Brintik Kelangan Larik

“Takkandhani, ya Mbak…sing ngati-ati karo bapak asrama kene. Wonge rodok cluthak” olehe meling jian tenanan nalika aku lungguh neng teres asrama pelatihan kantorku. Ngerti se, tenanan sing takmaksud? Praenane gak onok semburat ngguyu sethithik-thithika. Ya ya ya, Mbak Sabrina, karyawan asli kantor kene, sing luwih kawentar kanthi paraban Mbak Brintik. Rambute brintik cilik, mlungker apik ngono, nambahi manise. Brin, Brin, Brin,…Brintik…ngono mbokmenawa mula bukane hehehe.

Mbak Brintik jik sedina rong dina iki takkenal. Gak nyeja kenal apik se, pancen asrama panggonanku pelatihan gandheng karo asrama karyawan, mek kalingan pager wesi cendhek. Dadine, nek wayah sore ngene iki isa jagongan rame senajan beda teres.

 Aku dhewe dinane iki lagi ngetoni pelatihan suwene sakwulan neng kene. Kadidene pegawe saka kantor cabang, isa katut pelatihan ngene iki sawijining nugraha kanggo nimba ilmu kang luwih akeh.

“Sttt, sampeyan kok ngarani ngono iku, apa alasane?” takonku nguber omonge. Mbak Brintik malah kethip pindho, karo ngawe aku dikon nyedhek.

“Sing ngopeni asrama iki senengane ngejak warga asrama mlaku-mlaku, dijajakna barang. Genti genten sing dijak. Apa maneh nek karyawan pelatihan, malah sajak kesenengen wonge gonta-ganti sing dijaki.  Aku ae wis neng kene setaun punjul, tapine…”

“Gak tau dijak jelong-jelong, se?” bacute Mbak Asmi, kanca sandhinge karo nyebek. Isaku mek ngangkat pundhak karo mesem. Liya ora!

 Rame lan nyenengake swasana asrama, kaya perumahan panggonanku. Neng kene ana telung asrama. siji  kanggo asrama pelatihan, loro kanggo karyawan sing isih anyar, durung omah-omah, utawa durung entuk penclokan kang gumatok.

Hla, sing tanggung jawab ki asmane Bapak Sumitro, daleme ngarep kantor pas,onok tokone gedhe.

“Ojok manut omonge Brintik, Mbak …keblinger sampeyan engko. Saben wong lanang dipadhakna kucing. Iki cluthak, ika cluthak,…koyok urip gembul kucing ae. Aja padhakna kabeh wong lanang kaya mantan bojomu” Mbak Asmi mbacutne omonge. “Sstt Brintik ki wis randha mulakna sensi”

Mbak Brintik mek mecucu ngrungokake.

 “Mulakna, dadi randha pikirane nganggur, onoke neng batine ya ngono iku…sentimennnn thok karo urusane wong liya” cluluke Mbak Asmi banter karo jumangkah mlebu. Aku gedheg-gedheg thok ngrungokna.

Mbak Brintik, Mbak Brintik, Staf arsipatoris abadi, ngono parabane. Sakjane neng kantor Pak Sumitro uga ndhuwurane Mbak Brintik, bageyan keskretariatan. Jane klop. Cocok. Cocok gak gelem mbala..wkwkwk

Paraban cluthak ndadekake aku kepingin nlisik sapa sejatine Pak Sumitro. Piyambake yuswane udakara seketan, Dhudha mati telung taun kepungkur. Sakliyane kerja neng kene, nduwe usaha fotokopi gedhe  neng daleme. Hla iki lho sing nggarakna metu istilah cluthak ka Mbak Brintik, amarga saben arep kulakan tah metu nang ngendi, kanthi grapyak mesthi tawa-tawa sapa sing gelem melok, apa maneh karyawan pelatihan sing teka pucuk gunung, mumpung neng kene, ben weruh ramene kutha, ngono ngendikane.

“Mbak Utami gak pengin nderek? Mumpung neng kene, mlaku-mlaku rame-rame bareng…” durung tutug ngendikane nalika salipan neng teres ngarep, sakkal arek telu sakbarenganku, wis ngathungna driji dhewe-dhewe.

Piye iki? Mbak Brintik mek mlengos takpamiti!

“Anake lanang-lanang. Sing mbarep wis kerja nang luwar kota. Nomer loro karo nomer telu jik kuliyah. Arang mulih kabeh. Mulakna…bapake..” lambene Mbak Brintik jik kober nyembir. Mendahneya nek neng kantor…

Ceket-ceket tanganku taktutupna lambe, ben tembung cluthak gak metu teka lambene Mbak Brintik.

Aku manthuk sarujuk. Tinimbang nganggur gak onok gaweyan. Garapan wis mari kabeh, tugas minggon ya wis taksetor awan mau.

“Mbak Utami sajake wis krasan, nggih?” aloke Pak Sumitro karo noleh memburi saka kursi ngarepku.

“Nggih dereng, Pak. Wong ganthilane atine teng mrika” jawabe Rina karo nyenggol pundhakku. Tangane nduding ngetan ngener kutha asalku. Aku kecipuhan dhewe. Pak Sumitro nggleges ngrungokna.

Ah, jawabane Rina malih ngelingake aku nang Pandhu Dewantara. Pandhu kanca sakkantorku, sing uga dadi gebetanku setaun iki sakjane, ning sakdurunge aku pelatihan iki wis ngedohi ndhisiki!

Gak kepingin ngedoh piye, sakwulan rong wulan kawitan aku jik betah ae ngadhepi Pandhu sing senengane tebar pesona, berbagi kebaikan nang sapa wae. Nek neng mburiku se gak pa pa, hla iki neng ngarepku.

Jajal, bayangna...enak-enak jagongan neng cafe pojok kantor, eh, ana kanca wedok njaluk diterna nang ATM, diterna.

Terus maneh, jatah presentasi kawitan, eh hla kok diundur neng dina sakbanjure, amarga dioper kancane, engga Pandhu gak isa mbarengi aku buwuh nang Pakdheku. Dudu aku sing egois, ning kok saben-saben Pandhu se sing ngalah?

Hla iki maneh, enak-enak lagi serius ngapeli malming-an mbahas dina tembe, ehm...dibel kancane dikon nggenteni piket bengi, ya dilakoni. Sapa sing gak sebel lan mangkel tumpuk undhung nek koyok ngono gak pisan pindho?

Wong ki ya oleh apikan, ning onok silah-silahe, gak saben ngono-saben ngono, hla mbesuke piye? Rumangsaku Pandhu kok dadi pacare wong sakkantor!

Mulakna, sakwise aku positif dikon nekani pelatihan, aku menehi ultimatum nang Pandhu. Pilih aku tah pilih...

Ealah, jik seminggu neng kene, siji loro telu solah tingkahe Pandhu sing gak taksenengi menthungul taklakoni dhewe.

wingenane aku rak kentekan dhuwik, gak ngerti lor kidul, tanpa pikir dawa Pak Sumitro ngutus Bayu, putrane sing lagi prei kuliyah, ngeterna aku nang ATM sing paling cedhek. Bayu manthuk karo ngguyu senajan dheweke lagi ana tamu jarene.

Butuh mrana-mrene, Pak Mitro tansah isa ngongkon sapa tah sapa nulungi. Ben karyawan sing pelatihan krasan, ngono mesthi ngendikane sumeh. Malah nalika laptopku hang, ngadat, Pak Mitro dhewe sing ndandani. Ckckck...

Akeh kedadeyan liyane ing kene sing nduduhake nek aku isih butuh wong liya kanggo mberesna sakehing urusanku. Menungsa makhluk sosial..., ukara sing wis ngapal kit jaman sekolah, nggedruk pangrasaku!

Pandhu..., ah aku isa nyawang kasunyatan nek sing dilakoni kuwi gak pantes takcemburoni. Pandhune dhewe ya gak nate ngono-ngene sakliyane apikan nang wong liya. Pandhuku, piye kabarmu?  Mbrantak kangenku.

Untunge Pandhu gak seneng ngejak sapa-sapa mlaku-mlaku kaya Pak Sumitro. Hladalah...apa aku ya arep madhakna Pandhu karo paraga cluthake Mbak Brintik?

“Mbak, wis kenal ya karo Mbak Sabrina? Kerep ngilokna aku cluthak. Lucu banget, dheweke kuwi. Sapa ae sing tau takjak metu rame-rame ngene iki mesthi diomongi ngono. Ra sah kaget, asline atine apik, kok. Malah lunga ngene iki ya karo njarag dheweke, kok!” Pak Sumitro crita karo nguyu banter mbuyarna lamunanku.

“Sajake njenengan  ketarik dhateng Mbak Brintik, Pak?” cluluke Bayu sing lagi nyopiri.

“Hla kowe gelem gak nduwe ibu dheweke?”...hahaha guyu ambata rubuh ngebeki mobil.

“Aku seneng ngomong apa anane karo anak-anakku, Mbak. Anakku uga. Nalika aku pamit arep golek kanca urip maneh, Bayu lan mas-mase uga sarujuk. Hla Bayu lho gak isa ngopeni aku”. Bayu mek ngathungna jempol kiwane njawab ngendikane Pak Sumitro.

Hmmm, rukune bapak karo anak iki! Batinku nyuwara.

“Ut...nglamun ae, ki lho wis tutuk panggonane” Rina njawil sikutku.Hla kok panyawangku tempuk karo mripate pawongan kang takkenali ing njaba mobil. Pandhu!

dina iki pas sewune garwane Pak Sumitro. Aku sakanca dijak nang panti asuhan lan dijaluki tulung ngrewangi ngedum sega kothakan. Aku durung isa ngerti geneya kok Pandhu ana kene?

“Wis kenal se, Pandhu ki anak mbarepku” Pak Sumitro karo mbukak lawang mobil.  “Aku wis ngerti kok nek Mbak Utami kuwi...”ngendikane kandheg kesusul guyune maneh karo meluk Pandhu. Mripatku kaca-kaca.

Sakbanjure tanganku diranggeh Pandhu sakwise aku uga metu. Gak srantan Pandhu takruket kenceng, tangisku tumiba ing dhadhane.

“Sepurane, aku Pandhu. Tenan..., aku...” omongku kandheg kalah karo iline banyu mripatku.

“Hmmm...wis, mengko bengi ae ditutugna. Kae lho disawang kanca-kanca lan bapakku. Isin. Kangen aku banget, tah?” bisike Pandhu. Gegere takjiwit cilik. “Aku salah mahami solah tingkahmu”, bisikku.

“Ssstt...Utamiku wis diwasa sajake” alus swarane nglegakna atiku.

***

“Dijak nang ngendi ae mau, Mbak? Dipromoseni apa ae? Ana sing arep dipek bojo, tah?” Mbak Brintik olehe takon gak ana lerene nalika aku sakanca teka.

“Mbak, sesuk maneh njenengan iku nderek ae nek dijak Pak Sumitro. Mau iku acara pengetan sewune bojone. Lan...stop...mulai sesuk gak oleh ngrasani Pak Sumitro cluthak. Kuwi gak bener. Dosa!” jawabku rada sengol.

Mbak Brintik sakkal pucet praenane. Sajake seprana-seprene gak tau onok sing nyekak omonge. Lambene menga amba kelangan larik sing arep diunekake.

Syawal 1438 Hijriyah

Owalah, akhire crita kok dadi ngene. Aku karo Mbak Brintik nikah bareng. Aku ya wis genah se, entuk Pandhu. Hla Mbak Brintik? Entuk bapak asramaku, maratuwaku!

(...Dhik Utami, mbuh ya sakwise aku sampeyan seneni gak oleh ngilokna Pak Sum cluthak, aku malih seneng migatekna apa sing dilakoni piyambake. Iya, pancen grapyake kuwi tibake tulus. Pisan pindho aku ya gelem dijak, hla kok aku lho temalah saiki sajak  kepilut piyambake...ki piye?  inbox  ka Mbak Brintik sing isih taksimpeni).

Cuthel

Sip. Dhien Nurhayati

MTs Negeri Kencong – Jember

Jln. Panjaitan 02 Wonorejo Kencong Jember (68167)

No.hp 081252249232