Sinambunge
Tresna kang Kacuthel
Saka
kadohan taksawang bunda wis jumeneng ing ngarep omah, sajak ngenteni tekaku!
Setengah keplayu aku marani sakwise markir mobilku. Bunda nglukis guyu
sumringah sinambi dleweran eluh. Bundaku, bunda sing mbokmenawa gak ngira nek
aku isih uga ngugemi tresnane, ora nate nduwe niyat ngliyakna!
“Aku
wis ngerti. Ibu wis ngerti, Mas. Ora usah wedi crita. Ibu gak pa pa. Malah ibu
kuwatir sampeyan gak gelem bali meluk ibu maneh” ngendikane karo meluk lan
ngarasi bathukku. Pancet, koyok jaman cilikanku. Adhem sanalika atiku.
Sinambunge tresnaku karo bundaku, ora bakal kacuthel!
***
Ibuku,
Bunda Wilda Kartika, pawongan kang tansah ngebeki atiku kanthi tresnane. Meluk
awakku nalika kejer nangis gak onok sing nggape nalika isih cilik mula.
Bundaku, bundane Dhik Guntur karo aku, Dahana Pramuditya. Bunda kang kanthi
asih tanpa pilih kasih nggedhekna aku.
Kok
nggedhekna? mesthi kewetu pitakonmu
koyok ngono... , ora sah isin ora usah ewuh pakewuh. Kasunyatan, kok!
Kanca,
Bunda Wilda pancen garwa kapindho bapakku. Ibu sambungan kanggoku. Sakjeg
jumbleg aku ngenal jenenge ibu, ya Bunda Wilda kuwi ibuku. mulane senajan kawit
aku ngerti ukara, isa ngerteni crita, sakehing pawongan kang ngandhani yen piyambake dudu ibu kang ngandhut aku, ngene-ngene
lan sakpitunggalane, tresnaku ora suda, ora owah utawa geseh. Tetep!
“Mas
Dahana ki dudu putra asline Budhe Wilda. Ibuke neng kono lho, neng suwarga”
ngono ngendikane Bulik Amini saben ngiyami aku bareng putrane yen pas dijak
dolan neng daleme.
“Putrane
Budhe Wilda iku Mas Guntur...”cluluke maneh. Dudu aku nek meneng ae dikojahi koyok
ngono. senajan isih cilik, aku ya nduwe lara ati, banyu neng njerone bakku tak
sirat-siratna karo nangis banter.
Critane,
bapak krama karo Bunda Wilda krama nalika aku isih bayi umur setaun. Neng
ngendi ibukandungku? Adduh, nyritakna ibu kandungku, koyok-koyok aku emoh
ngelingi critane. Pokoke, saiki ibuku Bunda Wilda. Wis cukup. Titik!
“Mas,
bothok simbukan, orem-orem tahu tempe, uga sakabehe lawuh sing onok, nek tutuk
asrama ndang dilebokna kulkas. Ojok lali koyok wingenane. Eman nek nganti
mambu” ibu kojrah karo iwut natakna bontotanku. Bontotan sing nek isa kuwat
seminggu, punjul setengah wulan nek isa, engga aku mbalik mulih maneh,
hehehe...
“Ojok
lali...” ibu ijik kober ngethip sisih karo nduding mengarep. Aku mek ngguyu
ngetutna obahe tangane ibu. Dina klairane bapak, malem minggu mben. Ibu ngerti
aku mesthi lali saben ulang taune Bapak. Nek gak diilingna...
Wong
wis sepuh ae kok ya jik dibancaki ae nek pas dina klairan. “Bancakan iku
tandhane syukur, Mas. Syukur isih isa sodaqoh, syukur isih diparingi nugraha
sehat, syukur...” ngendikane bunda saben aku mbantah emoh nekani bancakane
sapa-tah sapa batih ngomah, hehehe...
Tutuk
asrama isih koyok biyasane watara jam enem-an. Isih longgar kanggoku nata gawan
saka ibu, uga lungguh neng ngarep omah sinambi nyawang umek-e warga perumahan
liyane.
Sikilku takslonjorne jogan. Lagi wae miwiti nyandhak hape nggo ngecek WA, sms, uga sakehing akun liyane. Biyasa, ben gak kudet (kurang update)..wkwkwk, wlijo
isuk njebus. “Sampun rawuh, Mas?”cluluke.
Wonge
dhewe sing mlebu nyedhek karo ngelungna gethuk lindri senenganku. Dhuwik limang
ewuku ditampani, susuk telung ewune taksaki sakwise kuwi.
“Mas,
korane...” swarane Bahrun loper koran saka walike pager tetean.olehku nyawang
hape kandheg maneh. Agahan aku ngadheg. Nekkoran
kudu takjupuk, mesakna Bahrun nek nganti mudhun ka sepedahe, sida telad engko
sekolahe. Taktampani karo ndada bocah sing ngeterake.
Sakdurunge
mbalik mlebu, mripatku clingukan nyawang dalan. Biyasane bocah-bocah sing
sekolah mulai budhal, karyawan sing kerja ya wiwit mangkat, lan...Aprilia
Basuki, bidan ayu sing jik bujang lho..ehm...sandhing
omahku jam yahmene biyasane miwiti nyetater matic-e
arep budhal nyambut neng klinik bersalin.
Hla,
rak tenan...
“Sugeng
enjing Mas Dahana, nembe rawuh?” cluluke sinambi ngguwak esem karo nuntun
sepedahe, eseme jan gak nguwati. Mben ngono, nek wis ngliwati nggenku, kawit
ditumpaki. Duuh, mbuh ya, kok keteg-e atiku saya banter ae dina iki!
Apa
maneh wingenane, Dayat, ipene sing uga kancaku kerja ngomong nek April sajake
ya ngesir aku, duh..duh..duh..koyok kumudu ngejak ibu takkon nyrapat areke. Nek
ibu cocok, enake rak ya ndang takkon nglamar ae...
Bali
lungguh maneh. Kawit maca headline koran,
onok sms mlebu hapeku. ...Gawat darurat,
enggal mrene...saka kantor!
Wah,
yen gawat darurat iki biyasane onok wong sing gak betah urip bareng maneh.
Aliyas arep pisahan! Lan iki artine onok penggaweyan kanggoku kadidene
pengacara. Mung kok ya isuk uput-uput wis njanggrong neng kantor?
Mulakna
balesanku ngene...engko wae lah jam
kantor. Aku jik kawit tutuk...aku mbacutne maca sedhel asakduruge jumangkah
salin klambi sragam. Hei, aja ngguyu lan alok kecut dhisik, aku mau rak wis
adus se nalika budhal saka ngomah? Hehehe...
Alah-alah,
hape-ku muni terus sajak kebelet
rabi. Onok sepuluh sms anyar, uga onok telpon mlebu kaping pindho. Dayat,
kancaku siji iki jan gak kenek disemayani!
“Wonge
emoh diladeni sapa ae. milih awakmu. Mulakna...” Dayat miterangna karo njejeri
lakuku satekaku ing kantor.
“Wonge
pengusaha sukses. Nek isa menangna gugatane dijamin adhewe ngene” aloke Dayat klesik-klesik
karo ngathungna jempole.
“Apa
alasane kok gak gelem diladeni liyane?”
“Anu,
polae jenengmu onok embel-embele Pramuditya. Persis padha karo jeneng
keluwargane” jawabe Dayat karo mbukak lawang ruwanganku.
Sawenehing
priyayi putri sepuh lenggah anteng ing kursi tamu. Nganggo kaca paningal
kandhel. Yuswane udakara suwidakan. Yen nyawang tase, uga sandhang penganggone,
bener apa sing diomong Dayat, wong sukses. Mripatku jik nyoba mbiji tamuku.
“Nak
Dahana Pramuditya?. Tepangaken, kula...” lan sakbanjure dawa koyok ula crita
sing takrungokake.
“...Aku
pengin pethuk putuku. Anakkku wedok, Pramudita, mbiyen rabi singit-singitan
karo kanca kuliyahe, sing setuju mek bapake. Aku emoh ngakoni. Takjarna, wong
ngetutna nang kutha liya. Eh, rong taun bar iku anakku mbalik dhewean. Jarene
wis pisah apik-apikan karo bojone.
“
Karo nangis sesenggukan anakku crita nek dheweke gak isa urip bebarengan maneh
karo bojone sing dadi mandor neng sajroning perkebunan sawit neng desa kapencil
adoh lor adoh kidul. Urip bamban kawitan, samubarang angel golekane. Nang desa
sing paling cedhak, nek arep blanja, kudu numpak pikep suwene telung jam.
Amarga gak krasan, anakku saben dina tukaran, lan pungkasane anakku pisah karo
bojone nanging...anake sing wektu kuwi umur setaun kudu melok bapake!
“ Batinku,
akhire anakku isa ngrasakna se piye rasane dadi wong mlarat. Pilih nggamblok
wong tuwa maneh, malah anakku njur mbacutna kuliyah S2, S3 nang luwar negeri.
Tiba wayahe, anakku takrabekna maneh karo pengusaha pilihanku. Urip rukun
seprene nduwe anak wedok telu. Hla aku lho kepingin nduwe putu lanang.
Bayangna, anakku wedok telu, putuku sanga wedok kabeh. Hla...dinane iki,
sakwise slawe taun gak ngaweruhi, mletik isine atiku pengin kepethuk putu
lanangku, sepisan ae...”.
Aku
nampani critane simbah sugih iki kanthi tumemen. Pengin pethuk putune sakwise
mangsa slawe taun? Anake kok ya isa ngeculna tresna mung gara-gara panggonan?
Wong wedok, wong wedok...
“pripun,
Mas? Saged mboten kula methuk putu kula?”
“Njenengan
pirsa data-datanipun?”
Simbah
mau banjur ngetokake fotokopi akta klairane putune sing isih disimpen anake
wedok. Lan...kopiku sakkal tumplek nalika aku kawit maca !
***
Bapak
mendel nalika aku nyritakake kedadeyan ing ndhuwur nalika aku bali mulih nekani
syukuran tambah umure bapak. Saka mripate, bapak ngaba aku dikon meneng nalika ibu
mlebu nang kamar.
“Pripun,
wonten napa? Brekate kula teraken kiwa tengen , nggih Mas?” bunda nyuwara saka
walike slambu. Bunda wanita kang pangerten. Ngerti nek jagonganku gak mbutuhna
piyambake. Ah, butuh sakjane, nanging kuwatir...
“Le,
piye apike manggon awakmu dhewe. Kowe wis gedhe. Isa milah endi sing apik
kanggo uripmu, uga isa milih dalan kang penak kanggo sakabehane. Bapak lan ibu
neng kene gak bakal ngengel-ngel. Wis cukup olehku nggedhekna, nyekolahna, kowe
saiki kayadene panah sing mlesat, tiba tekan ngendi ae gak onok sing arep ngaru
biru. Nanging...”
Buntute
ukara bapak iku lho sing angel nglakonine. Nganti aku gak wani mulih sakwise
iku kuwatir lambeku keprojolan omong sing isa nggarakna sedihe atine bundaku.
***
Lurus
lakuku ngetutna jangkahe suster Ai Puspita...nek gak salah maca jeneng neng
dhadhane..., menggak-menggok ing rumah sakit paru sore iki.
“Tiyange
sampun gerah dangu. Ning nembe sakwulan niki kersa dirawat teng mriki. Sampun
stadium akhir. Dadose...” suster Ai kandheg olehe crita. Tanganku menggak olehe
arep nutugna omonge.
Aku
wis apal critane. sakdurunge tekan kene, aku wis takon mrono-mrene nggenahna
sapa ibuku satemene. Seneng uga ngerteni nalika ibu sing nglairake aku uripe
kepenak. Mbangun urip jejodoan kanthi bahagia. Nek nganti lara ngene iki sajake
ya pancen wis pesthine. Sapa isa nulak lelara? Senajan dokter ahli ae nek wis
ketiban sampur lara ya isa, kok...
Atiku
mbiyawarakna panglocitane mbarengi lakuku
...Dahana, ana garis nasib kang ora
katon ning nglolor dawa, tumeka ngawe-awe nyambung katresnan kang mbokmenawa isih
isa sinambung, sakdurunge kadhung...
Panyawangku
tempuk saka ngarepe lawang kang minep separo. Pasien kamar 341 - B nggeget
lambene. Ambegane ngongsrong munggah mudhun. Aku diawe mlebu karo pawongan sing
mbaturi.
Pawongan
sing mbarengi iku, simbah sepuh klienku
wingenane.
Cuthel
Sip.
Dhien Nurhayati
d.a. MTsN Kencong
Jln. Panjaitan No. 02
Wonorejo Kencong - Jember (681767)
Tidak ada komentar:
Posting Komentar