Gara-Gara Latar Jembar
“Hanum...yen latare omahmu ae isa jembar
nganti kabeh pawongan, kabeh mobil isa mlebu metu, kok anjok atimu tinutup
rapet, ora gelem njembarna ati nampani asok pangapura nang selip slisip kaya
ngene iki. Apa aku kudune nulisna penggaweyanku apa, kabisanku apa, nalika
semana wiwitan kenal sampeyan?...engga isa marasna mangkelmu?”
Sms
dawa ngilak-ilak kuwi taktampa saka mase murid voliku sore mau. Akhire ya ngene
iki, batinku ngumbara ngeling-eling mula kawitane...
Jare
sapa nduwe latar jembar nggarakna senenge ati?. Ora!. Tenanan ora nyenengna.
Apa maneh dina riyaya kaya ngene iki. Sing mesthi latar jembar, apa maneh gak
dipageri, mesthi dipanggoni mobil-mobil. Dapak nek mobil dhayohe omahku, wong
mobil dhayohe tangga-tanggaku.
Jik
mending nek sing parkir mung mobile, hla iki saksopire!. Aku jane mung setel
cuek wae, wong pancen saben taun yo padatan kaya ngene. nanging sing gak
nyenengi mesthi sopir-sopir mau sakliyane cangkruk-an neng pendhopo, uga nunut
sembarang kalir, je...
“Mbak,
nuwun sewu, saged nderek teng wingking?”...hla ya ukara ngene iki sing
nganyelna. Apa perlu taktarik ongkos parkir plus-plus? Hehehe.
Engga
sore iki, nalika aku nyapu latar jik ana mobil loro sing nunut parkir. Mbuh
sopire nang endi, melu medayoh mbokmenawa. Cocok, jailku kumat. Salah sijine takgepuk karo sapu sadaku.
Hla
kok mobile jerit-jerit..nguing nguing nguing..., malah takjejeg sisan ban
ngarepe. “Lara ta?. wong weruh ban mobil kok dijejeg..” ana swara nyapa nalika
aku gupuh ngemek-emek sikil tengenku.
“Mas,
mobile nginep ta?”alokku karo mencireng. “Nek nyopir iku mobile aja ditinggali,
meh takgembosi banne!”.
“Lho,
lho, lho, cah ayu kok ngomonge pedhes buanget?. Sirik, ya?” jawab simase karo
mencureng sisan. “Ayo nek wani, arep ngembosi?. Kene taksawange?. Taklaporna
polisi, lho?”. Wonge ngendika karo njenggureng. Wih, simase ke-keren-en yen dadi sopir. Dhuwur atletis
je, kaya pemeran Rudi Habibi!.
Ning
dasare aku emoh kalah senajan wis nyalah, aku ya melu-melu ndawakna gulu.
“Jengkel
aku, je Mas sopiiirrr. Mosok latar omahku gak leren-leren dipanggoni mobil
parkir nem ndina iki!”. Sapuku takdegna kaya siyap takuncalna.
“Oh,
ngono. ya sabar, ta. wong pancen dina riyaya. Tur ngendikane seratan neng
ngarep kuwi “bebas parkir” hayo?, simase njawab karo ngguyu banter. “Ayune
mundhak ilang,lho?”wuwuhe.
Aku
mung mecucu karo nutugna nyapu. Simase uga banjur mbalik neng daleme Pakdhe
Warsito kidul omahku.
Pancen
sing salah ki bapakku. mosok latar wis kulina disaba mobil menggok nunut
parkir, malah dipasangi tulisan kaya ngono. hla yo temalah kaya mobile dayoh tangga
sakgang tamune diprayogakna mrene!.
Latar
ngarep omah kuwi wis ana kawit aku cilik. Amba banget. Yen dhong rame
parkirane, isa kanggo nem mobil. Omahku pancen mepet wates mburi, hla ngarepan
kuwi biyasane kanggo latihan voli aku sakdulur lan saktangga. Sing nglatih
bapakku. bapakku rak guru olahraga?..hehehe..
“Bapak,
latar ngajeng dipun pager wesi mawon. Saged dikunci ...kersane..”protesku sing
mbuh kepira. Lan...durung tutug olehku mangap nyablak...
“Hanum,
adhewe ki rak kudune paring pitulungan marang sapepadha. Sodaqoh. Ora isa
dhuwik, ya ngamalna latar. Wong ya ora ngganggu dalane dhewe mlebu metu. Mobile
bapak ya jik isa liwat”. Saben-saben ngono ngendikane. Sodaqoh, sodaqoh,
sodaqoh. Samubarang dikon nyodaqohna. Nganti ngguyu ae lho jenenge sodaqoh.
Nanging, mburine sing gak nguwati sarate. Kudu ikhlas!. Pyungg...
“Ibu?”
alokku njaluk belanan saka ibu sing lenggah jejer bapak, lan sakawit mau mung
mirengna. Biyasa, ibukku mung nggujeng thok!.
“Num,
sampeyan iki dudu ragil ning ngalemmu kaya adhik wae” mbakyuku mbarep , Mbak
Hani, menthungul melu urun omong.
“Aku
ki lagi usul, Mbak. Sumpeg aku nyawang plataran dadi parkiran ra uwis-uwis.
Apike omahku ilang!. Njur yen ana kanca-kanca arep mara mesthi dha wurung.
Sungkan Num, tamumu akeh. mben ngono alesane cah-cah kok gak mampir nglencer
mrene!”, jawabku anyel!.
Sesuke
mobil wingi sing takjejeg mlebu latarku maneh. Sopire pancet. Simase sing
wingi. Nanging dina iki mung cukup loro wae mobil parkir gratis. Amarga aku wis
masang net-e voli kit esuk mau bareng adikku karo. Oh, tibake simase sopire Pak
Sumantri, kancane bapak. Dinane iki genti nglencer nang omahku sajake!.
“Wah,
riyaya-riyaya arep latihan voli, Mbak?”mas sopir nyuwara. Aku meneng ae.
“Yo’i”
Ade, adikku ragil semaur karo mulai latihan nyerpen. Haura, adikku pas sing
nampani bal-e. neng sisih kiwa omah ana mbak Hani sakkanca sing lagi jagongan
ngrunding jare arep PPL.
“Hlo,
ya gak imbang no nek sing sisih loro, kene siji. Wis aku melu main karo mbak
ayune iki” mas sopir nyuwara neng sandhing kupingku pas ngomong mbak ayu.
Alah-alah Ade karo Haura malah keplok-keplok. “nanging aku gak isa voli,
lho...mung kepengin ngobahna awak ae” aloke mas sopir maneh.
Loro
mungsuh loro. Bapak nyedhak karo aruh-aruh. “Num mbok ya Mbak Hani, karo
kanca-kancane dalah sapa wae sing ana jak en olahraga dhisik. Seminggu riyayan
sajake kolesterol, asam urat nyedhak kabeh, bapak ”.
Pungkasane
voli-ne dadi voli temenanan. Mainne lho
ya temenanan. Krenggosan olehku ngetutna playune bal. Malah akeh anake tangga
sing ndelok tontonan gratis.
Game
kawitan kelompokku kalah. Hla mungsuhe ana Haura sing atlet voli kabupaten, ana
Mbak Hani sing senajan mung saderma isa, kualitase imbang karo aku, sing atlet
kampus..ngono, hla nggenku simas sopir ikuora pati isa!.
“Hla,
Haura kalih Mbak Hani. Mriki lho tiyange setri-setri kok, kejaba Ade. Mriku
wonten mas sopir” aku nyuwara banter. hla nggenku, sakliyane Ade, ana kanca-kancane
Mbak Hani sing sokur isa.
“Meri,
ta?”aloke Mbak Hani karo keplok-keplok.
“Ayo ijolan pemain”alokku. Weeh, Mbak Hani
sakbala ngguyu ngece.
“Aku
ijol Mas sopir, wis” Ade nyuwara karo pindah panggonan. Kanthi ngguyu amba, mas
sopir pindah karo ngethipi aku. Ciieee...
Akhire,
keadaan dadi imbang neng game
kapindho. Kabeh mlayoni banyu ngombe sing dicawisna ibuk neng teras ngarep.
“Buyar..buyar..wis
awan, panass ...”aloke Ade karo mlayu mlebu ngomah sakwise ngombe. glek glek
glek swarane.
Mbak
Hani dalah kancane langsung nyimpang neng kiwane omah karo pamit arep nang
jedhing dhisik. Hhuuh, ngomong ae nek wegah tandhang gawe, mbak mbak..batinku.
Aku
kepothokan ngringkesi net lan liyane. biyasa wis, nek bar butuhe kabeh banjur
ngilang. Apa maneh iki mau ada-adaku. Untunge, mas sopir tanpa ana sing
ngongkon cukat trengginas ngrewangi nyopot net.
“Matur
nuwun, nggih mas sopir” clulukku nalika nggulung net bareng. Simase mung
nyawang karo mesem.
“Kakung
kok gak isa main voli, se?”alokku maneh mecah sepi.
“Mosok
ya kabeh uwong kudu isa main voli”jawabe entheng. “Oh”, mung kuwi jawabku.
“Mas,
yen ngenteni sing nggadhah mobil neng teras kiwa wae gak pa-pa” alokku sakwise
rampung ngringkesi ubarampe voli.
“Eh,
nawarna jasa saiki?. Suwun, Mbak. Takenteni neng kene wae” jawabe karo tumuju
dingklik dawa neng teras karo banjur ngetokna hape-ne. Mripatku kober nyawang
saktleraman. Ehm, cool and wise bingitss...
“Mbak..ditimbali
ibuk”cluluke Haura banter.
“Oke”jawabku
karo mlayu mlebu ngomah.
Ringkesing
crita, aku dikon nglatih voli putrine Pak Sumantri. Putrine kuwi saiki klas
telu SD, amarga aku rak kuliyah jurusan olahraga. Mung njaluk wektuku telung wulan wae, kok!.
Akhire
ya ngene iki. Aku nduweni anak asuh, nglatih Utari, putrine Pak Sumantri saben
sore. Malah aku banjur nglatih pirang-pirang bocah sakgang taknggo ngancani
Utari.
Oleh
seminggu,...
“Mbak
Hanum, aku mengko disusul mas mbarepku, asmane Danang. Dina Sabtu ngene
biyasane kondur ngomah” aloke Utari sakwise bar latihan.
Utari
banjur mlayu mlebu. Biyasane dheweke njur nglenik nang ibuk neng pawon nyuwun
apa tah apa.
Aku
nylonjorna sikil nalika ana swara nyapa.
“Mbak
Hanum, ngendi adhikku?”. Aku njenggelek kaget. Simas sopir wingenane dawa
menthungul neng ngarepku karo ngobah-ngobahna tangane. Dadine, Mas Danang iki
putrane Pak Sumantri uga?. Hahaha, aku jagongan gayeng sakwise kuwi, ngelingi
olehe ora isa main voli barang.
“Mbak,
aku tak melok latihan , ya nek pas mulih kaya ngene iki?” aloke Mas Danang
nalika arep bali. Aku mung ngathungna jempol karo ngguyu amba. Mbuh ya,
kok...ana sapletik pangrasa piye ngono. Endah nyenengake senajan ora isa
dakgambarake!.
Ngendikane,
kerjane neng Surabaya, mulang tah ngursus ngono, nanging saben Jumat sore mulih
nang Jember kene.
Wulan
kapindho, wulan katelu,..saben dina Sabtu lan Minggu aku tambah semangat yen
nglatih Utari, amarga murid kinasihku uga melu teka. Senajan wis wiwit isa,
ning Mas Danang ngrumangsani yen kurang latihan lan teorine. Jarene ngono,
jarene...
...............................................................................................................
Sore
iki aku sakkanca lagi jagongan gayeng neng lapangan, biyasa sapatemon arep
latihan bareng sakwise preian dawa, apa maneh ana bab wigati kang lagi anget
dirembug. Dosen penanggung jawab, uga pelatihe voli ganti, amarga mutasi dines.
Padahal lomba antarkampus wis nyulek mata..., banjur sapa ya dosen sing
nggenteni tanggung jawabe?. Jarene jare, sing nggenteni nglatih iki malah atlit
voli nasional jaman kuliyahe.
Ana
pawongan telu nyedhak. Sajake pihak Unit kegiatan Mahasiswa wis oleh ganti sing
nglatih. Sing loro aku paham. Hla kok salah sijine kuwi?. Sapa hayo?. Mas
Danang, muridku latihan voli!.
Watekku
sing gampang panas ati mumbul. Klepat aku ninggal lapangan!!.
Cuthel
Ingkang ngintun:
E.S. Nurhayati
d.a. MTsN Kencong
Jln. Panjaitan No. 02 Wonorejo Kencong
- Jember (681767)
No. Hp. 085-655085727 /
081-252249232