Naila mpun bubuk”, Erika kancane methuki aku maneh sakwise mlebu nyeluk Naila. “Oh,..”aku nyuwara. Mung ngono...
“Mas, pinarak dhisik. Aku takcrita sethithik”, Erika ngomong karo minarakna aku. Erika ngono adhike  Pak Yuwono, kancaku ngajar. Mung Naila gak ngerti.
“Aku gak manas-manasi, koyoke Naila lagi kesengsem karo kanca nunggal kuliyah. Mung seneng sepihak, kok. Wong Naila yo nyadari yen dheweke wis tunangan” Erika crita runtut.
“Ojok nyalahne Naila, Mas. Pancen umur sak-aku lan Naila rak umur seneng-senenge kekancan. Dheweke kepingin nduwe kanca spesial sing gaul lan enerjik. Yen Mas Panca rak kalem lan kebapakan”, lambene ngecipris.
Aku paham. Luwih saka ngerti.Naila wis mlambangi. Nanging onok rasa semedhot neng njerone dada!.
“Mas, saged mriki, tah?”, awane Naila nelpon. Sakwise ngirim pirang-pirang sms gak takbales. Wegah , penggaweyan sakndayak, kok!. Lan...aku kok iso mangkel krungu Naila kesengsem  someone?. Eh, apa aku saiki cemburu? . Aku njawab,” “Aku gak iso, La. Iki lagi repot ngurusi kurikulum anyar!”. Mreneya, wae piye?”.
Aku banjur nutugna nggarap tugas saka sekolahan karo kanca-kanca nunggal guru. Let dhiluk taksawang Naila teka karo numpak sepeda pancale. Takjarna wae. Biyasane dheweke terus mlebu ruwang tengah. Kanca-kanca gak nggatekna pancen kabeh ngerti yen kosanku papan jujugan arek kuliyah.
Mentas olehku nggarap tugas, kanca-kanca takjak mangan neng cafe ngarep perumahan. Aku sengaja gak nginguk Naila, salahe maubengi taksambang gak methuki. Njajal piye dadine mengko?.  
Nanging aku rada gela nalika aku weruh Naila mancal mulih ngliwati cafe. Taksawang dheweke nglirik ae nang njero kafe. Mesthine weruh sepedahku!. Arep menggak yo piye, wong kanca-kanca gak ngerti yen aku wis ...
“Pak, dipadosi...?”, Eko ngomong gak tutug, Aku wis njawab,”Aku wis ngerti!”. Sakbare kuwi aku cepet-cepet mulih lan ganti klambi kasual lan nganggo clana jeans. Pisan iki aku taktampil koyok sing dipengini Naila. Kawit kenal neng mripate rumangsane aku mung tampil resmi wae. Koyok bapak-bapak?...belum tau dia!. Pancen Naila rung nate takjak dolan, piye arep ngejak wong Naila wis masang peraturan koyok ngono?.
“Mas, Naila tas wangsul, kawit numpak lyn. Sesuk arep mbolos kuliyah!”, Erika nampani tekaku. “Mas, iki mau Naila kawit ngerti yen sing disenengi tibake seneng neng wong liya!”, Erika bisik-bisik. “Cepetan diuber, Mas!”.
“Suwun, ya. Eh, sapa iku? Pacarmu tah?”.
Erika manthuk ngiyani sajak isin. Aku rumangsa seneng Naila nduwe kanca sing apik koyok dheweke. Paling ora aku iso ngerteni isi atine Nailaku!.
Ora koyok biyasane temenanan. Aku kangen eram nang Naila. Kangen aloke sing nggemesi lan manja. Kangen tunanganku sing kepingin nduwe pacar gaul lan enerjik. Hehehe...
Sepeda tak jos nang terminal. Milang-miling bis, hla kae naila wis nyedhak bis sing tumuju kuthane.
Pas sikile arep munggah, aku ngomong “Lala,...aku yo arep mulih. Nglimput bareng sajake kepenak!. Sepedah montoran wae, yo...aku nggawa helm loro!”. Taksawang mripate Naila kembeng luh.
Aku  nyandhak tase lan takgeret tangane. Naila manut.
Nalikane takgonceng sirahe nyendhe gegerku. Tangane takranggeh ben nyabuk rapet karo taktahani nganggo tangan kiwaku. “Nyetir tangan karo, Mas. Bahaya yen mung tangan siji!”, aloke.”Pokok janji gak ucul maneh!”, semaurku. Gak oleh ucul atine lan ucul mulih dhewe maneh!, batinku.
Naila ambegan dawa bolak-balik krasa neng gegerku. Ora takon apa-apa. Batinku nggraita, apa mulihe arep matur yen tunangane diwurungna wae? Apa arep matur yen dheweke kepingin bebas dhisik?.. “Penake takjak mampir mangan wae , mbokmenawa aku iso ngerti apa karepe kok mulih ndadak?”, batinku aweh solusi terakhir.
 Sepedahku tak enggokna neng sawijining rumah makan terapung. Kawit iki aku metu sakloron karo Naila sakwise tunangan mataun-taun!.
Karo mlaku mlebu rumah makan, Naila nyetitekna aku.  “Apa, nggumun, ya?. Umurku jik pitulikur, durung tuwek temenanan!”, alokku karo nyendhul sirahe sing kamitenggenengen nyawang aku, bener yen dheweke sajak terpesona nyawang aku.
 “Mulane tah, sing kerep merhatekna aku, aku gak kalah se karo kanca-kancamu...?”, bacutku karo mesem, banjur tangane dakgandheng mlebu. Ealah, Naila kok yo ngglendhot sajak sayang eram nang aku.
“Mas,...”.
“Apa...?”.
“janjian,nggih?. Gak pareng seneng wong liya nganti suk nikahan!”, Naila ngomong sakwise lungguh lesehan.
“Sapa sing nyenengi wong liya, aku tah kowe?”, aku semaur cepet karo ndingkluk nyawang menu, Naila dhewe durung pesen menu. Iki artine Naila ngejak ngomong serius. Banjur aku ngomong apa sing sekirane dipengini dheweke...
“Aku penak-penakan, kok La. Demokratis wae, yen sakdurunge nikah kok kowe milih wong liya, aku yo legawa. Pokoke sakdurunge janur mlengkung, kowe sik takwenehi kebebasan milang-miling”, mripatku  manther nyawang dheweke. Naila mlenggong nyawang aku.
“Tapi iku uga berlaku kanggo aku, piye...setuju?”.
Naila gedheg sakpol-pole. “Aku emoh, Mas. Gak oleh!”, cepet walese. Hlo tibake Naila?...
“Emoh?. Temen?...nek ngono saiki uga aku arep sowan ibuk bapakmu ben digolekna dina apik. Aku wis gak betah urip adoh-adohan, padahal kowe, tunanganku, onok sacedhakku. Piye?”. Kewetu isine atiku. Tangane takranggeh takregem kenceng.   Nailaku sajake wis netepna pilihane. Aku uga!!.
Cuthel
Ingkang ngintun:
-          Dhienny S.N. -
Eni Siti Nurhayati
d.a. MIN Rejoso Peterongan Jombang (61481)
Rekening Bank Jatim Cabang Jombang
a.n. Eni Siti Nurhayati no. 0112986189







Tidak ada komentar:

Posting Komentar